37. you're a disgrace !

De hele nacht was ik bij Faith gebleven, ze zag er niet goed uit en het ging zeker nog 2 dagen duren.
Ik zuchtte.
Op dat moment ging de deur voorzichtig open.
Het was Jasper.
Hij zag er niet uit: sporen van bloed op zijn kleren, opgedroogde tranen op zijn wangen.
Ik stond recht.
'Kunnen we even praten?' vroeg ik.

Jasper P.O.V.

'Kunnen we even praten?' Diana's stem klonk kill.
Ik kon het vedriet en de woede die ze in haar had duidelijk voelen.
Ik knikte en we liepen allebei naar de keuken waar Carlisle zat.
'Wil je ons een momentje geven?' vroeg Diana aan hem, haar stem nog altijd koud.
Carlisle stond recht en verliet de keuken.
'Luister, ik begrijp dat je boos bent... maar..' Diana hief haar hand op als teken dat ik moest zwijgen, dat deed ik ook.
'niets te maren...' zei ze stil, bijna onverstaanbaar.
'Je hebt verdomme mijn zus aangevallen, mijn tweelingzus, jouw eigen verloofde. Ben je niet beschaamd?!' haar stem klonk luider en bozer bij ieder woord.
Ik was beschaamd. Ik voelde me vies. Ik had echt niet iemand nodig die dat gevoel versterkte.
Mijn hoofd zakte naar beneden.
'Dacht ik al' nu klonk ze vurig.
'Heel mijn leven heb ik geprobeerd om mijn zus te beschermen, ik wist wel dat ze ook vampier wilde worden. Maar op deze manier?!' ik probeerde haar te kalmeren en dat had ze door.
'en hou die gave van je maar in toom' ze was woedend.
'Jasper...' ik tilde mijn hoofd op, op een of andere manier werd ik bang, de manier waarop ze keek.
'...Je bent een schande voor de Cullens' ze spuwde de woorden een voor een.
Ik probeerde de tranen te verdringen, wat niet echt lukte.
Diana keerde me de rug toe en verliet de keuken.
Daar zat ik dan, op de grond.
Het deed me pijn om te weten dat ik zoveel mensen... wel ja, vampieren pijn deed.
Misschien had Diana gelijk en was ik een schande voor deze familie...
misschien hoorde ik hier niet thuis.
Ik stond recht en slenterde richting badkamer... een douche zou me wel weer opknappen.

Diana P.O.V.

Ik stond aan het raam naar buiten te kijken.
Misschien was ik wat te ver gegaan bij Jasper.
Ik weet dat hij het moeilijk heeft maar toch...
tranen rolden over mijn wangen.
Plots voelde ik hoe 2 armen zich vastklampten rond mijn middel en hoe een kus mijn nek koesterden.
Ik draaide me om en keek in die gouden ogen waar ik meteen voor viel.
'Ik heb je horen praten met Jasper' Carlisle zijn stem klonk verdrietig.
'Het moest gewoon even van mijn lever... de meeste dingen meende ik niet...' ik legde mijn hoofd op zijn borstkast.
'...denk ik' zei ik nog heel stil.
'Het komt allemaal wel goed, binnen 2 dagen heb je je zus terug... een beetje anders maar het blijft je zus.' Carlisle knuffelde me liefdevol.
Ik knikte.
'Ik ga jagen' zei ik en gaf hem nog een kus.
'Ok, veel plezier' en de dokter gaf me een kus terug.

De wind op mijn huid en de geur van het bos deden me goed.
Niet veel later had ik het leven genomen van een familie beren, ik had ze niet allemaal opgegeten, ik had alleen een uitlaatklep voor mijn woede nodig.
Na eens goed gerend te hebben, wandelde ik rustig terug naar het huis.
Ik voelde me weer puur en vrij van de woede, maar ik was niet van plan om Jasper met rust te laten, ook al was ik wat te ver gegaan.
Hij ging boeten voor wat hij had gedaan.


hier is hij dan :p
veel plezier
<3