Hoofdstuk 15

De volgende dagen verliepen telkens hetzelfde. Nouvelle volgde haar lessen, Draco volgde zijn lessen en als ze toevallig beide vrij waren, nam Draco haar altijd mee naar openbare plaatsen. Al snel verspreidde de roddels zich over de hele school. Nouvelle wist niet of ze daar nu blij om moest zijn of niet. Draco vond het ontzettend komisch. Het leek alsof hij er totaal niet mee in zat. En juist daardoor twijfelde Nouvelle. De gesprekken werden steeds korter en inhoudslozer. Nouvelle probeerde de eerste dagen nog haar best te doen, maar verloor al snel de moed. Dit ging zo niet verder. Op het laatst zaten ze alleen nog te zitten. Wel hand in hand, maar niet echt sámen. Maar ze was te koppig om Draco aan te spreken over hun probleempje.
Draco ging Nouvelle steeds meer mijden. Hij deed het niet echt helemaal bewust, want dat zou zijn spel tegenspreken. Maar toch gebeurde het. Hij liep door gangen waar hij helemaal niet langs moest. Hij bleef nooit lang in de leerlingenkamer zitten en loog zelfs over strafwerk dat hij moest gaan maken. Hij wilde gewoon niet meer bij Nouvelle zijn. Hij wilde dat hij hier nooit aan begonnen was. Hij probeerde zichzelf gerust te stellen. Het zou niet lang meer duren voor Matthew zich zou beginnen ergeren. En als hij naar Draco toe zou komen, en natuurlijk zou hij boos zijn en zou Draco hem spottend aankijken en op die manier laten weten dat hij gewonnen was, kon hij er eindelijk mee ophouden. Want het putte hem uit. Dag en nacht dacht hij aan haar. En het irriteerde hem zo erg dat hij elke dag wel zijn neiging om alles af te blazen moest onderdrukken. "Nog niet," zei hij steeds tegen zichzelf. "Nog niet."
Maar onder dit laagje van stevige plannen en harteloosheid, school een heel ander gevoel. Een gevoel dat hij had verdrongen en nu ergens in het allerverste uithoekje van zijn bewustzijn zat. Maar soms kwam het gevoel toch weer naar de voorgrond, als Draco alleen was en Nouvelle toch niet uit zijn hoofd kon krijgen. Het sneed door hem heen. Het leidde hem af. Het putte hem uit en maakte hem vooral bang. Bijna net zo bang als wanneer hij naar zijn linkerpols keek, wat hij niet vaak deed. Het verdrongene.
Op een middag zaten ze beide zwijgend aan tafel in de grote zaal. Nouvelle at. Draco staarde wezenloos voor zich uit. Een donkerbruine uil vloog de zaal binnen en loste een brief net boven Draco's bord. Nouvelle schrok ervan en verslikte zich in haar lunch. Draco gaf haar meteen wat te drinken. Toen nam hij de brief vast en scheurde hem open. "Van wie is het?" Vroeg Nouvelle. Ze hadden al twee dagen niets meer tegen elkaar gezegd. Draco deed de brief open. "Oh, van mijn vader." Antwoordde hij verrast, maar niet al te enthousiast. Vluchtig las hij het korte briefje. Zijn vader wilde hem de volgende dag spreken in de Zweinskop. Draco kreeg een hol gevoel in zijn maag. Waarom wilde Lucius hem opeens zo graag spreken? Het moest wel belangrijk zijn. Anders zou hij nooit naar Zweinsveld komen. "Morgen kunnen we niet samen naar Zweinsveld gaan." Zei Draco met een verassend neutrale stem. Hij had niet eens meer zin om te doen alsof hij het jammer vond. Want eigenlijk had hij er erg tegenop gekeken. Het was vorige week dat hij Nouvelle veroverd had en dat was ook gebeurd toen ze naar Zweinsveld waren gegaan. Hij keek op naar Nouvelle, maar die was blijkbaar ook niet echt teleurgesteld. "Oke." Antwoordde ze alleen maar. Draco vond dat ze toch nog iets meer uitleg mocht horen. "Mijn vader wil me spreken." Mompelde hij. Nouvelle knikte. Ze begreep het dus. De rest van de dag bleef Draco koortsachtig bedenken wat er dan wel zo belangrijk was.
De volgende ochtend voelde Draco zich nog ellendiger. Hij had 's nachts geen oog dicht gedaan, maar de hele tijd over Lucius nagedacht. Allerlei scenario's spookten door zijn hoofd. De ene nog belachelijker dan de andere. Draco was zelfs bijna opgelucht toen het tijd was om te gaan.
