023 Elena

Zodra ik me wat beter voel, zet ik me rechtop uit het bed. 'Waarom zou je een elf kiezen als je met iemand kunt trouwen van je eigen soort? Weet je wel hoe moeilijk het is om een mannelijke nimf te vinden die nog vrijgezel is?' De zin spookt plots door mijn hoofd, met de stem van de vrouw duidelijk in mijn hoofd. Morgana is haar naam en blijkbaar mijn zus. Een mannelijke nimf... Zou Balin toch gelijk hebben?
'Elena?' Elrond komt de kamer opnieuw binnen met een stapel kledij in zijn handen.
'Ja?' vraag ik nieuwsgierig.
'Ik heb je wat kledij meegebracht, aangezien je huidige kledij niet meer zo netjes zijn.' zegt hij, waarbij hij de kledij op het bed legt.
'Elrond?' vraag ik hem.
'Wat is er?' hij kijkt me afwachtend aan.
'Bestaat er zoiets als nimfen?' vraag ik.
'Waarom wil je dat weten?' hij kijkt me wat achterdochtig aan.
'Omdat een van de dwergen denkt dat ik een nimf ben.' zeg ik hem, waarna ik verbaasd mijn hand voor mijn mond leg. Balin had gevraagd om het nog stil te houden en nu zit ik het zomaar tegen Elrond te zeggen. Maar hij heeft iets vertrouwelijks over zich, alsof ik hem ken.
'De laatste nimf die ik ooit gezien heb, is dood gegaan. Je lijkt op haar, heel erg veel zelfs. Een vriend van me heeft altijd met haar samen geleefd.' vertelt Elrond. Dus er bestaan wel nimfen, alleen niet zoveel blijkbaar.
'Wat is er met haar gebeurd?' vraagt ik verder.
'Zoals ik al zei, ze is dood gegaan. Ik weet niet hoe of waaraan, maar de laatste nimfen van Gilradal zijn een hele tijd in rouw geweest. Een tijd later zijn ze gewoon verdwenen, alsof ze opgelost waren in het niets. We hebben er sindsdien niets meer van vernomen.' gaat Elrond verder. Hij draait zich om en stapt naar de deur, nog voor ik iets verder kan vragen. 'Kleed je maar om, ik ga alvast verder naar de buitenplaats. Het weer is ons goed gezind, dus kunnen we vandaag buiten eten.' gaat Elrond verder, waarna hij de kamer uit stapt. De laatste nimfen zijn dus spoorloos verdwenen, zomaar weg zonder enige aanwijzing. Maar waarom?