Proloog

10 meter verderop zat hij.
Ze kon lopen.
Ze kon blijven staan.
Ze kon roepen.
Maar ook fluisteren in de hoop dat hij haar verstond.
Ze deed niks.
Tot hij iets deed.
'Je veters zijn los', was het enige wat hij zei.
Ze bloosde en strikte ze snel.
'En ik zou maar snel naar je kamer gaan', zei hij nog.
Ze liep een beetje beduusd naar boven.
Ze deed haar kamer open en zag een klein uiltje in een kooi zitten.
Hij was zwart en kraste zacht toen hij haar zag.
Er zat een briefje bij, waar maar drie woorden opstonden:
I Love You
En meteen wist ze van wie het was.