OO2 • Xavier Andrews

Vandaag was het dan zover. Melissa had een feestje georganiseerd, alweer, en als kapitein van het lacrosse team moest ik wel komen opdagen, anders kwamen er veel minder mensen. Haar feestjes waren meestal wel heel erg leuk en ik ging er ook met plezier naartoe. Deze was echter anders, het was een schaatsfeestje en ik was nogal huiverig om te gaan schaatsen. De meeste sporten gingen mij vlekkeloos af en de extra's van het wolf zijn hielpen altijd op de aspecten waar ik minder goed in zou kunnen zijn. Maar ik had geen idee hoe dat op schaatsen zou zijn. Ik had het één keer eerder gedaan, maar dan was tien jaar geleden en toen was het al finaal misgegaan omdat het gewoon niet lukte. Sindsdien had ik het dan ook maar gewoon opgegeven om te gaan schaatsen. Als ik het niet deed, kon het ook niet misgaan. Vandaag had ik daar echter niks aan, hoewel ik wel verwachtte dat ik het grootste gedeelte van de tijd op een bankje naast het ijs door zou brengen.
      Zoals gewoonlijk schrokte ik mijn avondeten naar binnen, ik had altijd enorme honger, en daarna nog een toetje. Mijn puberende jongens genen zorgden ervoor dat ik geen grammetje in vet aankwam, hoeveel ik ook at. Maar ik was dan ook een behoorlijk actieve jongeman. Douchen deed ik nooit lang over, binnen tien minuten stond ik met een handdoek om mijn middel geknoopt voor mijn kledingkast. Casual most goed genoeg zijn voor vandaag. Daarom koos ik een simpel, zwart shirt met een spijkerbroek uit. Ik zou toch mijn sportjasje met het logo van de school erop dragen, dus het maakte niet veel uit wat ik eronder droeg, zolang het maar niet vloekte. Met zwart zat je toch altijd goed. Aan mijn haar hoefde ik toch niks te doen omdat het zo kort was.
      Daarom was het pas twintig minuten nadat ik klaar was met eten dat ik buiten stond en in mijn auto stapte. Gelukkig was ik wel redelijk op tijd, dan had ik tenminste genoeg tijd om iedereen te bekijken en het misschien zo een beetje te leren, al had ik er een hard hoofd in. Een tikkeltje ongelukkig stapte ik uit bij de ijshal, waarna ik binnen een paar schaatsen leende. Ik ging ze namelijk echt niet aanschaffen voor deze ene keer. Er waren wel al een paar mensen, die ik begroette. Gelukkig geen echte vrienden van me die me op het ijs zouden dwingen. Op een bankje begon ik langzaam mijn schoenen uit te trekken en keek ik naar de mensen die al op de baan aan het schaatsen waren. Vanaf een afstandje zag het er heel leuk uit. Het werd steeds drukker en een paar vrienden van mij waren ook al op het ijs.
      Mijn schaatsen waren al lang en breed aan toen er een paar van mijn vrienden brulden dat ik toch echt het ijs op zal moeten vandaag. Ik zat hier al een half uur, dus misschien hadden ze wel gelijk. Op hetzelfde moment viel mijn oog op een roodharig meisje dat sierlijk en zonder al te veel moeite over de ijsbaan leek te bewegen, tussen de anderen door. Ze trok mijn aandacht voor een moment, maar daarna was ik alweer afgeleid omdat ik op die onhandige schaatsen over het middenpad naar de baan liep en er uiteindelijk voetje voor voetje opstapte, terwijl ik de zijkant stevig vast hield. Dit voelde niet natuurlijk en ik wiebelde enorm op die ondingen. Uiteindelijk kregen mijn vrienden me dan zover dat ik de zijkant losliet en mijn onhandigheid op de baan los liet. Dat kon natuurlijk nooit lang goed gaan.
      Schaatsen? Het was meer onstabiel ijswandelen wat ik deed. Mijn enkels bibberden gevaarlijk en zodra ik op de helft van de baan was, ging ik onderuit. In mijn val nam ik nog iemand mee, wat ik pas merkte toen er iemand bovenop mij terecht kwam. Lang, rood haar kriebelde mijn gezicht en het duurde even voordat ik doorhad wie het was. Ik herkende het meisje van eerder en van school. Haar naam was Daisy, maar ik ging niet echt met haar om. Ik had een enkele keer met haar gepraat en daar hield het bij op. Gegeneerd lachte ik naar haar.
      "Sorry, dat schaatsen gaat me niet goed af. Ze zouden me niet los mogen laten op ijs. Heb je je bezeerd?"
      Onhandig probeerde ik haar overeind te helpen en daarna nog zelf overeind te komen ook, maar dat mocht niet baten. Het lot was wreed en ik kwam niet overeind, in plaats daarvan ging ik gewoon een tweede keer half onderuit. Ik had het idee dat ik straks op schaamtocht op mijn kont naar de overkant moest schuiven, tot ik vaste en vooral niet gladde grond onder mijn voeten zou hebben zodat ik eindelijk overeind kon komen.