Toen hij de Zweinskop binnenstapte, zag hij zijn vader meteen zitten. "Vader," begroette hij, en ging vervolgens tegenover Lucius. "Hoe is het met je, Draco?" vroeg hij. Draco knikte. "Goed, vader. Ik vraag me alleen af waarom je hier bent?" Gaf hij toe. Lucius leunde over de tafel, en trok zijn zoon's linkerarm naar zich toe. Hij rolde de mouw een stukje op, en hing zijn haren er als een gordijn omheen, zodat niemand het kon zien. Hij bekeek het teken, en stootte een kil lachje uit. Hij stroopte de mouw weer naar beneden. "Geweldig." Fluisterde hij. "Ik ben zo trots." Draco glimlachte geforceerd. "Ik ook." Zei hij onzeker. Hij voelde dat zijn maag in een knoop kwam te zitten. "Kom nu maar terzake." Drong hij aan. Hij werd hier veel te zenuwachtig van. Zijn vader grijnsde. "Ik wou gewoon een gesprek met mijn zoon hebben." Loog hij gladjes. Draco keek hem ongelovig aan. "Dat meen je niet." Lucius glimlachte zuur. "Dat is waar." Vervolgens trok hij Draco aan zijn schouder over de tafel heen gebogen. Hij fluisterde een lange uitleg in zijn oor. Draco ward steeds bleker. Een opdracht? Van De Heer van het Duister? Hij slikte en voelde hoe er in zijn een keel een brok ontstond. En ookal was die brok erg groot, zijn angst was nog duizend maal groter. Zijn vader liet zijn schouder los en Draco zakte ontzet terug in zijn stoel. "Je praat hier met niemand over. Niemand! Begrepen?" Siste hij waarschuwend. Draco knikte. Zijn stem was volledig verdwenen. Dit was geen dom spelletje. Het was menens. Draco verwachtte dat er nu een ongemakkelijk afscheid kwam. Maar Lucius bleef zitten en bekeek zijn zoon bedenkelijk. "Nog één ding voor ik ga." Zei hij uiteindelijk op kalme toon. "Ik wil niet dat je afgeleid wordt door één of andere meisje." Draco keek alsof hij een mep in zijn gezicht had gekregen. "Geen enkel ander schepsel is het waard om je diensten tegenover De Heer van het Duister niet te voltooien of op te geven." Ging zijn vader rustig verder. Draco zweeg. "Dus wat jullie ook hebben. Het moet aflopen zijn. Anders zorg ik daar wel voor." Draco keek zijn vader ontzet aan. Zag hij daar nou een mondhoek omhoog krullen? Ging hij- Nouvelle! Draco voelde de paniek omhoog komen. "We- We hebben niets! Het is niks! Het is niet serieus. Ik was maar wat aan het dollen." Riep hij uit. Lucius' uitdrukking veranderde niet. "Stop daar dan mee. Focus je op de dingen die echt van belang zijn." Zei hij koel. Draco slikte. Verdomme, die brok was er nog steeds. "Maar… Ik denk dat zij het wel serieus neemt. En ik weet niet hoe ik nu zo snel van haar af kan komen?" Zuchtte hij beschaamd. Natuurlijk wist hij dat wel. Maar hij durfde het gewoon niet meer. Hij wilde niet. Zijn vader zuchtte geërgerd. "Kwets haar dan. Vertel haar wat je mij net zo overtuigend vertelde. Dat kan je heus wel." Beet hij hem toe. Draco keek opzij. Hij voelde de teleurstelling. Zijn vaders ogen op hem gericht. Het was ondraaglijk. "Maar..." Lucius tikte uitdagend met zijn staf op de grond. "Draco?" Zijn stem klonk ijzig. Draco keek hem aan. "Je zat toch niet te liegen hè?" Draco schudde zijn hoofd. "Nee, vader! Maa-" Lucius stak zijn hand op. "Dan weet je wat je moet doen." Vervolgens stond hij op en verliet de zaak. Draco bleef achter. Hij staarde naar de tafel. Hij moest Nouvelle opgeven. Draco wist dat hij opgelucht hoorde te zijn. Hij was zijn spel al lang beu geweest. Maar waarom voelde hij niks? Helemaal niks. Hij zag vaag de kleuren van een Slytherin sjaal voorbijkomen. Maar hij lette er niet echt op. De deur ging open en ook weer dicht, met een klap. Draco schrok op.
Was er een leerling van Hogwarts langsgelopen? Hij stond snel recht en liep de zaak uit. Buiten regende het zacht. Maar de straat was verlaten, er was helemaal geen leerling van Hogwarts te zien. Hij had het zich vast gewoon ingebeeld.