Éowyn's kooi

Waarom was het aan de mannen om te bepalen hoe een vrouw dapper kon zijn? Haar leven was er één geweest van grote zorgen, en nu was haar neef gestorven. Nachtenlang had ze aan zijn bed gezeten, en deze ochtend was hij gestorven. Haar broer was verbannen door Grima Wormtongue en haar oom had niet gereageerd toen ze hem het nieuws kwam vertellen. Ze voelde zich alleen in de kille zalen die ze ooit als haar thuis had gezien. En in al haar verdriet was Grima bij haar langs geweest, om haar te vergelijken met een kille lenteochtend, haar aanrakend alsof ze zijn eigendom was. De blik van zijn begeerte zou ze nooit meer vergeten.
      En toen kwam hij. Aragorn, de rechtmatige koning van Gondor. Hij was de eerste die haar niet zag als een vrouw, maar als een strijder. Hij was de eerste die haar vaardigheden met het zwaard opmerkte en vroeg naar wat ze eigenlijk wilde. Door hem weigerde ze nog langer te schikken in de rol die iedereen voor haar had bedacht. Ze was geen pion in dit spel. Ze was de schildmaagd van Rohan. En toch was ze verstopt in de grotten van Helms Deep en ze droogden de tranen van de vrouwen die zo bang waren weduwen te worden en kinderen die zo bang waren hun vader of broer te verliezen. Ze zag hoe jongens die te jong waren om te vechten werden weggehaald. Zij waren te jong voor deze oorlog. Ze zag hoe mannen die hun kracht al hadden verloren, een zwaard in hun handen werd gedrukt die ze nauwelijks konden dragen. En het was verkeerd, want zij kon wel vechten. Ze hoefde niet te horen dat het hopeloos was, want ze kon het voelen. Haar oom vertelde haar dat ze haar dapperheid moest bewezen door de vrouwen en kinderen weg te leiden, en dat deed ze.
      Toen Rohan Gondor hun hulp wilde komen verlenen, werd haar verteld dat ze moest blijven en de troon moest innemen in de gouden hallen. Ze weigerde in stilte. Ze wilde geen koningin zijn van een vergane wereld, haar zwaard pas oppakken wanneer ze alleen nog maar kon verliezen. Ze wilde niet het afschuwelijke lot ondergaan dat alleen vrouwen ten dele viel. Als ze haar volk wilde beschermen, moest ze dat nu doen.
      Zelfs Aragorn vertrok en hij liet haar achter met de woorden ‘ik ben niet waar je naar zoekt’. Er was een andere vrouw, en dat had ze altijd al geweten. Een elfenvrouw, geroemd om haar schoonheid. Ze besefte dat het niet Aragorn was waarvoor ze streed, en ze nam een paard en een helm en een hobbit. En ze schreeuwde met de mannen mee om de dood van de orks die de witte stad belegerden. Voor het eerst voelde ze dat dit de dapperheid was waar ze voor was geboren.