Dream World | 14

‘En als je hier naar recht kijkt zie je de game hal.’ Zegt Nanouk ‘Een game hal?’ Vraag ik verbaasd. ‘Ja, Het is eigenlijk gewoon een grote lege ruimte waar wat computers en andere apparatuur in geplaatst zijn, een keer in de maand word het ook gebruikt als feest zaal. Het enige probleem is dat er hier niet zo veel creatieve kinderen wonen en dat de feesten meestal dus best saai zijn.’ Ik verplaats mijn ogen van Nanouk’s gezicht naar het enorme glazen gebouw wat voor mij staat. ‘Wat voor feesten? Is er hier wel muziek? Ik heb hier nog nooit muziek gehoord. Is er eigenlijk wel internet? Wacht! Als er internet is kan ik contact maken met mijn familie?’ Nanouk kijkt me raar aan en schud dan haar hoofd. ‘Nee, er is geen internet. En ja, natuurlijk is er muziek hier. Er zijn zelfs wat kinderen die vreselijk goed kunnen zingen. Wacht, ik laat je gewoon zien wat ik bedoel.’ Zonder verder nog iets te zeggen pakt Nanouk mijn hand weer vast en trekt ze me mee het glazen gebouw binnen. ‘Elena!’ roept Nanouk door de grote ruimte heen. Een redelijk lang meisje met bruin golvend haar draait zich om, draait met haar ogen en werpt nog even een verleidelijke blik naar de jongen die tegenover haar zit. ‘Was dat nou echt nodig?’ Fluistert Elena gefrustreerd zodra ze langs Nanouk staat. ‘Ik had hem bijna zover dat hij me mee zou vragen naar het feest!’ Nanouk lacht ‘Met jou charme heb je binnen tien seconden opnieuw iemand gevonden.’ Elena grinnikt en wiegt dan een paar keer met haar achterwerk op en neer terwijl ze met haar hand haar haren naar achter slaat. Ik probeer nonchalant haar aandacht te trekken door een keer zachtjes te kuchen maar als ze gewoon weer verder begint te praten met Nanouk tik ik haar een keer zachtjes op haar schouder. Meteen draait ze zich om. ‘Ohw! Jij bent die nieuwe waar Jayden het over had gisteren, Nes was het toch?’ Ik knik ‘Ja, het is eigenlijk Vanessa maar vrienden noemen me Nes.’ Elena glimlacht en draait zich dan weer om naar Nanouk.
Als er na tien minuten noch steeds geen eind lijkt te komen aan hun gesprek besluit ik maar om in mijn eentje het gebouw te verkennen. Ik kijk de ruimte rond en zie dat er inderdaad hier en daar een pc staat waar jongens spellen zoals Mario cart op aan het doen zijn. Ik kijk nog een keer naar Nanouk en Elena maar die zijn nog steeds druk in gesprek. Ik zucht en loop dan maar naar de dichtstbijzijnde deur. Aan de andere kant van de deur is een smalle gang waarvan alle wanden bekleed zijn met rood stof. Ik twijfel even of ik hier eigenlijk wel mag komen maar doe dan toch maar de deur zachtjes achter me dicht en loop stil de rode gang in. Hoe verder ik de gang in loop hoe donkerder het word. Komt deze gang eigenlijk wel ergens uit? Ik besluit om nog een klein stukje door te lopen en als er dan nog niets is gewoon om te draaien en terug te gaan. Nog geen tien seconden later loop ik vol tegen iets hards aan waardoor ik achteruit op de grond val. ‘Auw, verdomme.’ Ik ga rechtop zitten en probeer mezelf weer overeind duwen.
‘Alles okay?’ klinkt plotseling een stem vanuit het donker. Van de schrik probeer ik zo snel mogelijk naar achter te lopen waardoor ik over mijn eigen voeten struikel en opnieuw op de grond beland. ‘Uhm ja, helemaal top.’ Mompel ik terwijl ik weer overeind probeer te komen. ‘Laat me je helpen’ zegt de stem terwijl er iemand mijn hand vastpakt en me omhoog trekt. ‘Ben ik zo eng?’ grinnikt de stem. Zodra ik besef dat de stem afkomstig is van een jonge die tegenover me staat en niet van een of ander eng monster wat hier in het donker leeft besef ik me plotseling dat ik dus gewoon tegen hem aan gelopen ben. ‘Ohw uhm sorry ik was niet echt op aan het letten en ik had je niet zien staan en uhm.’ Stamel ik. ‘Haha, het is al goed. Ik denk dat jij slechter uit de strijd bent gekomen dan ik, heb je je ergens bezeert? Loop anders maar even mee. Aan het einde van de gang is mijn kantoor.’ Kantoor? Hoorde ik dat nou goed? Er leefde hier toch alleen maar kinderen? Waarom zou een kind een kantoor nodig hebben. Als ik geen antwoord geef pakt de jongen mijn hand weer vast en lijd me de gang door naar de kamer. Als de jongen het licht aandoet moet ik een paar keer met mijn ogen knipperen voordat ik wat kan zien. Maar wat ik dan zie bevalt me zeer goed. De jonge die voor me staat is lang en gepierd en een paar blauw grijzige ogen sieren zijn gezicht.
‘Ik ben Ashton en volgens mij heb ik jou nog niet eerder ontmoet.’ zegt de jonge terwijl hij zijn hand naar me uitsteekt. ‘Vanessa.’ Zeg ik terwijl ik zijn hand schud.