9.2: Onledig

Sedrik lijkt niet onder de indruk van de woedende Harry, ik ben dat wel. Zijn gezicht slaat rood aan, en dat voor een vampier. Er is een permanente frons tussen zijn donkere wenkbrauwen. Doordat hij zijn spieren aanspant lopen er duidelijke aders onder zijn anders zo sierijke krullen. Zijn vuisten zijn sterk gebald.
“Ik help jouw Comes enkel met zichzelf te verdedigen. Jij bent zo egoïstisch dat je denkt dat dat niet nodig is zolang jij er bent. Fout.”
“Wat?! Ik zal er altijd alles aan doen om Louis in veiligheid te houden en jij weet het, hij weet het, iedereen weet het!” Zijn armen maken cirkelvormige gebaren terwijl zijn ogen vuur spuwen. Hij draait zich niet om naar mij.
“Dat is net het probleem Harry.” Mijn stem is zacht en in een snelle ruk draait Harry zich om naar mij. Zijn ogen staan iets rustiger maar zijn houding blijft even adembenemend. Ik daarentegen probeer mijn snel kloppende hart te negeren – wat iedereen in deze kamer trouwens kan horen – en ga verder. “Ik ben je zwakke schakel. Mensen- Wezens die het op jou gemunt hebben zullen mij gebruiken. Het is beter als we zouden samenwerken en ik mezelf ook veilg kan stellen, dan dat je alles op een klein organisme zet.” Sedrik zit te grijnzen naast Harry, die even versteend is en van extreem verbaasd terug naar extreem boos gaat. De frons verschijnt er terug en ongemakkelijk zet ik mezelf in kleermakerszit. Hij blijft me aanstaren, deze keer op een enge manier. “Harry-” begin ik waarschuwend, hij is me nu echt aan het bang maken. De man knippert een paar keer verdwaasd met zijn ogen waarna hij zijn blik op Sedrik richt en terug op mij.
“Prima, maar ik blijf hier.” Deze keer knipper ik snel achter elkaar met mijn ogen, proberend een zin te vormen met het goddelijke wezen voor me. Hij blijft me diep aankijken. Het voelt alsof mijn geest uit mijn lichaam gerukt wordt en hij het voorzichtig afleest, zoekend naar iets, naar liefde.
“O-Oké.” Ik glimlach lichtjes, nog steeds onder de invloed van zijn aanwezigheid. “Niet dat ik ineens een konijn uit een hoed zal kunnen toveren nu je er bent.” Harry glimlacht even maar reageert verder niet op mijn grapje, hij gaat comfortabel zitten naast Sedrik. De twee mannen kijken me weetgraag aan. Oké Louis, je kan het herhalen.
“Veleno como un escudo en torno a.” Ik frons even waarna ik terug naar de twee aantrekkelijke mannen kijk. “Voor echt nu?”
“Probeer maar.” Sedrik knikt bevestigend, Harry reageert niet echt. Toch lijkt hij nerveus. Oké, even aan magie denken en niet aan Harry.
“Ve-leno como un es-cudo en torno a.” Mijn stembanden trillen krachtig terwijl ik denk aan het denkbeeldige veld. Er is iets gebeurt in de lucht rond me, maar ik zou niet weten of het het juiste is. Ik kijk op naar Harry, mijn concentratie behoudend. “Ik ben klaar. Wie probeert?”
“Ik doe het wel.” Zonder twijfelen staat de krullenbol recht en gaat hij eerst vanop een afstand staan waarna hij probeert in te schatten hoever het veld gaat. Sedrik blijft tegen zijn zin zitten. Als Harry nadert strekt hij zijn arm voorzichtig uit naar een onzichtbare energiegrens. Ik blijf me concentreren terwijl Harry zijn vingers nu ook doet strekken waardoor er meteen pijnlijke sissende brandwonden op zijn vingers verschijnen. Angstig probeer ik meteen het veld te laten vallen maar de spreuk blijft doorgaan.
“Consumado Louis!” Harry’s stem buldert aangezien hij ook niet weg kan door de sterke greep van mijn oncontroleerbare magie.
“Consumado! Consumado!” Mijn stem klinkt wanhopig en met mijn laatste concentratie beëindig ik de spreuk waardoor Harry naar adem hapt als hij bevrijd wordt uit mijn miserabele magie. “Harry, het spijt me zo! Dat was echt-“
“Niet de bedoeling- ik weet het Louis.” Zijn gifgroene ogen staren me even intens aan waarna hij zijn pijnlijke vingers probeert te bewegen. Ze horen toch snel te genezen niet? Bij de tweede poging lijkt zijn hand normaal en om het staren te onderbreken steekt hij ze weg in zijn broekzak.
