De eerste ontmoeting.

'Komaan Chloë,'riep Esmé. Ze stond al aan het einde van de gang en ik liep snel naar haar toe. Opeens moest alles precies snel snel snel. De zenuwen werden alleen maar erger en erger. En toen stond ik voor zijn deur. De deur van mijn droomjongen. Mijn droomprins. En ik durfde niet meer. Ik was zó zenuwachtig dat ik waarschijnlijk niet eens de deur had opengekregen. Gelukkig deed Esmé dat en toen stond hij daar.
Hij was zo perfect. ( Correctie. Hij ís zó perfect. ) En hij zag er zó knap uit. Ik denk niet dat iemand knapper kon zijn. Of een mooiere glimlach kon hebben. Toen hij me zag nam hij me even in zich op en glimlachte toen naar me. Hij liep naar me toe en zei, 'Hé, ik ben Justin.'
Even wachtte ik. Wachtend tot ik uit mijn bed zou vallen, en zou beseffen dat dit maar een droom was. Of tot hij zou zeggen. Gatver, met jou wil ik helemaal niet op de foto of Oeps. Ik denk dat ik verkeerd ben. Maar hij zei niets meer en keek me afwachtend aan. En ik kon niets anders doen dan hem aankijken. Of aanstaren, beter gezegd. Gelukkig kwam Esmé er tussen.
'Dit is dus Chloë. Jullie hebben elkaar al gesproken aan de telefoon?' Ze keken me alletwee aan en ik knikte, nog steeds niet in staat om iets te zeggen.
'Goed. Ik denk dat Justin nu maar even zijn kleren moet gaan aandoen. Dan kan Chloë ondertussen opgemaakt worden.'
Hij glimlachte en knikte. 'Okay. Tot straks.' Hij knipoogde even, maar ik kon nog steeds geen woord uitbrengen, dus liep hij naar het kledingrek, pakte een zwarte broek en verdween.