10.1: Rondgang

“Je- Je moeder. Wat als ze me niet aardig vindt?” Dit is de eerste keer dat ik Harry hoor stotteren. Toch valt mijn mond lichtjes open uit verbazing en ik kan het niet laten als een lach mijn mond verlaat. Dat was net ongelofelijk schattig, maar dan ook het liefste waar hij zich zorgen over kan maken. Onwetend wat Harry verder moet doen krabt hij even in zijn nek. “Ik bedoel, ik weet dat we niet samen zijn maar toch, het is-“
“Harry,” ik onderbreek zijn nerveuse geratel terwijl ik probeer mijn lach in te houden, “dat was echt het liefste dat iemand ooit tegen me gezegd heeft.” Ik grinnik en kijk de man aan die me een beetje verbaasd aankijkt en dan langzaamaan rood aanloopt. Dit is opnieuw de eerste keer dat ik hem gegeneerd zie, en geef toe, Harry met een rood gezicht is zo vreselijk lief dat je hem gewoon wilt vastnemen en complimenteren tot zijn hoofd zo rood is dat hij je het zwijgen op moet leggen. Ik glimlach naar hem, onwetend of ik hem kan aanraken of niet, verlangend. Hij kan zo’n schatje zijn. “Zit je daar zo erg mee in je hoofd?” Ongemakkelijk door mijn spontaniteit haalt hij zijn schouders op waarna hij eindelijk zijn prachtige grijzige ogen met die van mij verbindt.
“Dat speelde toch wel de hoofdrol ja.” Mijn glimlach blijft, hoe ik ook probeer, ik krijg hem niet van mijn gezicht af gehaald. “Als je die grijns niet van je gezicht afhaalt, zorg ik ervoor dat dat wel gebeurt.” Deze keer grijnst Harry ook waardoor ik in de lach schiet.
“Ik mag je, dus ze zullen jou ook mogen. Dat is echt iets waar je je geen zorgen over moet maken. Zolang je mijn zusjes correct behandelt...” Harry’s ogen worden iets groter, geschrokken.
“Zusjes?! Hoeveel?” Ik grinnik opnieuw, hoe zenuwachtiger Harry wordt, hoe roder zijn kaken worden en hoe meer dat stoere imago van hem verdwijnt.
“Drie, maar het komt wel goed. Je hebt geluk dat je super aantrekkelijk bent, ze zullen niet weg te slaan zijn van je.” Harry wuift het met zijn hand weg en ik haal mijn schouders simpelweg op om daarna terug uit het raam te staren, geimponeerd door de schoonheid van de onaangetaste natuur.
Het gedender van de koets neemt terug toe als Harry mijn aandacht op eist door een hand op mijn bovenbeen te leggen.
"We zijn er." Zijn woorden zijn simpel maar er zit zo veel meer achter. We gaan naar de Zug die ons naar zoveel nieuwe plaatsen kan brengen. Rijke oorden, arme wijken, mijn familie, mijn dierbare, zijn kennissen... We weten beiden dat vanaf het moment dat we in de trein stappen, we aan een nieuw hoofdstuk beginnen. Een hoofdstuk waarvan geen van ons weet hoe het gaat verlopen, laat staan aflopen. Ik knik langzaam en staar terug naar buiten. Het weer is niet denderend, het motregent en de grijze wolken doen het bos er duister en verdrietig uitzien, alsof het treurt. Als ik een ijzeren baan zie vertraagt de koets tot het ding stil staat. Harry stapt snel en behendig uit, maar zijn zenuwachtige bewegingen en koele gezichtsuitdrukkingen verraden hem. Ik besluit mijn koffer te nemen. Als ik richting het laadruim ga besef ik echter dat Harry alles al vast heeft.
"Har, ik kan mijn eigen bagage wel dragen." Even bekijkt hij me intens waarna hij zijn hoofd met die volle romige bruine krullen schudt.
"Niets ervan. Het kost mij geen moeite en jouw vele spierverrekkingen." Ik glimlach lichtjes, hij wil dus aardig, attent zijn. Zoals hij eigenlijk altijd is als hij zich goed voelt.
"Oké, maar dan draag ik mijn koffer straks." Harry drukt zwijgend zijn lippen op elkaar maar ik merk aan de koppigheid in zijn ogen dat hij me mijn koffer later niet gaat laten dragen. Spijtig voor hem ben ik minstens even koppig en veel geduldiger. Ik volg de grote man en staar gefascineerd naar zijn natte krullen die uit elkaar vallen tot een hoopje nat lang pluis. Het zorgt voor een verbeterd uitzicht op Harry's kaaklijn en oh god, die ziet er fan-tas-tisch uit. Braaf volg ik Harry de ijzeren Zug in, het stalen paard. Mijn heer gaat eerst naar voren naar een ander deel waar de bestuurder zit om alles te controleren terwijl ik al in het tweede deel van de Zug ga zitten, mezelf het zo comfortabel mogelijk makend. Ik mag nu niet te veel gaan piekeren want dat loopt niet goed af. Nieuwsgierig kijk ik op als Harry de zware deur achter zich dicht doet en tegenover me gaat zitten, een hand die geërgerd zijn waardeloze kapsel probeert goed te krijgen, ik grinnik onwillekeurig waardoor Harry's grote hand nog sneller door zijn natte haar gaat.
"Heb je een handdoek?"
