Chapitre Soixante-Trois

Liam Payne

Ik stap mijn eigen kantoor binnen en maak de deur achter me dicht. Ik moet dit echt even laten inzinken. Het is zo ziek! Dit kan toch niet serieus zijn? Ik neem plaats achter mijn bureau en open de site van de krant. Heel hard hoop ik dat Pièrre een grote grap maakt. Dat hij het zo in elkaar geflanst heeft om mij een hartaanval en grijze haren te bezorgen. Nou, dat lukt hem dan behoorlijk. Wanneer ik blader naar de tweede pagina staat er tot mijn ongeloof heel groot het artikel van mij erin. Met mijn handen in het haar lees ik het allemaal letter voor letter door. Dit kan toch niet waar zijn? Er staat zelfs dat ik voor een hogere functie wilde gaan en ik die nu wel kan vergeten. Hoe kunnen ze zoiets weten? Het is zelfs onze grootste concurrent. Er is gewoon echt iemand naar die krant toe gestapt om mij doelbewust zwart te kunnen maken. Hoe ziekelijk is dat wel niet? Dat kan toch maar één persoon willen doen? Het kan alleen maar hij zijn. Het moet wel. En ondertussen maar lief doen en Amelia naar het ziekenhuis rijden. Ik word helemaal gek van hem. Het moet toch gewoon een keer ophouden. Je kunt je ex toch niet blijven stalken en vooral lastig vallen. Als dit zo door gaat heb ik dadelijk niet eens een baan meer. Ik grijp naar de telefoon en bel naar het nummer van de directeur. Hij heeft het afgebeld. Dan moet ik toch weten waar ik nu sta. En vooral hem duidelijk maken dat dit van geen kanten klopt.
"Paris Financial Times, met Antoince Fiacre."
"Met Liam Payne. Ik hoor net van mijn collega dat de afspraak van vandaag af is gezegd vanwege het artikel in Le Parisien-"
"Ja, dat klopt, Liam. Wat moet de CEO wel niet denken? Dit stuk is niet langs hem voorbij gegaan. Ik word hier ook verantwoordelijk voor gehouden, aangezien jij bij mij in dienst bent, en vooral omdat ik jou heb aanbevolen."
"Er is geen woord waar van wat er geschreven is! Daar kan ik toch niet zomaar voor opdraaien?"
"Dit is jou probleem om op te lossen. Kun je dit niet? Verdien je zo'n functie ook niet." O shit! Ik kan dit echt vergeten! En dat terwijl ik zelf totaal niks er aan kan doen. Die functie heb ik zeker verdiend! Ik stop al mijn tijd in dit werk!
"Ik verdien dit zeker, daar doet geen lapzwans wat aan af", zeg ik resoluut.
"Dan zorg dat dit recht wordt gezet. Met zo'n reputatie kom je nergens. Liam, je staat hoog in het vaandel bij mij, maar zie ik nog een keer zoiets, kun je je spullen pakken."

Als dit serieus genomen word ben ik zelfs deze functie kwijt. Het staat gewoon op de tweede pagina van een gerenommeerde krant. Al is het barslecht dat een krant met zo'n goede naam, zo slecht research kan doen. Er worden gewoon dingen verweten op het woord van een ander. Er is niet eens navraag gedaan, wat mijn commentaar daarop is. Iedere gek kan zich dus melden en iemand zomaar zwart maken. De enige die ik kan bedenken is Luca. Iemand anders zou überhaupt geen motief hebben. Hij doet er alles aan om Amelia bij me weg te houden. Ik weet dat Amelia niks van Luca moet hebben, maar misschien is het beter als ik Amelia even met rust laat. Ik zadel haar nu ook weer op met al dit. En ik kan mijn baan niet zomaar op het spel zetten. Ik moet toch een inkomen hebben. Ik pak mijn colbert weer van de kapstok en loop naar buiten. Ik sluit mijn kantoor af en verlaat dan de afdeling. Ondertussen voel ik de ogen op mijn rug branden en schaam ik me diep. Ik word beschuldigd van mishandeling, een alchoholverslaving en vechtpartijen. Dit gaat toch echt veel te ver! Ik stuur Amelia nog even een smsje dat ik zo langs kom, hoewel ik het helemaal niet leuk vind.
Liam: Amelia, vind je het goed als ik even langs kom? Ik wil je even spreken.