Behind the moonlight vampire diaries

Madi en haar zus Zelda zijn elkaars beste vrienden. Samen maken ze van alles mee, maar zoiets als dit hebben ze nog nooit meegemaakt. Een nieuwe wereld gaat voor ze open waar ze beide anders op reageren.

Met Zelda aan mijn ene zij en Kayl aan mijn adere zitten we met zijn vieren naast elkaar in de voorste bank van de kerk. De tranen biggelen over mijn wangen. Als ik even naar mijn grote zus kijk zie ik dat zij het ook niet droog kan houden. Zelda kijkt me even aan en geeft me een waterige glimlach. Terwijl de pastoor rustig verder gaat met de mis dwalen mijn gedachtes af naar vier jaar geleden. Ik kan het me nog herinneren als de dag van gister. We waren net naar America verhuist. Natuurlijk had Zelda al super veel nieuwe vrienden gemaakt en was uitgenodigd voor een feestje. Mama ging haar 's nachts halen. Helaas kwam ze nooit aan. Mama werd geraakt door een dronken automobilist. Volgens de recherche leefde ze toen nog en heeft ze zichzelf uit het brandende autowrak weten te slepen. Toen is ze ten prooi gevallen aan een soort groot beest wat de politie ook niet kon identificeren. Zelf was ik toen 14, Zelda 17 en Kayl 2. Naderhand heeft papa het zwaar gehad, in eens moest hij helemaal alleen voor drie kinderen zorgen, met daarbij ook nog twee puberende meisjes. Maar nu er op terug denkend heeft hij het perfect gedaan.

Voor ik het in de gaten heb is de herdenkings mis afgelopen en gaan we met z'n vieren naar buiten, richting het kerkhof. Het is een vrij klein en oud kerkhof. Omdat mama protestants was kon ze alleen maar hier begraven worden. Papa heeft toen ook meteen een oude plantage gekocht die dichterbij het kerkhof is. Het huis zelf is nogal over de top voor ons vieren, maar toentertijd was het het dichtstbijzijnde huis van het kerkhof. Als we voor het mooie graf staan legt Zelda een Winterklokje op het graf terwijl Kayl zich aan mij vast grijpt. Zo staan we daar met z'n alle even in stilte terwijl papa zijn sterke armen om mij en Zelda heen slaat en ons allebei een kus op ons voorhoofd geeft.



Als we Zelda hebben afgezet bij het station rijd papa door naar Brasstown High School, mijn school. Als hij voor de school stopt zie ik Gwen al staan. Snel stap ik uit zeg nog even doei tegen papa en Kayl en snel naar Gwen toe die me al uitbundig begroet van in de verte. Als ik binnen arm bereik ben trekt ze me naar zich toe en knuffelen we elkaar even. Druk pratend lopen we naar de rest van ons vrienden groepje. Gelukkig weten ze allemaal dat het gister een zware dag voor mij was en hebben ze het er niet over wat ik echt super fijn vind. Ook zijn ze allemaal extra vrolijk wat mijn humeur ook goed doet. Terwijl we door de gangen van de school lopen voel ik ogen in mijn rug prikken. Iets wat ondertussen vrij normaal is. Nadat mama overleden was werd onze familie nogal het zwarte schaap van het stadje. Een een-ouder gezin is hier nogal taboe.

"ik ben zooo moe!" Zeur ik tegen Gwen terwijl ik mijn hoofd op de tafel in het klaslokaal leg.
"hubba hubba!" Zegt Gwen dan terwijl ze mij aan stoot en naar een nieuwe jongen die het lokaal in komt gelopen wijst. Ik til mijn hoofd van de tafel op en trek even een wenkbrauw op zodra ik hem zie.
"come to momma!" fluister ik naar Gwen waarna we beide in lachen uitbarsten.
"wie is dat?" Vraagt Gwen mij.
"geen idee, wacht, ik kijk even of iemand hem kent." Snel pak ik mijn telefoon en app Jack, die aan de andere kant van het lokaal zit en echt iedereen kent. Lang hoef ik niet te wachten op een reactie.
"oke, tassen en telefoons van tafel, niet eten in de klas. We gaan beginnen." Zegt de leraar die binnen komt gelopen.
"blijkbaar zit hij hier wel op school, maar is veel ziek waardoor hij veel thuis les heeft." Fluister ik tegen Gwen.
"Vraag hoe hij heet." Gniffelt ze naar me. Meteen app ik Jack weer, maar krijg hier geen reactie op.