Chapitre Soixante-Sept

Ines Leveque

"Waarom naar Luca?", vraagt Tom weer niet-begrijpend als we weer buiten staan.
"Kom mee." Ik versnel mijn pas met de fiets aan mijn hand en neem hem mee de richting in van Luca's appartementencomplex. Dat slappe smoesjes. Misschien was het wel niet zo'n slap smoesje. Dan kan Luca meer weten en dan kan hij ons wel verder helpen. Als hij weet wie het wel gedaan kan hebben, dan kan ik er misschien wel wat mee.
"Moet je niet werken?", vraagt Tom dan. Shit! Werk! Ik check de tijd en kom tot de conclusie dat ik al een kwartier te laat ben. En dan moet ik deze lange weg nog helemaal af. Dat kost me zeker nog een kwartier.
"Dan moet ik gaan", zeg ik met een dubbel gevoel. Met heel veel dubbele gevoelens zelfs. Ik was graag met Tom op onderzoek uit gegaan, hoewel ik niet graag naar Luca toe ga en al helemaal niet aan hem wil toegeven dat hij misschien kan helpen. Maar aan de andere kant kan ik op werk misschien wel wat meer te weten komen. Iemand aast immers op Liams functie. Of op de functie die Liam graag had willen hebben. Maar dan moet ik meer te weten zien te komen over de andere afdelingen.
"Kijk maar goed uit en laat me morgen wat weten. Ik wil je graag verder helpen als dat kan", stelt Tom voor.
"Dat zou fijn zijn. Maar ik ga me nu haasten, dàààg!" Ik draai me om en in een hoog tempo probeer ik met mijn fiets aan mijn hand me een weg te banen door de mensen. Ik kan natuurlijk ook gewoon erop fietsen, maar zodra ik al die rode stoplichten zie bedenk ik me. Toch niet een heel strak plan.

Met een vrij teleurgesteld gevoel fiets ik 's avonds weer van het werk weg. Ik was graag op onderzoek uit gegaan maar daar is niks van gekomen. Hannah was ziek dus ik moest al haar werk overnemen en Liam was er niet. Dus ik moest ook nog vanalles regelen qua afspraken. Het enige geluk was dat ik geen tijd hoefde te besteden aan koffie halen voor Liam. De rest op de afdeling moet zich tevreden stellen met het veel te langzame apparaat uit de pauzekamer. Ik zet mijn fiets op slot en check meteen mijn telefoon. Het is al negen uur. O, en een berichtje van Amelia. Shit, Amelia. Ik had beloofd dat ik naar huis zou komen. Liam heeft het met haar uitgemaakt en nu zit ze helemaal alleen thuis. Flinke schuldgevoelens komen naar boven. Ik moet het morgen maar met haar goed maken. Eerst moet dit gedaan worden. Ik stop m'n telefoon weer weg en wacht in de lift tot ik op de zevende verdieping ben. Vanochtend ben ik al langs geweest, maar nu moet hij er toch wel echt zijn. Zoveel heeft die jongen toch niet te doen? Als ik er ben druk ik op de bel en wacht ik geduldig. Geduldig, tot het me toch te lang duurt en ik vind dat ik nog eens op de bel mag duwen. Net op dat moment gaat de deur open.
"Rustig ja", mompelt hij nors. Zijn gezicht staat niet vrolijk maar zodra hij mij ziet kan het echt niet meer erger. "Jij", zegt hij vijandig. "Als je meent dat je me kunt beschuldigen gooi ik de deur meteen dicht!" Hij wilt de deur al dicht doen maar ik ben hem voor.
"Nee, nee wacht!", zeg ik snel. Hij trekt zijn wenkbrauwen verbaasd op. "Kun je me helpen?"
"Watblief?", vraagt hij alsof hij me niet goed heeft verstaan. Vervelend ventje. Hij hoorde het wel.
"Kun je me helpen?", vraag ik met tegenzin, maar nu iets harder.
"Helpen?", lacht hij spottend. "Ben je ineens gek geworden." Meteen irriteert hij me weer.
"Kom op, Luca, ik weet dat jij het niet was, maar ik wil een paar dingen vragen."
"Zoals?" Nonchalant hangt hij tegen de deurpost. Het amuseert hem schijnbaar wel dat ik iets van hem nodig heb.
"Toen je het uit hebt gemaakt met Amelia, zei je toch dat het chantage was?", vraag ik meteen.
"Ja, dat klopt, waarom wil je dat weten?", vraagt hij achterdochtig.
"Weet je door wie je werd gechanteerd?", vraag ik verder.
"Ik werd vast gehouden door twee mannen", antwoordt hij. Twee mannen...
"Hoe zagen die eruit?"
"Ja dat weet ik niet meer. Het was een half jaar geleden. Ze waren niet helemaal zichtbaar", zegt hij vaag. Shit! Wat moet ik daarmee? Nu weet ik alleen dat het twee mannen waren. Twee mannen... vrouwelijke manager van andere afdelingen vallen dus al af. "Maar misschien zou ik ze wel herkennen."
"Echt?", vraag ik vol ongeloof.
"Ja, dat moet wel kunnen. Hun ogen, wenkbrauwen en lippen. Het is me een beetje bij gebleven."
"Top! Luca, geweldig!" Als hij ze kan herkennen moet ik gewoon zorgen dat hij alle mogelijke verdachtes te zien krijgt. "Dan kom ik morgen terug!"
"Uh, ja, ik vind het prima. Als je me dan ook uitlegt wat er allemaal aan de hand is." Ik knik maar hoor het maar half. Ik zeg hen gauw gedag en maak dan eindelijk mijn weg naar huis. Dit keer met een beter gevoel. Ik ga tenminste iets te weten komen!