O46 - Mudblood

De dagen verstreken, en de aandacht van de leerlingen was verdwenen. Sarah Delaney, Sarah Riddle was weer terug op Hogwarts. Er was niets meer om te zien. En zelfs Dumbledore had zich niet om mij bekommert. Alhoewel ik hem een keer betrapt had, toen hij mij tijdens het diner zat aan te staren. Hij had een ernstige blik in zijn ogen. Wat zou Snape met hem geregeld hebben? Vader had nog enkele keren contact met me opgenomen. Ik had het gevoel dat hij om me gaf, dat was heel anders dan de mensen hier. Hij had al de tijd gelijk gehad. Harry en Hermelien leken me te ontlopen, net als Draco. Enkel Jasmine leek nog met mij om te willen gaan. Op een frisse vrijdag middag zat ik aan het meer. Mijn ogen waren gesloten, maar ik opende deze geïrriteerd toen ik mijn naam hoorde. Ik herkende de stemmen van Harry en Hermione. Wat wilden ze?

Snel stond ik op, en ik zag hoe Hermione op mij af kwam rennen. 'Blijf van me af,' snauwde ik, voordat ze mij wilde aanraken. Vermoedelijk om mij een knuffel te geven. 'Wat is er aan de hand?' vroeg Hermione geschokt. 'Wat er aan de hand is?' vroeg ik, half lachend, 'ik wálg van je, vuile Mudblood die je bent.' Hermione schrok van de toon in mijn stem, maar ze keek mij beledigd aan. 'Wat is er gebeurd, toen je weg was, Sarah,' vroeg Harry. 'Dat gaat je niets aan, Potter.' 'Sarah, praat met ons!' zei Hermione wanhopig. 'Wanneer heb ik jou recht gegeven om te spreken? Volgens mij heb ik dat niet, smerige Mudblood.' Hermione keek mij aan met een blik die kon doden. 'Je klinkt als Malfoy,' siste Harry, en met dezelfde blik als Hermione keek hij mij aan. 'Dus? Wat kwamen jullie hier eigenlijk doen? Het was net zo rustig hier.' Harry opende zijn mond om wat te zeggen, maar Hermione was hem voor. 'Harry, we laten haar maar alleen,' zei ze zacht. Harry knikte, en wierp nog één laatste blik op mij. Daarna liepen ze samen terug naar het kasteel.

Toen het begon te schemeren, liep ook ik terug naar het kasteel. Al snel herkende ik het blonde haar van Draco Malfoy in de gangen. 'Draco.' Hij hoorde me niet. Ik versnelde mijn pas, en toen ik dichtbij genoeg was, greep ik hem bij zijn arm. Ik sleurde hem mee, en in een verlaten gang liet ik zijn arm los. Zacht drukte ik hem tegen de muur aan. Ik keek in zijn perfecte, stormgrijze ogen. 'Ontloop mij niet,' zei ik. 'Dat doe ik niet, ik-' zei hij, maar ik onderbrak hem toen ik merkte dat zijn ademhaling versnelde. 'Je bent bang voor me,' fluisterde ik. Draco wendde zijn blik af, wat een ja betekende. 'Draco, je weet toch, dat ik je nooit pijn zou doen? Nooit.' Draco was even stil. 'Ik heb jou wel- het spijt me.' Ik herinnerde me hoe Draco mij had gemarteld, in opdracht van The Dark Lord. 'Dat was niet jouw fout, je had geen keus.' Draco knikte. 'Heb je een opdracht gekregen? Van hem?' Even twijfelde ik, maar toen knikte ik. Nieuwsgierig keek hij mij aan. 'Ik moet jou helpen,' zei ik, 'met het repareren van de Vanishing Cabinet.' Wederom was Draco voor een lange tijd stil. Ik keek hem aan in zijn stormgrijze ogen. 'Vertrouw je me?' vroeg ik zacht. 'Met mijn gesloten ogen,' zei Draco. 'Sluit ze dan.' Draco deed wat ik zei, en ik drukte mijn lippen op de zijne.