OO5 • Daisy Rose Archer

Zodra ik eenmaal zijn handen in de mijne had hielp ik hem met staan door hem op te trekken. Het was dat ik wist hoe ik het beste op het ijs kon staan anders was ik vast en zeker nu ook onderuit gegaan, en zou ik dit keer hem me hebben getrokken in plaats van hij mij. Om eerlijk te zijn moest ik er niet aan denken om hem boven op me te krijgen. Al twijfelde ik er niet aan dat veel meiden anders dachten, ik was alleen niet zo'n type die er alles aan zou doen om de captain van het lacrosse team te krijgen. Wat vele meiden dus wel zouden doen bij ons op school, ik wist dat zelfs de helft van mijn vriendinnen een crush op hem hadden. Zodra hij eenmaal recht stond was ik er van uit gegaan dat hij mijn handen los zou laten maar in plaats daar van hield hij mijn handen langer maar ook steviger vast, het was toch wel grappig om hem zo te zien. Dat hij toch iets had wat hij niet kon, Ik had hem namelijk altijd als iemand gezien die perfect was, iemand die meteen overal al goed in is. Afwachtend keek ik hem aan in de hoop dat hij mijn handen los liet of toch wel zijn grip wat verminderde. Iets wat hij ook deed, niet heel veel later kreeg ik mijn handen terug, ondanks dat ik ze graag terug had gewild liet ik ze nog voor enkele seconden bij hem in de buurt om er zeker van te zijn dat hij niet weer onderuit ging.

Zodra zijn ogen de mijne ontmoeten hield ik mezelf er in gevangen terwijl ik naar zijn grijze blauw ogen keek. "Eigenlijk weet ik niet zeker of mij wel iets te leren valt, hoor," Zodra hij die woorden uit had gesproken haalde ik mijn schouders op. "Er valt iedereen wel iets te leren, het is net zoals fietsen, Je moet gewoon je evenwicht weten te vinden." Schaatsen zelf was niet zo moeilijk, zodra je je evenwicht gevonden had en wist hoe je die kon behouden was schaatsen een makkie, maar kunstschaatsen daar in tegen was zo veel moeilijker. Gezien je naar een sprong meteen goed terecht moest komen om er voor te zorgen dat je niet meteen onderuit zou gaan. "Ik twijfel niet aan je kwaliteiten als schaatser, maar ik ben ook heel realistisch over mijn eigen kwaliteiten! Maar als je denkt dat je me iets kan leren, mag je het altijd proberen." Ik twijfelde er niet aan dat ik hem gewoon kon leren schaatsen, automatisch gleden mijn ogen van hem weg en door de ruimte heen. Op zoek naar een stoel die we konden gebruiken, gezien dat het makkelijkste was. Maar in plaats daar van zag ik alleen maar hoe mijn school genoten aan het schaatsen waren en hoe een enkeling onze kant op leek te kijken. Het zag er naar uit dat ik mezelf maar als een soort stoel moest opofferen. "Mijn naam is Xavier trouwens, maar je mag me Zav noemen als je wilt," Eenmaal zijn stem horend keek ik hem weer aan, het verbaasde me dat hij nog breed kon glimlachen gezien hij niet zo zelfverzekerd op het ijs stond.

Het was grappig om het te zien om eerlijk te zijn, zelfs een beetje schattig. Ik schudde voor enkele seconden mijn hoofd om die gedachten er uit te krijgen waarna ik wat zei op zijn woorden. "Ik weet wie je bent Xavier, ik denk dat de hele school je wel kent langzamer hand." het kwam er wat botter uit dan ik bedoelde waar door ik snel een glimlach op zette in de hoop om het wat zachter te kunnen laten overkomen. "Daisy." sprak ik nog om hem te vertellen hoe ik heette, gezien het me niet zou verbazen als hij niet eens van mijn bestaan af wist. Zodra ik eenmaal besefte dat hij me aan het bekijken was sloeg ik beschermd mijn armen over mijn lichaam heen. Een onzeker gevoel kwam in me op waar door ik de neiging had om hem te dwingen naar mijn gezicht te kijken en niet naar mijn lichaam. Wat gaf hem het recht om mij zomaar te bekijken, ik liet mijn blik toch ook niet uitgebreid over hem heen gaan? Zodra hij na mijn idee uitgekeken was schaatste ik om hem heen om uiteindelijk naast hem stil te komen staan terwijl ik naar hem toe gericht stond. Zonder iets te zeggen legde ik mijn handen op zijn borst en in zijn rug om hem zo rechter op te laten staan, dit deed ik echter hard handiger dan nodig was.

Dit was meer om het feit dat hij naar me had lopen gluren. Iets waar ik een hekel aan had. Misschien kon ik toch beter weer terug gaan naar de niets verhullende kleding. De te grote tshirten dat soort dingen, maar aan de andere kant wou ik niet voor iemand als hem me kleden zoals ik me totaal niet op mijn gemak voelde. Ik haalde even diep adem om daarna weer voor hem terecht te komen. "Ik zou het erg op prijs stellen dat je alleen naar mijn gezicht kijkt, en daar mee bedoel ik mijn ogen." sprak ik wat geïrriteerd terwijl er een mengeling van onzekerheid en afkeur in mijn ogen stonden. "Je moet niet zo gespannen op het ijs staan want dan ga je zeker onderuit." Waarschuwde ik hem. "Gezien ik hier nergens een stoel vind moet je mij maar gebruiken als een soort stoel dus als je mijn onder armen wilt vast pakken." Ik probeerde om zo afstandelijk mogelijk te doen gezien ik niet wou dat hij hier iets achter zag, maar of mijn ogen ook afstandelijk stonden wist ik niet. Na die woorden stak ik mijn armen voor me uit en keek ik hem afwachtend aan. "Je moet me zo van je af duwen terwijl je op mij kan steunen en langzaam voor uit gaat oké?" vragend keek ik hem aan terwijl ik er van uit ging dat dit duidelijk genoeg was.