O48 - The Cruciatus Curse

Verstijfd zat ik die avond aan de Slytherin tafel. Draco was nog steeds niet wakker geworden, hij mocht in elk geval geen bezoek ontvangen. Starend roerde ik doelloos in mijn stoep, zonder er ook daadwerkelijk van te eten. 'Sarah, rustig,' zei Jasmine, die mijn onrustige gedrag opmerkte, 'Draco komt er weer boven op.' 'Potter heeft dit veroorzaakt,' siste ik. Mijn blik was gefocust op Harry, hij was druk met Ron en Hermione aan het praten. Ik kon bijna raden waar het over ging. 'Je moet met hem gaan praten,' zei Jasmine. Ik wendde mijn blik af van Harry, en ik keek Jasmine aan. 'Oh, het wordt wel wat meer dan alleen praten,' zei ik duister. Jasmine schudde even afkeurend haar hoofd, maar zei daarna niets meer. 'Ik ga naar de Hospital Wing.' Zonder op antwoord te wachten stond ik op, en met snelle passen liep ik de Great Hall uit. Ik voelde de blikken van Harry, Ron en Hermione op mijn rug brandden.

Madam Poppy Pomfrey had mij binnengelaten, en ik zag op de rand van het bed waar Draco in lag. Zacht streelde ik met het puntje van mijn vingers over zijn roerloze arm. Zijn ademhaling was gelijkmatig. En het was rustgevend, maar tegelijkertijd machteloos. Er was niets dat ik voor hem kon doen. 'Wordt alsjeblieft wakker,' fluisterde ik. Hoopvol keek ik naar hem, om te zien of er een reactie kwam. Toen die niet kwam, zuchtte ik. Zacht drukte ik een kusje op de lippen van Draco. Ik stond op, en ik weg van het bed van Draco. En net toen ik bij de deur was, hoorde ik mijn naam. Het was zacht, en zwak. Zonder te aarzelen draaide ik mijzelf om, en rende bijna naar het bed van Draco. 'Sarah,' fluisterde Draco schor. 'Draco! Je bent weer wakker,' zei ik opgelucht. Draco glimlachte zwakjes. Ik zag duidelijk dat hij pijn had.

De rest van de avond bracht ik door bij Draco. Totdat ik door Madam Poppy Pomfrey werd weggestuurd. Het was immers al 11 uur. Met tegenzin wenste ik Draco een goede nacht. Ik wilde bij hem blijven. Met snelle passen liep ik naar de Common Room. Zodra ik door het gat in de muur stapte, herkende ik het silhouet van Pansy Parkinson. 'Kijk, wie hebben we daar,' zei ze. Ik voelde hoe mijn hart sneller begon te kloppen. Hoe durfde ze zo tegen mij praten? Als ze wist wie ik was, wist ik zeker dat ze doodsbang zou zijn voor mij. 'Wát?' siste ik, 'Ik heb wel wat beters te doen naar jouw vreselijke stem de luisteren.' Parkinson keek me beledigd aan, maar hervatte zichzelf toen. 'Het gerucht gaat dat jij, en niet Potter, Draco vervloekt hebt,' zei ze snel. Woede gierde door mijn lichaam. 'Nou, Parkinson,' zei ik kalm, en ik verborg mijn woede. Wat zonder moeite lukte. 'Ik weet niet wie je dat verteld heeft, maar dat is ronduit belachelijk.'

De hand van Pansy Parkinson gleed in haar gewaad, waarschijnlijk pakte ze haar toverstok. Jammer genoeg voor haar, merkte ik dit op, en razendsnel greep ik mijn toverstok. 'Expelliarmus!' Mijn spreuk raakte zijn doelwit, en de toverstok van Parkinson viel kletterend op de grond. Langzaam liep ik dreigend op haar af. 'Dus je wilt mij vervloeken?' vroeg ik kil.' Parkinson keek mij angstig aan, ze zag de blik in mijn ogen. Ik grijnsde even. Mijn toverstok was nog steeds op het meisje gericht. 'Silencio.' Ze keek mij vol angst aan, en ze opende haar mond. Echter kwam er geen geluid uit. Haar lippen vormden, alsjeblieft. 'Crucio,' siste ik. Parkinson zakte door haar knieën, en viel creperend op de grond. Ze schreeuwde geluidloos. Na enkele minuten hief ik de vloek op. Parkinson rilde, en toen ik bij haar neer hurkte, deinsde ze angstig naar achter. Totdat ze tegen de muur aan kwam, en niet verder kon. 'Jij hebt geen idee met wie jij te maken hebt,' zei ik. Parkinson ademde angstig en snel. Ik stond op, en ik hief de Silencing Charm op. Parkinson maakte een piepend geluid maar verder zei ze niets. Ik grijnsde. 'En voor ik het vergeet,' zei ik toen ik bij de trap stond, 'één woord tegen die dan ook, en je hebt je eigen dood veroorzaakt.'