Nachtrust?

"Vrieskou? Heb je niks beters?" roep ik vrolijk uit.
"Oh nee, vuurvos bevriest" zegt Snow sarcastisch.
"En het element warmte van de Spreker haalt niks uit tegen de kou" zegt Elodie voor de grap. Allemaal liggen we in een deuk.
"Wacht maar af... wacht maar..." sist de stem.
De grond begint ineens te schudden en een laag spekglad ijs doemt zomaar op, uit het niets!
Meteen glij ik onderuit en land op mijn kaken.
"Aah!" mijn kaak deed al pijn, maar dit maakt het nog erger. Snow helpt me voorzichtig overeind.
"Bedankt" zeg ik, over mijn kaak wrijvend.
"Het is niks, daar ben ik je magische maatje toch voor" zegt ze met een grote glimlach. Elodie knikt, als we haar aankijken.
"Kom, we gaan verder" Snow en ik kijken elkaar aan en volgen Elodie. Haar warmte verwamt ons ook. Even later stijgt Elodie op. Ik neem Snow op mijn rug, ze kijkt verwonderd om zich heen.
"Prachtig!" roept ze uit. Ik knik.

De zon zakt al iets weg achter dunne wolkenslierten die sfeervol paarsroze kleuren.
De zon zelf is als een grote, goudoranje bal.
De wolken lijken net de klauwen van een Chinese draak, die woest, maar ook speels achter zijn parel aan jaagt.
De sneeuw en het ijs zijn al gesmolten, en de stem -ik vermoed Godess- heeft het al opgegeven met de kou.
"Kom, laten we een onderkomen bouwen" zegt Snow. Ze wijst naar een grote, vreemdgevormde heuvel in de verte. Elodie knikt, en ik heb er ook niks tegenin te brengen.
We beginnen met het zoeken van een grot, en als we die gevonden hebben, sluiten we hem af met grote bladeren. Ik leg een kring van stenen met daarin hout. Snow maakt een soort kampvuur.
"Welterusten" zegt Elodie.
"Goeie nacht" zucht Snow.
"Tot morgen" zeg ik.
Al snel slapen de andere twee, maar het lukt mij niet. Het kampvuur knappert rustig, de vlammen likken langs het hout. Ik staar erheen. Buiten klinkt het geluid van de natuur, van de nacht. Ook een vreemd gerommel, dat ik al de hele tijd hoor. Ik rol me kreunend op mijn andere zij. Dan zie ik ineens een gestalte staan. Maar net weet ik mijn gil in te houden. Als mijn ogen gewend raken aan het duister, zie ik dat het maar rotsen zijn. Ik voel mijn hart alsnog sneller kloppen, en ik hijg. Ik besluit naar buiten te gaan.