O4 • Michael Clifford

Ik had niet verbaasd moeten zijn. Ik had het kunnen verwachten, of nee sterker nog, ik had het moeten verwachten.. En toch ging er een golf van verbazing door me heen toen Arthur ons eindelijk vertelde wat hij te vertellen had. Toen hij eindelijk het "fantastische" nieuws meedeelde, met een grote glimlach. Toen hij eindelijk de nieuwste stap in onze carrière onthulde.. Begrijp me niet verkeerd, ik was blij dat we zoveel mensen gelukkig maakten en dat er zoveel mensen waren die onze muziek waardeerden. Ik was blij dat we het gemaakt hadden en dat de naam "5 Seconds Of Summer" een naam was die mensen ook later nog wat zou zeggen, ik was blij dat mensen trots op me waren.. Maar ik verdiende het niet.

Ik was niet de Michael van 5 Seconds of Summer, ik was gewoon Michael Clifford. Een normale, simpele jongen die de kans had gehad op een beter leven, die de kans had gehad om iets bijzonders te worden- en die deze kans volledig had verpest. Ik was weer gewoon dezelfde jongen van een paar jaar geleden, die een saai leven leidde en geen mogelijkheden zag om dit te veranderen. Ik was niet bijzonder, ik dacht enkel dat ik bijzonder was. Ik was gewoon ik en ik was niet uniek of speciaal. Nee, tenzij je speciaal gebruikte in de zin van "vreemd" en "merkwaardig", was dit zeker niet het beste woord om mij te omschrijven. Ja, ik was een speciaal geval, ik was namelijk een foutief exemplaar, mislukt. Tussen alle mensen, was ik degene die het proces genaamd "het leven" niet geheel zonder problemen door was gekomen en waarbij het mis was gegaan, waardoor ik nu vol fouten zat, mislukt was en dus niks meer waard was. Mislukte exemplaren verkocht je niet. Mislukte mensen hadden geen succes in het leven. Mislukte mensen zoals ik werden aan de kant geschoven en hadden geen enkel recht om anderen op te zadelen met hun eigen problemen, aangezien ze zelf hun kans in het leven verpest hadden. Ik had het verpest en het was tijd dat ik dat ging accepteren. Ik hoorde hier niet, niet meer. Ik had mijn kans gekregen en had deze laten gaan.

Soms vroeg ik me wel eens af wat ik hier nog deed, in deze wereld van roem en vrijheid. Want ondanks dat ik hier nog altijd was, wist ik zelf ook dat ik hier niet hoorde, dat ik mijn kans gehad had. Natuurlijk wist ik dat, hoe kon ik dat nou niet weten? De pijnlijke blikken van mijn vrienden.. De telefoongesprekken met mijn moeder, waarin ik schuldig afscheid nam en deed alsof ik de tranen in haar stem niet kon horen en niet doorhad dat ze me mistte, dat ook zij besefte dat ik beter afscheid kon nemen van de wereld van de muziek. En uiteraard, niet te vergeten, waren er ook altijd nog de tweets. Ik was hier een vreemde, ik hoorde hier niet. Het maakte niet uit of ik "talent" had of dat ik deel uitmaakte van de wereldberoemde band "5 Seconds of Summer", ik maakte geen deel uit van de wereld waarin ik me nu voort probeerde te bewegen, de wereld van de beroemdheden en alle vrijheid die kwam met het beroemd zijn.

Ik was geen nieuweling meer, ik had mijn les geleerd. Ik had hier nooit thuis gehoord, ik was nog steeds Michael, een simpele jongen uit Sydney, wiens grootste droom was om thuis te horen in de grote wereld van de muziek. Toen ik hier pas net was, een nieuweling nog, dacht ik dat mijn droom uitgekomen was. Dacht ik dat ik eindelijk bereikt had waarvan ik mijn hele leven al had gedroomd, maar nu wist ik beter. Ik hoorde niet thuis in deze wereld en dat heb ik ook nooit gedaan. Het feit dat ik het hier naar mijn zin had en het feit dat ik me hier thuis voelde en gelukkig was, betekende niet dat ik hier ook daadwerkelijk thuis was. Ik had het leven als rockster wel geaccepteerd, maar dit leven had mij niet geaccepteerd. De wereld waarin ik me zo thuis voelde en waarin ik me zo gelukkig waande, had mij nooit geaccepteerd en wilde mij hier helemaal niet. Ik hoorde hier niet. Mijn allergrootste droom zou nooit uitkomen omdat hij simpelweg niet voor mij was weggelegd en hoe eerder ik dat zou accepteren, hoe beter. Maar ik was nooit het type geweest om toe te geven of een feit te accepteren, al werd ik met mijn neus op het bewijs gedrukt. Ik was laf en ik durfde niet toe te geven dat ik gefaald had en dus bleef ik hier, bij de jongens, bij de band. In de wereld die mij nooit zou accepteren. Waarmee ik mijn mislukking alleen maar groter maakte.

