Brief 2

Aan: Rose

Mijn lievelingsbloempje,
ik mis je zo enorm hard.
Je bent nog maar 10 dagen vertrokken maar je wil niet weten hoe hard ik je mis.
Hopelijk is het daar in Spanje beter weer dan hier, aangezien de regendruppels hier als een vrije waterval al dagen aan een stuk uit de hemel komen gestort. Het enige voordeel aan dit weer is dat ik je trui kan aandoen zonder dat iemand me vreemd aankijkt. Want ja er zijn vele mensen die vooroordelen hebben over het dragen van zogenaamde wintertruien in de zomer. Terwijl het net zo goed een dikke zomertrui kan zijn of een alleseizoenentrui.
Al het avontuur lijkt verdwenen te zijn uit mijn leven nu jij zo ver weg bent. Dat klinkt misschien dramatisch, maar dat is het ook. Ik kijk elke ochtend en avond hoopvol uit mijn raam in de hoop dat je daar staat met een guitige glimlach waardoor ik weet dat je een heel plan hebt uitgedacht om iets te gaan doen, maar jammer genoeg sta je daar nooit. Enkel af en toe een verdwaalde hond of een duif bevindt zich onder mijn raam en jammer genoeg zijn die enkel uit op eten en niet op avontuur.
Echt Rose deze saaie, grijze stad die jij helemaal opvrolijkte in je eentje, is weer zo grijs als hij vroeger was.
De muren van alle gebouwen zien er zo grauw uit.
Mensen durven niet met kleurrijke of gekke kleren over de straten heen te lopen.
Er wordt niet meer luidkeels geroepen en gezongen in het midden van een drukke winkelstraat.
Alles is zo gewoon zonder jou.
In Spanje zullen de mensen je wel leuk vinden, daar ben ik zeker van.
Jij vrolijkt de boel daar helemaal op.
En de straten zijn daar al zo kleurrijk.
Volgens mij pas je er helemaal thuis met je kleurrijke kledij en haren.
Ik vrees dat ik de stad hier in mijn eentje zal moeten opvrolijken.
Ik zal de grijsheid van deze stad moeten bestrijden als alleenstaande kleurbrenger.
Ik mis je,

Groetjes van de allerliefste en allercoolste vriendin die nu wel 1742 mijl van jou verwijderd is.