4

Ik probeerde de rest van de dag het gekke gevoel in mijn buik te negeren, wat niet echt lukte. Ginny en Hermione bestookte me met vragen over mijn litteken en Ron klaagde telkens dat hij zich verveelde. Toen we die avond aan het eten waren begon hij weer.
'Harry, ga dan mee naar buiten ofzo!' riep hij al zwaaiend met zijn stukje stokbrood.
'Harry mag het zelf weten', beet Hermione hem toe.
Ik keek haar dankbaar aan maar dat zag ze niet.
Ron zuchtte.
'Mij best..'
Ik voelde dat twee blauwgrijze ogen vanaf de tafel van Zwadderich me aan zaten staren. Waarom keek Malfoy telkens naar me? Hij maakte me misselijk, nou ja, op een fijne manier.
Die week bleef het misselijke gevoel houden en keek ik steeds naar Malfoy.
Harry?' vroeg Ginny.
Ik schrok op.
'Wathe?' vroeg ik verward.
'We gaan naar Zweinsveld, ga je mee?'
Ik knikte snel en liep achter mijn vrienden aan.
Eenmaal in Zweinsveld aangekomen dacht ik nog steeds aan Malfoy.
'Laten we iets gaan drinken in de drie bezemstelen', opperde Ron en iedereen ging ermee akkoord.
'Vier boterbiertjes', bestelde Hermione toen we binnen waren
Ik hield telkens de deur in de gaten en na een kwartier kwam het gene waar ik op hoopte: Malfoy kwam binnen. Maar met Patty Park en zonder dat ik het wou voelde ik een steek van jaloezie.
'Harry drink je nog wel wat?' vroeg Ginny bezorgd en ik dronk snel mijn boterbier op. Ik liet een grote boer en achter me grinnikte iemand: Malfoy.
Snel zette ik zijn boterbier op tafel en stond op. Ik negeerde de vragen van Ginny, Hermione en Ron en liep de zaak uit. Ik keek om me heen en besloot terug te gaan. Ik had dit jaar vaker van dit soort "aanvallen" maar nu leken mijn vrienden net vreemden. Ik liep verder en verder en besefte dat de afstand nog best groot was.
'Potter', zei een kille stem achter me.
Met een ruk draaide in me om. Malfoy stond plagend te grijnzen.
'Wat?' ik probeerde uitdagend te klinken.
Hij zei niks, maar gaf alleen maar een stuk perkament. Daarna liep hij terug naar Zweinsveld. Snel maakte ik de brief open.
om middernacht bij de wenteltrap.
Ik staarde een tijdje met open mond naar de brief. Dit betekende niet dat het van Malfoy kwam toch? Uit nieuwsgierigheid besloot ik te gaan. Toen ik die avond naar bed ging hoopte ik vurig dat iedereen voor middernacht in bed lag. Gelukkig was dat geen valse hoop wang toen ik om kwart voor 12 naar beneden liep was de leerlingen-kamer ging was het uitgestorven. Ik gooide de ontzichtbaarheismantel over me heen en sloop de gang op. Na best wel lang lopen kwam ik bij de wenteltrap en zag ik hem.