Toen de jongens en ik verzocht werden om ons zo snel mogelijk naar het kantoor van Arthur te begeven, wisten we niet zo goed wat we konden verwachten. Niet dat dit veel anders was dan andere keren wanneer we naar Arthurs kantoor werden geroepen, want onze manager was de vreemdste en meest willekeurige man die ik maar kende. Het was al regelmatig voorgekomen dat we werden gevraagd om ons bij hem te melden en de bezoekjes hadden vaak heel veel verschillende redenen. Zo was het één keer.. Twee- oke, meerdere keren voorgekomen dat we alleen moesten komen om een preek te ontvangen over een van onze hilarische (op het moment dat we het uitvoerden) en redelijk stupide (op het moment dat we de preek kregen) acties. Aan de andere kant had Arthur ons ook een keer uitgenodigd om een ijsje te halen, nadat wij van zijn secretaresse te horen kregen dat we ons vooral met spoed moesten melden. Daarnaast had je natuurlijk ook nog de privé gesprekjes die Arthur en ik de afgelopen maanden gevoerd hadden, waarin hij mij er voorzichtig op probeerde te wijzen dat ik me anders gedroeg sinds het incident en me vroeg of alles wel goed met me ging- waarop ik vervolgens uitlegde dat ja, alles goed met me ging maar dat ik gewoon een beetje moe was de laatste tijd en alles wel goed zou komen. Bullshit.

Het gesprek vandaag ging echter niet over een ijsje, of over mijn afwezigheid in de band. We kregen zelfs, voor de verandering, geen preek. In plaats daarvan ging het voor de verandering weer over iets serieus, voor het eerst sinds we een korte pauze genomen hadden. Het ging weer over de band, en over onze carrière. Over hoe we verder zouden gaan, na diezelfde korte pauze.

De woorden die Arthur, natuurlijk vol enthousiasme en met een grote glimlach op zijn gezicht, had uitgeroepen, klonken nog steeds na in mijn hoofd. Als een soort echo die niet af wilde nemen en enkel luider werd naarmate er meer tijd verstreek. Een echo die niet enkel meer in de stem van onze manager klonk, maar nu ook werd versterkt door vele andere stemmen. Uiteraard mengden ook de stemmen zich in het geschreeuw, voegden ook de stemmen zich bij het harde gedreun dat op het moment hard bezig was met het veroorzaken van een flinke migraine aanval. Ik haalde mijn hand door mijn haar, dat op het moment zwart geverfd was, en deed een poging om alle onzekerheden en onrust van me af te schudden en de stemmen tot stilte te sussen. Tevergeefs, natuurlijk.

'Can I please get your attention for a minute? Yes? Ashton, are you listening as well? Ah! Boys! How great to see you. Now, I think you are all really curious to know why I wanted you to visit me so badly, so, are you all ready for this wonderfull news?' Met een grote glimlach en ogen vol plezier en verwachting keek hij ons allen een voor een aan, alsof hij ons aan probeerde te moedigen om antwoord te geven. Enkele seconden lang was het stil in het kantoortje, maar toen klink er een luid en enthousiast 'Yeah!' geroep van Ashton, waar Calum en Luke zich ook al snel bij aan sloten. Zelf liet ik enkel een gemompeld 'Yes.' horen en glimlachte ik lichtjes naar de grijzende man die voor ons stond. Meer aanmoediging had Arthur niet nodig en toen het geluid dat de jongens produceerden weer weg gestorven was, nam zijn eigen stem hun plaats in en was het zijn beurt om enthousiast te zijn en te roepen. 'I would like to introduce.. THE NEW 5 SECONDS OF SUMMER TOUR, NAMED "FEEL THE BEAT ON YOUR SEAT" ' Arthur's uitroep werd meteen gevolgd door een luid gejuich en brede glimlachen.. van mijn vrienden, althans. Ik daarentegen begon weer eens af te dwalen met mijn gedachten, denkend aan wat dit voor mij zou betekenen. Een tour? Zou alles weer opnieuw beginnen? Was dit iets waar ik op zat te wachten? Nee, dat was een van de weinige dingen die ik vrij zeker wist: hier zat ik niet op te wachten.

