Wedstrijd: Leren schrijven (opdracht 3)

Vermoeid opende ze haar blauwe ogen en keek ze naar het uur op haar horloge dat naast haar bed lag. Het was half tien; een uur waarop ze normaal nog zou slapen, maar vandaag niet. Vandaag was een speciale dag voor haar, want vandaag zou alles veranderen. Vol enthousiasme gooide ze haar benen uit bed en trok ze snel wat nieuwe kleren aan. Van haar ouders had ze die nog niet mogen dragen, want ze moest ze houden voor deze dag. Ze liep de trap af en groette haar ouders. 'Goedemorgen, Katie,' begon haar vader. 'Wat ben je toch een mooi meid.' Hij had het er zo moeilijk mee en dat begreep ze ook, maar hij maakte het ook helemaal niet makkelijker voor haar. 'Pap...' Hij glimlachte om haar te sussen. 'Ik weet het, maar nu mag ik je zo nog noemen, straks niet meer.'
Met z'n drieën aten ze hun ontbijt op terwijl ze praatten over Katie's nieuwe school waar ze de week erna zou beginnen. Het leek haar ouders verstandig om naar een andere school te gaan en daar was zij het mee eens. Het laatste schooljaar werd ze heel erg gepest waardoor haar resultaten alleen maar verslechterde en het ongelukkige gevoel, wat er altijd al was geweest, haar stilletjes aan begon op te eten vanbinnen. Zelfs dat had ze nooit tegen haar ouders gezegd. Die maakte zich toch al genoeg zorgen.
Na het ontbijt liep ze nog snel naar haar slaapkamer, waar ze haar beste vriend, Jay, belde. 'Goedemorgen,' zei hij slaperig toen hij eindelijk opnam. 'Dag, slaapkop, moet jij nog gaan zwemmen straks?' 'Ja, om twee uur.' 'Perfect! Dan zie ik je straks!' Voordat hij nog iets kon zeggen of vragen, legde ze snel af. Ze wou hem verassen. Ze zagen elkaar toch al zo weinig sinds dat ze gestopt was met zwemmen.

'Ben je hier wel zeker van?' vroeg Holly, Katie's kapster. 'Ja, heel zeker', antwoordde ze. Twijfelachtig begon Holly haar lange donkerblonde lokken af te knippen waarna ze ze een donkere tint bruin verfde. 'Zo... Is dit ongeveer wat je wou?' vroeg de onzekere kapster toen het eindelijk klaar was. Katie knikte. 'Dit is precies wat ik wou. Bedankt, Holly. Echt.' Ze bewonderde haar korter kapsel nog even waarna ze met een tevreden gevoel vertrok om de laatste stap te ondernemen.

Het was kwart voor twee toen hij aankwam bij het zwembad waar Jay iedere week een aantal keer ging zwemmen. Hij besloot om nog even in de auto te blijven zitten bij zijn ouders, gewoon tot Jay zeker en vast naast of in het zwembad zou zijn. Het wachten voelde als een echte kwelling. Hij had namelijk al zo lang gewacht en nu was zijn droom eindelijk werkelijkheid geworden.
Om vijf na twee stapte hij het grote gebouw binnen. Zijn hart klopte zo hard en snel dat het voelde alsof het uit zijn borstkas ging springen. Hij legde aan de baliemedewerker uit waarom hij naar binnen wou. Die had er alle begrip voor, maar wou hem toch alleen tegen betaling binnenlaten. Zelfs dat was vandaag voor hem geen probleem. De geur van chloor vulde zijn neusgaten en langzaam maar zeker kwam hij dichter bij Jay, die in zijn zwembroek stond te wachten tot hij in het zwembad kon. 'Jay!' riep hij. Jay draaide zich om en keek vol verbazing naar hem. 'Ka-' begon hij. 'Shhhht, het is nu Parker,' onderbrak Parker hem. Ze glimlachte vol emotie naar elkaar waarna Jay zijn armen rond Parker heen sloeg. 'Ik ben zo ongelofelijk blij voor jou... Parker,' fluisterde hij. Dat moment zou hij nooit meer vergeten. Voor de staat was hij nog een vrouw, maar voor de rest van de wereld was hij nu Parker, een jongeman. En voor het eerst in zijn jonge leven voelde hij zich oprecht gelukkig.