The orphan girl hoofdstuk 43

Terwijl het feest op volle gang was legde Legolas aan zijn dochter uit wat zijn plan ongeveer was. Uit het niets verscheen Bilbo en Helena voorkwam maar juist dat ze betrapt werden door een geschrokken schreeuw op tijd in te slikken. Toen het plan was uitgelegd ging iedereen zijn weg. Helena naar het feest, Bilbo verscholen en Legolas naar de kerker. Een hele tijd later kwam haar vader terug.
“Die bewakers hebben zich ladderzat gedronken. Ik zou naar de stallen gaan.” Helena knikte en rende naar de stallen. Daar sprong ze op Isilmë en wachtte een beetje.
“ALARM! DE GEVANGENEN ZIJN ONTSNAPT!” Helena zuchtte, plan half gelukt. Ze gaf haar paard teken om te vertrekken en galoppeerde weg. Al snel had ze de rivier gevonden en ze kon niet anders dan lachen als ze de hele bende in tonnetjes naar beneden zag gaan. Het volgen van de rivier werd steeds moeilijker en steeds vaker moest ze afwijken en door het woud gaan. Soms zag ze schaduwen van elfen om en rond haar. Ze reed door terwijl ze de rivier volgde maar vechtgeluiden riepen haar terug. Al steigerend draaide het paard zich om en galoppeerde terug. Zo snel ze kon telde ze koppen. 14 alles was in orde. Nee, niets was in orde, De poort waar ze door zouden moeten varen was gesloten en overal waren orks. Aangezien ze geen tijd had om haar boog op haar missende hand vast te maken trok ze snel Caranor. Ze keek naar de hendel om de poort weer omhoog te doen. Kili was halverwege… Een kreet doorboorde het woud, hij was geraakt door een pijl. Helena had te lang in de schaduwen gewacht en kwam met een strijdkreet onder de bomen uit. De dichtstbijzijnde ork werd totaal overrompeld. Achter haar kwamen tot haar verrassing andere elfen tevoorschijn. Zonder zich verder te laten afleiden vocht ze zich een baan naar de rivier. Eens daar sprong ze in een lege ton. Een dode ork viel op haar, de stank was om van te kotsen. Ze duwde het monster in het water en dook wat dieper in de ton, juist onder de rand. pas wanneer ze beweging voelde kwam ze weer boven de rand uit kijken, ze waren weer vertrokken. Helena voelde een kriebelend gevoel bij elke waterval. Toen ze de orks zag rondlopen op de kant wou ze haar boog pakken. Ze kon zichzelf wel slagen, die was nog bij haar paard. Nu was ze met een nutteloze koker vol met pijlen en haar zwaard aan het ronddobberen op een rivier in haar grootvaders rijk met een paar vijanden van hem. Ze kwam tot het besluit dat ze belachelijk was.