Ik zuchtte en schudde zachtjes mijn hoofd heen en weer in een poging alle gedachten en zorgen van me af te schudden. Alles, behalve de gedachte dat ik niet moest vergeten een paracetamol te nemen. Ik stond net op het punt om op te staan en me bij de rest van de band te voegen, zodat het op zijn minst nog leek alsof ik er ook nog bij hoorde, toen ik opeens een voorzichtige druk op mijn rechterschouder voelde. Nieuwsgierig draaide ik mijn hoofd in de richting van mijn rechter schouder en zag dat Arthur achter me was komen staan en zijn hand op mijn schouder had geplaatst in een poging om mijn aandacht te trekken. Ik wierp mijn manager een vragende blik toe en wachtte af tot hij begon met praten, benieuwd naar wat de man me wilde vertellen. De korte stilte die volgde gebruikte ik om zo onopvallend mogelijk zijn uiterlijk in me op te nemen, waarna ik tot de conclusie kwam dat hij er een stuk bezorgder en somberder uitzag dan dat ik hem ooit eerder had gezien. Zijn ogen waren op de grond gericht, alsof ze daar een belangrijk kwestie aan het bestuderen waren of een moeilijke puzzel aan het ontknopen waren. Zijn mondhoeken waren naar beneden gericht en voor het eerst sinds ik hem kende was er nergens in zijn gezicht, zelfs niet in zijn ogen, ook maar een klein teken van zijn kenmerkende vrolijkheid te vinden. Geen klein mysterieus glimlachje, geen twinkeling in zijn ogen.. Niets.

De stilte duurde ongeveer twee minuten voort, twee lange minuten waarin Arthur het duidelijk moeilijk had om op de goede woorden te komen en de nieuwsgierigheid me langzaamaan steeds meer in bezit nam. Toen de twee pijnlijke en lange minuten eindelijk om waren opende Arthur eindelijk zijn mond.. Om hem enkele seconden later weer te sluiten. Verwachtingsvol keek ik de bedenkelijk kijkende man aan. Na een tijdje richtte hij zijn blik, die hiervoor al die tijd op de grond gericht was geweest, op en keek hij me recht in de ogen. 'This could be exactly what you need, Michael'

En met die simpele zin waren alle onzekerheden en stemmetjes, die ik vlak daarvoor met grote moeite van me af had geduwd, weer terug. Met die simpele opmerking, ondanks dat het ongetwijfeld goed bedoeld was, ontstond er opnieuw een onrust in mijn hoofd en begonnen alle gedachten over de tour weer terug te komen en door de flinterdunne barrière die ik eerder opgebouwd had heen te glippen.

Wat heb ik nodig? De Tour? Hoe zou een Tour me in hemelsnaam kunnen helpen?

Begreep Arthur het dan niet? Begreep niemand het dan ooit? Het had allemaal geen zin, ik kon niet meer geholpen worden.

Het was hopeloos.. Ik was hopeloos..

Oops. Extreem lang hoofdstuk..

Naja, om het goed te maken dat ik er.. Twee maanden ofzo niet ben geweest? Het spijt me echt heel erg hiervoor! (als er nog mensen zijn die dit verhaal lezen)
Maar ik had dus echt een enorme writersblock, waardoor ik ook gewoon geen zin had om er aan te schrijven en daar heb ik me nu pas overheen kunnen zetten. Ik had hiervoor niet echt een idee waar ik heen wilde met dit verhaal (wat heel bijzonder is want normaal gesproken denk ik het eerst altijd helemaal uit) en daar heb ik nu wat meer over na gedacht en, naja, of het een extreem goed verhaal wordt weet ik niet. Maar het is mijn eerste (gepubliceerde) fanfiction, dus zelfs met een cliché nergens op slaand verhaal word ik gelukkig, als ik maar door kan schrijven en misschien EINDELIJK mijn verhaal af kan schrijven. Dat is mijn doel met dit verhaal. Eindelijk een verhaal afschrijven.

Dus. Oops, de drama is terug. Op de een of andere manier bestaat inspiratie bij mij altijd uit drama. Naja, we zien wel. Leuk hoofdstuk? Vergeef me?

BEDANKT VOOR HET LEZEN! <3
En hopelijk tot snel, bij een nieuwe update!

PS: DE NAAM VAN DE TOUR WORDT MEDE VOORAL MOGELIJK GEMAAKT DOOR Lunnick, EEN VAN DE COOLSTE EN LIEFSTE MENSEN OP QUIZLET. Zij kreeg de eer om dit te bedenken aangezien ik een hopeloos geval was en niet verder kwam dan 'Een tour naam die lijkt op Rock Out With Your Socks Out en iets met beat erin'. Ja je begrijpt nu hoe kansloos ik bezig was en hoe fijn het was dat zij me kwam helpen. TY ANNICK!! <3