Leren Schrijven: opdracht 3.

Ik staarde naar het meisje voor me. Ze hield haar hoofd schuin alsof ze iets niet helemaal kon bevatten. Haar blonde haar hing slap om haar schouders en voor haar ogen, maar ze waagde geen poging om het in model te brengen. De kortere lokken vooraan raakten net haar lippen. Haar mond was lichtjes geopend, maar er rolde amper nog een ademteug over haar gemartelde lippen. Ze zagen er ongezond bleek uit en ik kon niet zien waar haar mond eindigde en haar grauwe huid begon. Mijn blik volgde haar prominente neus tot aan haar ijsblauwe ogen, ik deinsde lichtjes achteruit toen ik werd blootgesteld aan haar kille blik. Haar irissen deden een moordende onverschilligheid vermoeden, maar de rest van haar ogen verraadden haar. Bloedrode aders en felblauwe tranen staken sterk af tegen haar anders zo egaal grijze gezicht.
Ze droeg een wit kleed. Niet het smetteloze, pure, maagdelijke wit van sneeuw, eerder het gebroken wit van een porseleinen kopje. Iets tussen zuiver wit en asgrijs, tussen hemel en hel. Haar blote voeten rustten op de koele vloer. Dit fragiele meisje was niets meer dan een schim van de jonge, ambitieuze vrouw die ze ooit geweest was.
Ze werd omringd door gebroken porselein en ik vergeleek haar automatisch met de scherven waarop ze stond. Aangetast. Beschadigd. Gebroken. Het verschil was dat zij de volledige schuld trof voor de gevallen kopjes, terwijl haar barsten van de hand van iemand anders kwamen.
Het meisje hief haar hand op en ik dacht even dat ze als een laatste groet zou salueren, maar ze stak haar hand naar me uit en reikte zo ver ze kon. Ik deed als in een reflex hetzelfde en legde mijn hand tegen de hare. Ze voelde ijskoud aan, mijn vingertippen bevroren onder haar aanraking. Ik staarde naar de wonden op de binnenkant van haar polsen. De verse littekens doorbraken haar roomwitte huid, als gaten in een meesterwerk van Picasso.
Ze bukte zich, met meer snelheid en elegantie dan ik verwacht had. Zorgvuldig koos ze een geschikt stuk porselein uit de stapel, voor ze weer overeind kwam. Ze draaide het gekartelde stuk om in haar trillende vingers en bestudeerde het alsof het een speciale waarde had, een doel. Zelf begreep ik niet wat haar bezielde, wat haar dreef en wat haar volgende stap zou zijn. Ik hield mijn adem in toen ze een scherpe punt in het tipje van haar wijsvinger drukte. Een enkele druppel bloed ontsnapte, sijpelde naar beneden over haar hand en spatte uiteen aan haar voeten. Een vage glimlach ontpopte zich op haar gezicht en ze keek op.
De intensiteit van haar blik verraste me, maar intrigeerde me ook. Ze hield haar hoofd opnieuw schuin en verstevigde haar grip op het verdomde stuk porselein in haar handen. Haar knokkels werden lijkbleek en er drupte bloed door haar vingers. Ze bleef me rechtstreeks aankijken toen ze de scherf zonder waarschuwing door haar borstkas dreef. Bloed doordrenkte haar witte jurk en verspreidde zich snel, als vergif door haar aderen. De metaalachtige geur vulde de lucht en ik zou zweren dat ik het zelfs kon proeven.
Ik schreeuwde, gilde, in een poging haar te bereiken, maar ik besefte dat het te laat was. Dit was niet zomaar een verloren hoofdstuk, dit was een gesloten boek. Mijn keel voelde rauw van het roepen, maar ik bleef doorgaan. Ik kon haar fysieke pijn haast voelen en leed even erg onder de lasten van haar verleden. Ik probeerde mijn hand naar haar uit te steken, haar aan te raken, maar ik stuitte op iets wat leek als een muur.
Ik wilde haar helpen, haar troosten.. Ik wilde haar omhelzen, haar redden en mocht dat geen optie meer zijn, haar vasthouden en niet meer loslaten tot het bittere einde ons uiteen dreef. Ik wilde haar toespreken, haar tot bedaren brengen.. Maar spiegels praten niet terug.