"Als je dat doet gaat het pluizen." Voor het eerst in de laatste 10 minuten staren zijn emerald ogen me weer recht aan, door mijn ziel. Het beneemt me even de adem voor ik nonchalant verder kan reageren op zijn diepe stem.
"Niet altijd. Ik heb ervaring met kapsels, 3 zusjes weet je wel." Ik glimlach bemoedigend en sta op om uit mijn koffer een van mijn handdoeken te halen.
"Louis, neem er eentje uit mijn koffer. Die is van jou." Alweer stijgt het rood me even naar de wangen door zijn lieve opmerkingen. Toch reageer ik terug met de harde waarheid.
"Niets wat hier ligt is werkelijk van mij Harry. Verder deel ik graag met jou." Hij zal niet weten wat hem daar te wachten staat, een plaats vol armoede, wanhoop, angst en ziektes. Op mijn tellen passend loop ik naar zijn plaats toe en ga ik naast hem op het houten bankje zitten, mijn benen gekruist en mijn rug die tegen de pijnlijke tafel prikt om toch ondanks het geschok goed te kunnen blijven zitten. Harry bekijkt me enkel zwijgend, met zijn grote mooie ogen, die zware frons en die volle roze lippen die even bevochtigd worden. Ik richt mijn ogen terug op zijn haar en heel voorzichtig haal ik de doek er langs, knijpend om het vocht eruit te halen, zonder te wrijven om pluizen te voorkomen. Al die tijd is Harry stil en staart hij slechts naar mijn gezicht. De drang om hem te kussen wordt steeds sterker, zeker als ik traag en voorzichtig op zijn grote schoot kruip, nat linnen dat even tegen elkaar schuurt, om ook de andere kant te doen. Ik ruik de geur van verse groene mint en zijn typisch exotisch vleugje aroma. Ik ruik de regen, ik voel zijn bezorgdheid als hij behoedzaam een arm om mijn dunne middel heen slaat zodat ik comfortabeler zit.
"Harry." Ik adem zonder echt te ademen als hij heel traag met zijn duim over mijn ruggengraat gaat waardoor ik niet veel later naar adem hap en mijn rug overkomelijk krom, naar zijn vingers toe.
"Je maakt me gek als je zo geconcentreerd je tong tussen je lippen laat rusten Lou." Ik glimlach onwillekeurig om de nieuwe bijnaam terwijl ik mijn rugspieren beveel om terug te ontspannen. Dit lukt me pas als Harry’s vingers opnieuw stil en onbeweeglijk tegen mijn rug aan rusten. Mijn eigen vingers daarentegen gaan door zijn natte krullen. Zacht maar soms onvoorwaardelijk om er de knopen uit te krijgen.
"Je had haarknipper moeten worden." Ik glimlach om zijn opmerking en staar terug in dat blinkende paar ogen van hem. Hij lijkt zo blij als een kind, gelukkig. Het zorgt ervoor dat mijn hart even warm wordt.
"Nonsens. Het is niet omdat jij heel sterk bent dat jij houthakker of huizenbouwer had moeten worden. Dat bepaalt het lot allemaal. Het is maar wat je ermee doet." Ik glimlach lichtjes en deins niet terug als een van zijn handen naar mijn haar gaat en het huid mijn ogen veegt. Harry neemt ook zelfzeker maar teder de handdoek over van mij en wrijft de natte, koude regen uit mijn verkleumde gezicht. Ik bibber onwillekeurig. Mijn hartslag stijgt dramatisch als Harry dichter naar mijn gezicht toe leunt, om ‘mijn haar beter droog te krijgen’. We weten beiden dat dat niet de enige reden is. Ik adem oppervlakkig in als hij met zijn koude duim over mijn kaaklijn richting mijn lippen gaat.
"Hoe ervaren ben je precies Louis?" Zijn vraag doet me even verstijven, maar de beweging van zijn ruwe duim doet me terug ontspannen. Bedoelt hij nu...?
"Ik eh- niet heel ervaren eigenlijk. Laten we zeggen een gevorderde beginner. Ik weet niets over-" Ik stop abrupt met praten. Harry zal er wel alles over weten. Ik vloek als mijn wangen nog roder worden en Harry hees lacht, schattig, stoer.
"Hoezo niet?" De aanhoudende schittering in zijn prachtige ogen staat me wel aan.
"Ik weet niet hoe bekend jij bent met taboes maar je bent ze een voor een aan het doorbreken. Stoute jongen." Ik grijns onschuldig maar dat houdt onmiddellijk op als hij nog dichter in leunt. Koortsachtig denk ik na. Wat moet ik doen? Toestemmen? Hoe kan ik hen nu weigeren als hij zo typisch Harry is? Zijn sterke geur neemt net als mijn gevoelens en hormonen met de secondes toe. Harry leunt nog dichter en mijn gevoelens en nieuwsgierigheid over hoe het zou zijn met een man nemen steeds meer toe. Ik wil het laatste eindje overbruggen als er een gigantische schok is, veroorzaakt door de trein waardoor ik een omhoog vlieg, mijn hoofd naar voren klapt en mijn pijnlijke borstkas die Harry's hoofd nog meer naar achteren duwt. Licht buiten adem staar ik Harry aan die zich sneller als mij herstelt heeft van de klap.
"Het lot..." fluister ik bijgelovig.
"Het zal niet het juiste moment geweest zijn... Nog niet."