“Is je hand oké?” De man kijkt terug op en zijn krullen schudden heen en weer.
“Prima Louis, maak je geen zorgen.” Zijn lichaamshouding is afwerend, beschermend, maar ik deins deze keer niet terug.
“Kat me niet zo af en laat me kijken, of durf je dat niet? Ik ga heus niet flauwvallen.” Mijn lichaam is ondertussen al overeind gekomen terwijl mijn hand zonder aarzelen zijn pols vastneemt en de hand uit de broekzak haalt. Zijn hand ziet er rood uit, maar daar blijft het bij. Als ik er voorzichtig overga voel ik hoe hij onbewust, onbedoeld even terugtrekt en ik frons duidelijk waarna ik zijn grote mannelijke hand terug loslaat. “Je- Je hoort toch snel te genezen?” Verward staar ik naar zijn hand die hij ongemakkelijk langs zijn lange lichaam laat hangen. Ik kijk naar Sedrik die vluchtig opstaat.
“Harry is erg gevoelig aan magie. Gevoeliger dan de rest.” Ik kijk terug recht in Harry’s ogen die me schuldig aankijken. Toch vlieg ik tegen hem uit. Ik kan het niet laten, hoe schattig en lief hij ook kijkt met dat gezicht van hem.
“Wat?! En dat kon je daarnet niet zeggen? Stond je egoïsme daarvoor in de weg? Je kon niet gewoon even Sedrik dat laten doen als je wéét dat die spreuk je extra pijn doet!” Ik bal mijn vuisten en mijn spieren kalmeren niet als Harry zijn twee handen op mijn schouders legt om me tot bedaren te brengen. Ik probeer even mijn mond te houden, maar het is moeilijk als er een nerveuse Harry voor je staat die naar woorden zoekt.
“Louis, ik wou het gewoon doen oké? Jij bent mijn Comes en ik zou dat met jou moeten doen, niet Sedrik.” Lichtjes ongemakkelijk schuifel ik met mijn voeten.
“Maar dan nog! Sedrik was er ook, je had jezelf niet moeten opofferen. Dat is precies waarom jij dit soort dingen niet moet doen.” Bezorgd merk ik hoe Harry zijn duim naar mijn gezicht brengt en even over mijn zware frons wrijft. Hij schrikt op als ik hem van me af duw. Als ik me nu laat doen door wat sensibele gevoelens komt dit gesprek niet meer goed. De rust die hij probeerde te creëren heb ik doorbroken. Sedrik staart ons aan alsof hij naar een stuk theater aan het kijken is, geïnteresseerd.
“Dat ben ik gewoon Louis, snap dat dan!” Gefrustreerd gooit Harry zijn handen in zijn haar en draait hij zich om met zijn sterke rug naar me toe. Hij draait zich terug naar me toe terwijl hij over zijn voorhoofd wrijft en me dan terug schuldig aankijkt. Wat moet ik er nu mee? Hij is gewoon zo. Daar kan ik ook niet op antwoorden. Ik zucht en wrijf zelf even vermoeid over mijn slaap.
“Hoe komt het trouwens dat je ‘gevoeliger bent aan magie’? Ben je ook ‘speciaal’?” Het laatste klinkt sarcastisch, maar het is wel zo. Harry knikt terug iets meer ontspannen door de minder dominante toon in mijn stem.
“Als ik geen vampier was geweest, was ik zoals jou geweest, een wicca.” Wat?
“Je bent dus niet als vampier geboren?” Harry schudt verwoed maar kalm zijn hoofd.
“Toch wel, maar het was de bedoeling van de natuur dat ik een wicca zou zijn, net zoals mijn moeder.”
“Dus je wordt gestraft?” De man voor me geeft me een korte, triestige knik waarna ik begrijpend mijn zelfzekere houding laat vallen en ga zitten op het bed. Sedrik is verstandig geweest en is vertrokken. Harry komt naast me zitten.
“Louis, vergeef me.” Zijn accent dat er dik op ligt doet me smelten als hij mijn naam op z’n Frans uitspreekt.
“Har,” ik adem even langzaam in en richt mijn blik op hem, “stop met jezelf op te offeren voor iets wat niet bestaande is.”
“Lou,” hij spreekt me op dezelfde toon als ik hem aansprak aan, “jij weet net als ik dat dat even moeilijk is als je aard opgeven.” Ik slik.