Proloog
Het was midden Juli, maar het voelde aan als maart. Het was fris, en er stond een gure wind. De zon scheen wel, maar bracht weinig warmte met zich mee.
Ik zag een meisje van mijn leeftijd het water in springen. Ze liet een gilletje horen toen ze in aanraking kwam met het koude water.
Het meisje had een grote glimlach op haar gezicht, en zag er vrolijk uit. Ze gebaarde naar haar vriendinnen dat ze ook in het water moesten komen, maar allemaal hielden ze af. Het was veel te koud om te gaan zwemmen, en ze begrepen hun vriendin dan ook niet. Had zij het niet enorm koud?
Ja, ze had het koud. Enorm koud. Maar ze voelde het niet echt. Ze had al haar gevoelens en emoties uitgeschakeld na die ene vreselijke gebeurtenis.
Alles was nep. Haar glimlach, haar vrolijkheid; haar hele gedrag was nep.
De enige die haar op dit moment zou kunnen begrijpen was haar broer. Hij gaf haar altijd goede adviezen en tips.
Maar ze kon niet naar hem toe gaan, hoe graag ze dat ook wilde. Hij was de oorzaak van hoe zij zich voelde.
Het meisje was haar broer ruim een jaar geleden verloren. Hij was verdronken.
Toch was ze niet bang voor water. Ze vond het juist fijn om in het water te zijn. Op die manier was ze bij haar broer.
Ze bevond zich in dezelfde kou als waar haar broer zich in had bevonden. Ze was even oud als haar broer die dag was geweest. Ze voelde zich op haar gemak in het water, net zoals haar broer zich altijd had gevoeld.
Ze haalde diep adem, en deed haar ogen dicht. Ze dook onderwater, en voelde hoe het water haar volledig in zijn bezit had.
Haar broer had zich ook zo gevoeld moeten hebben.
Ze kwam weer boven water en hapte naar adem. Ze keek lachend naar haar vriendinnen, die driftig gebaarden dat ze uit het water moest komen.
Het meisje zwaaide nog even naar de meiden op de kant, en zwom eigenwijs verder.
Ik zag een meisje van mijn leeftijd het water in springen. Ze liet een gilletje horen toen ze in aanraking kwam met het koude water.
Het meisje had een grote glimlach op haar gezicht, en zag er vrolijk uit. Ze gebaarde naar haar vriendinnen dat ze ook in het water moesten komen, maar allemaal hielden ze af. Het was veel te koud om te gaan zwemmen, en ze begrepen hun vriendin dan ook niet. Had zij het niet enorm koud?
Ja, ze had het koud. Enorm koud. Maar ze voelde het niet echt. Ze had al haar gevoelens en emoties uitgeschakeld na die ene vreselijke gebeurtenis.
Alles was nep. Haar glimlach, haar vrolijkheid; haar hele gedrag was nep.
De enige die haar op dit moment zou kunnen begrijpen was haar broer. Hij gaf haar altijd goede adviezen en tips.
Maar ze kon niet naar hem toe gaan, hoe graag ze dat ook wilde. Hij was de oorzaak van hoe zij zich voelde.
Het meisje was haar broer ruim een jaar geleden verloren. Hij was verdronken.
Toch was ze niet bang voor water. Ze vond het juist fijn om in het water te zijn. Op die manier was ze bij haar broer.
Ze bevond zich in dezelfde kou als waar haar broer zich in had bevonden. Ze was even oud als haar broer die dag was geweest. Ze voelde zich op haar gemak in het water, net zoals haar broer zich altijd had gevoeld.
Ze haalde diep adem, en deed haar ogen dicht. Ze dook onderwater, en voelde hoe het water haar volledig in zijn bezit had.
Haar broer had zich ook zo gevoeld moeten hebben.
Ze kwam weer boven water en hapte naar adem. Ze keek lachend naar haar vriendinnen, die driftig gebaarden dat ze uit het water moest komen.
Het meisje zwaaide nog even naar de meiden op de kant, en zwom eigenwijs verder.
Dat meisje, dat ben ik.
•••
Reageer (13)
RASDFHH ik ben zo benieuwd!
9 jaar geledenYAS
9 jaar geledenOmfg Annick waarom doe je dit mij / ons aan!! Ga snel verder bc this is Amazingggg
9 jaar geledenOp die manier was ze bij haar broer.
9 jaar geledenWauw. Oh mijn god. Ik weet niet of ik het mentaal ga aankunnen bij de gedachte dat ik mijn broer zou kwijtspelen maar het is zo goed...
Yesssss dit is geweldig kloji.
9 jaar geleden