Chapitre Soixante-Cinq

Amelia Rousseau

Wanneer Liam weg is maak ik de deur dicht en laat ik me op een keukenstoel zakken. Ik begraaf mijn gezicht in mijn handen en laat het goed tot me doordringen. Ik kon niet veel terug zeggen met de flinke brok in mijn keel. Wat moet ik ook terug zeggen? Ik kan het veel te goed begrijpen waarom hij zo denkt. Ik kan me er helemaal in inleven dat ik niet eens voor mezelf kan denken. Kijk in wat voor situatie hij nu zit.
Maar moet het echt zo? Luca krijgt nu precies zijn zin. En dan de manier waarop hij zijn zin heeft gekregen. Door ervoor te zorgen dat Liam publiekelijk vernederd is. Ik heb veel te veel medelijden met hem om niet, niet te kunnen begrijpen waarom hij dit doet. Door mijn gestoorde ex zadel ik hem met problemen op.
"Waar blijft Ines", mompel ik in mezelf. Ik sta op en haal mijn telefoon die nog op mijn nachtkastje ligt op te laden. Ze is natuurlijk naar Luca toe. Dat kan toch niet goed gaan? Ze kunnen elkaar totaal niet uitstaan. Ik zoek haar nummer op om haar te kunnen bellen. Kom op, Ines. Ik tik met mijn voet op de grond en ongeduldig wacht ik tot de telefoon een paar keer over is gegaan.
"Ja?" Hè hè
"Eindelijk! Waar ben je? Je bent toch niet bij Luca?"
"Nee, doe rustig. Hij was er niet." Ze is er dus wel geweest. Ik zucht geïrriteerd. Waarom moet zij dat nou weer proberen op te lossen? Alsof hij zich er iets van aan trekt als Ines voor zijn deur staat.
"Kom je naar huis?", vraag ik. Voordat ze domme dingen doet. "Alsjeblieft? Liam heeft het net uitgemaakt."
"Ik kom wel zo", antwoordt ze nonchalant. Iets te nonchalant, vind ik.
"Okè, tot zo", zucht ik. Zonder nog op antwoord te wachten, leg ik op. Ik kan me soms zo irriteren aan haar. Alsof ze alles maar moet regelen voor mij. Ze staat er gewoon compleet buiten.

's Avonds zit ik nog steeds alleen thuis en heb ik mezelf echt helemaal opgefokt. Liam is daarstraks weg gegaan nadat hij het heeft uitgemaakt. Een break. Nou zeg, een tijdelijke of een eeuwige? En of Ines nog terug komt is ook een raadsel. Die is ook al een eeuwigheid weg. Wat is die allemaal uit aan het voeren? Ik vraag haar of ze terug komt en ze vergeet me gewoon. Ze gaat lekker door met haar eigen ding te doen en laat me gewoon zitten. Van je beste vriendin moet je het hebben. Geërgerd druk ik hard op de afstandbediening om de tv uit te zetten en gooi hem terug op de glazen tafel. Ik sta op en slof naar mijn slaapkamer. Het is doodstil en pikkedonker en ik kan amper zien waar ik loop.
"Auw!", roep ik uit wanneer ik mijn kleine teen hard heb gestoten. Ik grijp er naar en hinkel verder. De pijn schiet nog door mijn hele voet. "Godverdomme", mompel ik. Ik laat me op mijn bed vallen en begint zacht te snikken.

. . . .
Het volgende hoofdstukje heb ik al bijna af, dus misschien krijgen jullie die morgen rond de middag nog. Vooral om dit kleine hoofdstukje een beetje goed te maken.