O52 - A snake

De tijd ging erg snel vanaf dat moment. Over een paar weken was het schooljaar al weer voor bij. Wat me angst in boezemde, voor het eind van dit schooljaar zou ik Dumbledore hebben vermoord. We zaten momenteel bij Defence Against The Dark Arts 'Ruim jullie boeken op, de bel gaat over een paar minuten,' klonk de stem van Snape door het lokaal. Ik stopte mijn boeken in mijn tas, en zette deze op tafel. 'Nog een paar weken, en dan hebben we vakantie,' zei Jasmine, 'ik ben er echt aan toe.' 'Ja, ik ook,' zei ik. Dat was niet waar, ik was bang voor wat er de komende periode ging gebeuren. De bel ging, en Snape beende snel naar me toe. 'Miss Delaney, zou ik u even mogen spreken?' vroeg hij. 'Tuurlijk, professor Snape,' antwoordde ik beleeft. Al had ik zo'n vermoeden war dit over ging. We wachtten tot het lokaal leeg was, en de laatste leerling de deur had dichtgemaakt. 'Je weet dat het schooljaar bijna ten einde is, en je opdracht dichterbij komt?' vroeg hij. 'Ja, dat weet ik,' antwoordde ik. 'De Vanishing Cabinet is bijna klaar voor gebruik, zoals het er nu uit ziet, zal de inval aankomende vrijdag plaatsvinden.' Ik knikte goedkeurend. 'Goed, bereid je vast voor, ga maar,' zei Snape. 'Bedankt voor de informatie, Snape,' zei ik en ik liep het lokaal uit.

Samen met Jasmine zat ik die avond van het diner te genieten. 'Draco is weg,' zei Jasmine. 'Hij heeft wat belangrijks aan zijn hoofd,' antwoordde ik. 'Wat dan?' vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. Ik vond het echt vreselijk om tegen mijn beste vriendin te moeten liegen. Maar het kon niet anders. Toen ik flink wat pudding opschepte, begon de Dark Mark te brandden. 'Merlijn's heilige pudding,' mompelde ik. 'Wat is er?' vroeg Jasmine. 'Nee niks,' zei ik en ik at rustig de pudding verder op. Ik wierp een blik op de hoofdtafel, en zag dat Snape op stond en weg liep. Toen hij langs de Slytherin tafel liep, seinde hij me onzichtbaar. 'Ik moet gaan Jasmine,' zei ik. 'Waarheen?' vroeg ze. 'Vertel ik straks wel,' zei ik en ik stond op.

Het brandende gevoel van The Dark Mark werd alleen maar erger. Ik haastte me de Great Hall uit. Onderweg kwam ik Potter tegen. Ik ontweek zijn blik, en rende naar het kantoor van professor Snape. 'Hij roept enkel jou op,' zei hij. Ik knikte. Via de haard ging ik naar Malfoy Manor. Toen ik gearriveerd was, moesten mijn ogen wennen aan het duister. Al snel herkende ik een schim. Het was altijd weer een schok om hem te zien. Zijn uiterlijk was angstaanjagend, maar ik wist dat ik niet bang hoefde te zijn. Ik hoorde hier thuis. 'Vader,' zei ik, en ik boog lichtjes met mijn hoofd. 'Ik wachtte al op je,' zei Voldemort, en het brandde gevoel van de Dark Mark verdween. Hij wenkte dat ik met hem mee moest lopen, Met Voldemort aan mij zij, liep ik de trap op. 'Waar gaan we heen?' vroeg ik. 'Ik heb wat voor je,' zei Voldemort. Toen we boven waren, liepen we een klein kamertje in. Er stond een kooi op tafel. 'Maak open.' Nieuwsgierig opende ik de kooi. Al snel zag ik wat erin zat. Langzaam ontstond er een glimlach op mijn gezicht. 'Hij is voor jou.' Voorzichtig pakte ik de slang op, en ik keek Voldemort aan. De slang lag tevreden op mijn arm. Het dier was gifgroen, en niet al te groot. 'Hij is prachtig,' zei ik. Voldemort knikte. 'Hij heeft nog geen naam.' Ik was even stil om te denken. 'Vanaf nu heet je Viridian,' siste ik in Parseltongue. Voldemort aaide Viridian met één witte, smalle vinger over zijn kop. 'Viridian,' siste Voldemort, terwijl hij mij en de slang onderzoekend aan keek.