OO4 • Xavier Andrews

Het meisje, dat trouwens een kort gilletje had geslaakt toen ik haar onderuit walste op het ijs, glimlachte voorzichtig naar me toen ik begon te lachen en mijn excuses aanbood. Ze schudde met haar hoofd, thank god, nadat ik vroeg of ze zich bezeerd had en grinnikte zachtjes om mijn woorden. Zodra ze echter besefte dat ze bovenop mij lag, veranderde haar houding en krabbelde ze zo snel mogelijk van me af, maar belandde daardoor op het ijs. Ze leek plotseling een heel onzekere houding aan te nemen.
      "Het geeft niet, je kunt natuurlijk niet overal de beste in zijn," grapte ze en ze probeerde op te staan terwijl ik haar probeerde te helpen, wat misschien niet mijn beste beslissing ooit was. "Maar nee je hebt me niet bezeerd. Je brak de val voor me."
      "Gelukkig maar," mompelde ik, terwijl ik me er vooral op concentreerde om op te staan, wat niet lukte omdat ik gewoon weer omviel op mijn kont.
      "Geef me je handen" zei ze, alsof ze me niet langer zo aan kon zien. "Ik kan je het wel leren, als je wilt tenminste?"
      Ze klonk aarzelend en ik gaf haar mijn handen terwijl ik erover na dacht. Gelukkig leek ze in ieder geval een stuk steviger op het ijs te staan, want ze woog toch zeker een stuk minder dan ik en ze kon me wel gewoon overeind trekken. Haar handen hield ik echter iets langer vast, gewoon om er zeker van te zijn dat ik niet gelijk weer om zou vallen. Ik merkte dat ik haar handen wel heel stevig vast hield en liet ze daarom maar langzaam af, proberend om mijn evenwicht te bewaren. Mijn ogen ontmoetten de hare en ik glimlachte ietsjes. Eigenlijk vergat ik de seconden die erop volgden gewoon de vraag te beantwoorden die ze stelde, het leek alsof ik haar nu voor het eerst echt zag.
      "Eigenlijk weet ik niet zeker of mij wel iets te leren valt, hoor," beantwoordde ik de vraag die nog steeds tussen ons in hing. "Ik twijfel niet aan je kwaliteiten als schaatser, maar ik ben ook heel realistisch over mijn eigen kwaliteiten! Maar als je denkt dat je me iets kan leren, mag je het altijd proberen."
      Je kon wel zeggen dat mijn ego en mijn trots vaak in de weg zaten bij hulp, maar vandaag leek dat niet zo te zijn. Ik erkende mijn falen en accepteerde er zelfs hulp voor. Nu was het niet zo moeilijk, iedereen zag dat ik flink faalde, maar om het te accepteren was toch een groot punt voor mezelf en mijn ego. Ik was goed in bijna alles, zelfs Daisy hier wist dat. Ik accepteerde alleen hulp omdat het meisje er toch heel leuk uitzag, haar ogen straalde iets uit dat mijn aandacht vast hield en wat extra aandacht van het vrouwelijke geslacht was natuurlijk ook nooit weg. Eigenlijk ook wel goed voor mijn ego. Misschien moest ik er maar niet teveel bij nadenken.
      "Mijn naam is Xavier trouwens, maar je mag me Zav noemen als je wilt," zei ik vervolgens met een brede glimlach op mijn lippen.
      Mijn naam wist ze waarschijnlijk wel, bijna iedereen wist mijn naam, maar ik probeerde toch iets van mijn normale charme te houden hier op het ijs. Met mijn houding wist ik me al geen raad, ik was bang dat als ik iets bewoog, ik weer op zou vallen, waardoor ik er helemaal niet zo zelfverzekerd uitzag als normaal. Toen ik met mijn grijs blauwe ogen haar lichaam langsging, zag je vooral bewondering in mijn ogen. Niet enkel omdat ze er wel leuk uit zag, maar vooral omdat ze zo moeiteloos leek te blijven staan op dit verraderlijk gladde ijs. Zij leek momenteel wel zelfverzekerder dan ik, het ijs was zeker haar domein en niet de mijne.
      Maar ze zag er ook gewoon leuk uit. Ze was niet cheerleader dun, zoals de meisjes uit het cheerleaderteam die ik wel eens date. Ze had wat stevigere bovenbenen en meer rondingen, dingen die eigenlijk niet mis waren en ze wist zich er precies naar de kleden. De donkere kleuren maakte haar huid nog bleker, een porseleinen kleur die haar mooie lokken prachtig uit lieten komen, samen met haar grote ogen. Ze hadden een speciale kleur die ik niet eens wist te benoemen. En die volle lippen, jezus...