11.2: Herenigd

“Wat heb je tegen hem gezegd?”
“Het nodige.” De knappe vampierman voor me lijkt niet veel kwijt te willen. Doordat Harry’s handen zich in het zonlicht bevinden om mijn kaak te onderzoeken, merk ik dat zijn littekens weer beginnen te reflecteren.
“Har.” Even werpt hij een blik op zijn handen waarna hij terug naar mijn kaak kijkt, hij zal het zelf misschien wel gewoon zijn, maar ik vind het nog steeds eng en adembenemend tegelijkertijd.
“Laten we gaan.” Harry’s stem is een fluistering en even ben ik betoverd door zijn hese lage stem en zijn bos krullen die onder de hoed vandaan komen. Ik knik verbijsterd en laat me door Harry afwezig vooruit duwen. Eleanor volgt ons snel.
“Het spijt me Louis! Dat was echt niet de bedoeling…” Haar stem klinkt berouwvol, ze kon er ook weinig aan doen in principe. Ik draai me naar haar toe.
“Het is oké El. Ik had alleen nooit verwacht dat je met zo iemand zou trouwen. Ik dacht dat je beter was dan dat. Beter dan je ouders die je dat oplegden. Ben je gelukkig?” Ik staar haar even intens aan terwijl zij stilzwijgend me terug aankijkt. Ik weet genoeg en draai me weder om, Harry legt bemoedigend een hand op mijn onderrug terwijl we terug naar boven wandelen. Eleanor loopt terug achter me aan.
“Louis, wacht!” Ik grom even en draai me boos terug om, niet boos op haar, maar boos op de pijn, haar ouders en haar verdomde stink man.
“Het is OKÉ, OKÉ?” Ik gebruik sowieso al vaak het woord oké, maar nu zal het wel duidelijk zijn. Haar blik staat gepijnigd als ze blijft staan en ik slik even. Het was mijn intentie niet om haar te kwetsen, helemaal niet. Ik zucht en geef haar een verontschuldigende blik. “Ik zie je later misschien nog wel een keer, zonder je man.” Ik pers er een glimlach uit, maar die betrekt al heel snel doordat mijn kaak me hindert. Harry’s gestalte staat ongeduldig achter me te wachten, hij wilt hier duidelijk zo snel mogelijk weg zijn. Even moet ik kiezen tussen mijn beste zwangere vriendin - vorige vrouw, en de oppermachtige vampier heer. De keuze is snel gemaakt als Harry’s ogen zich met de mijne verbinden. Die groene ogen, volle roze lippen en sterke handen trekken me naar hem toe zoals een vlieg naar maïs toe vliegt. Verslaafd aan de spanning, het zoete, het lieve. Harry lijkt geërgerd als ik langs hem loop. Zijn lichaam is gespannen, net als zijn gezicht dat emotieloos en streng alles in zich op neemt. Ik wil hem vast nemen, hem doen ontspannen, maar dit is niet de plek om dat te doen. Als we terug langs Jakobus lopen merk ik dat de ruzie tussen hem en Harry nog niet over is. Hij balt zijn vuisten en maakt zich breed terwijl hij op ons afkomt.
“Ik wil jullie hier nooit meer zien! Van mijn land af lelijkerd!” Hij kijkt Harry in het specifiek aan, Harry die veel sterker is, gevaarlijker dan hij zich ooit kan inbeelden. Harry die veel mooier is, veel beter als hem. Harry die hem daarstraks al verslagen heeft in het machtsgevecht, maar Jakobus die wil duidelijk wraak, ons vernederen. Ik merk dat Harry zich opspant naast me, en daar is niet meer veel aan te doen.
“Het is uwe majesteit de heer Harold Edward Styles-Cox van Prusia.” Een grote zware ader komt tevoorschijn op Harry’s gezicht, en niet veel later ook de zwarte aders onder zijn ogen. Harry’s ogen spuwen letterlijk vuur door de felrode kleur en hij is zo boos dat hij de man terug een klap op zijn wang geeft. Ik hap naar adem en blijf verstijfd staan terwijl Eleanor naast me haar man meteen begint te noemen bij zijn naam, alsof daar veel aan te doen valt. Harry is buiten zijn zinnen en het is hij die gestopt moet worden voordat het nog verder escaleert, als dat mogelijk is.
“Harry!” Het is moeilijk om me boos te maken op hem doordat hij me juist aan het beschermen is, maar ik wil echt niet dat er iets gebeurt. Even twijfelt hij waarna hij Jakobus toch nog een finale duw geeft zodat de man op de grond beland met een kreun. “Harry genoeg!” Deze keer is mijn stem zo krachtig en mijn angst en woede zo groot dat ik onbewust met mijn handen Harry naar me toe trek. Harry’s lichaam is in volledige vampiermodus en hij laat zijn tanden naar me zien terwijl ik er alles aan doe om hem naar me toe te krijgen, hij werkt namelijk niet echt mee. Zijn grote lichaam verzet zich terwijl hij woest naar me gromt. Alle spieren spannen zich op waardoor ik voor een man sta die twee keer breder is als mij, met gigantische spierballen. Zijn ogen zijn nog steeds bloedrood waardoor mijn hartje bang klopt. Ik ben het beu, zo krijg ik hem toch nooit rustig? Als ik hem loslaat stort hij zich op iemand. Met een simpele denkbeeldige veeg van mijn hand belandt
het lichaam van de vampier twee meter verder met een harde klap op de grond. “Oh godverdomme! Sorry Har! Sorry dat was echt niet-“ Ik kniel intussen al naast de heer neer terwijl op de achtergrond Jakobus en Eleanor ons vanaf een afstandje bekijken. Het interesseert me niet, enkel de grote man voor me. “Oh god, heb ik je te veel pijn gedaan?” Als hij maar niet boos op me is. Harry kreunt even en als hij terug op zijn rug draait merk ik dat het terug gewoon Harry is, geen demonenvampier.
“Godverdomme Louis, dat was echt niet nodig.” Hij kreunt luid waarna ik hem bij zijn schouder help overeind zitten. “Had ik je niet gezegd dat ik gevoelig ben aan magie?” Zijn stem klinkt gebroken, ongesmeerd en ruw. Eerlijk gezegd vind ik hem zelfs zo aantrekkelijk ondanks al het stof op zijn kleding en gezicht. Ik glimlach.
“Sorry.” Stijf staat de vampier op waarna hij het stof van zijn dure kleren afklopt en me intens aanstaart.
“Gaan we naar jou huis?” Ik knik en voel even een stekende pijn in mijn wang, maar negeer het. Iedereen hier heeft wel pijn. Jakobus, Harry die toch soepel terug verder wandelt, volledig genezen, en mijn zwangere vriendin.