Hoofdstuk 4

Twee paar nieuwsgierige ogen keken me voortdurend aan, en ik werd er zo langzamerhand gek van. Aniesa en Yara waren zo benieuwd naar Calum, dat ze er subtiel naar vroegen. Of wat zij subtiel vonden – het was namelijk overduidelijk.
Aniesa had Calum natuurlijk gezien, maar ze wist nog steeds zijn naam niet, en wie hij nou precies was. Yara had alle informatie via Aniesa meegekregen, dus zo was de cirkel weer rond.
We hadden deze avond afgesproken om weer eens bij te kletsen buiten werk, maar zoals het er nu uitzag werd het meer een ‘ondervraag Alisha’ avond. Wat ik ook probeerde – ze stopten niet met de starende blikken, en gaven niet op. Het ergste was nog wel dat ik niet weg kon gaan, want dit was mijn eigen huis. Hen wegsturen ging ook niet zo makkelijk - ik had er een soort van ervaring mee kon ik wel zeggen. Ze waren echt heel lief, maar soms was dat irritant. Zo lieten ze me nooit alleen als ik me verdrietig voelde, maar dus ook niet als ik even niet wilde praten. Dus zat er niks anders op dan over Calum te vertellen, maar veel dingen zou ik voor mezelf houden. Het ging ze niks aan dat ik Calum’s nummer had, en dat ik hem ergens – misschien – leuk vond.

“Het is nu wel duidelijk hoor,” zuchtte ik. “Jullie willen het hebben over Calum.”
Meteen kreeg ik de volle aandacht weer, in plaats van de chips die we voor ons hadden staan. Op de achtergrond speelde muziek – een random Spotify playlist – en ik had geen idee van wie het was. Ik had het nog nooit eerder gehoord, maar het klonk goed.
“Calum? Is dat die mystery guy?” vroeg Aniesa meteen, waarop Yara haar hoofdschuddend aankeek.
“Natuurlijk is dat hem. Van hoe je hem beschreef is het echt een Calum,” besloot Yara, en meteen had ik spijt van mijn opmerking. Als ze nu al zo deden, hoe ging dat dan verder?
“Wat is nou weer ‘een Calum’?” Ik keek de twee meiden aan, die allebei hun schouders ophaalden. Oh, wat waren ze weer lekker slim.
“Calum dus. Vertel eens wat over hem? Hij zag er echt schattig uit, en jullie leken het goed met elkaar te kunnen vinden – iets te goed misschien,” ging Aniesa verder over het onderwerp Calum, en keek me met haar grote, bruine ogen aan. Het vragenuur ging beginnen, geen twijfel over mogelijk.
Waarom was ik ook al weer bevriend met deze mensen? Oja, omdat we vaak samen werkten, en ze zowat de enigen van mijn leeftijd hier in de buurt zijn. Ik had dus niet veel keuze – en dat vond ik ook niet heel erg. Ze waren geweldig, zolang het maar niet over dingen zoals liefde ging. Dan waren ze ineens heel aanwezig en nieuwsgierig.
“Nou, eh, hij is het broertje van Mali. Hij is twintig en-” begon ik, maar al na een paar seconden werd ik ruw onderbroken door Yara.
“Heeft Mali een broertje? En hij is twintig? Mijn God, Ali, grijp je kans! Hij is ongeveer jouw leeftijd, en ik weet zeker dat hij heel cute is. Kan ook niet anders als je nog zo jong bent, maar dat ter zijde.”
Aniesa en ik begonnen te lachen door haar spontane uitbarsting. Ik pakte nog een handje chips, en begon ervan te eten. Het kraakte zo hard, dat ik bijna niet verstond wat Aniesa zei.
“Yaar, wij zijn gewoon oud. We moeten niet vergeten dat Ali ook pas negentien is,” verstond ik met moeite, en rolde met mijn ogen.
“Pas negentien. Zo jong is dat nou ook weer niet,” verdedigde ik mezelf, terwijl ik nog chips in mijn mond had. Het moest er heel charmant uit hebben gezien.
“Weten jullie hiermee genoeg over Calum? Want ik heb geen zin om er nog langer over te praten,” voegde ik toe.
Yara en Aniesa gaven elkaar een bepaalde blik die ik niet begreep, en knikten toen instemmend.
“Als je verliefd bent raak je nooit uitgepraat over diegene, Ali, dus doe maar niet alsof je geen zin er meer in hebt,” grinnikte Yara.
Ik pakte een kussen van achter me, en gooide die naar haar toe. Helaas was mijn coördinatie nogal bagger, en belandde het kussen ergens heel anders.
“Hoe kan je nou weer verliefd zijn op iemand als je hem pas twee keer kort hebt gezien? Jullie zijn echt gek,” zuchtte ik, en daarmee was ik uitgepraat. We begonnen over tv-series, en al snel was het onderwerp Calum verdwenen.