|| 40

De tijd op tour vloog te snel voorbij en alle landen die we ondertussen al hebben bezocht, zijn stuk voor stuk prachtig en uniek op hun manier. Morgen vertrekken we naar Nederland, om binnen twee dagen naar België te gaan. In België ging ik eindelijk een neef van me ontmoeten, die hier al zijn hele leven woont. Zijn moeder, de zus van mijn moeder, zie ik één keer per jaar. Zij komt ieder jaar onze grootmoeder opzoeken, maar een ticket in de vakantie is te duur, dus komt ze wanneer hij school heeft. Daardoor heb ik mijn neef van bijna 19 nog nooit in het echt gezien.

“Jadie” Ik keek om en zag Luke in de deuropening staan, die ik net had opengedaan. “Ga je mee zwemmen?” Ik knik en ga naar de badkamer om mijn bikini aan te doen. Ik en Luke zijn de afgelopen twee weken al veel closer geworden, maar nog steeds weet hij niet wie ik ben. Ik durf het hem niet meer te zeggen. Wel heb ik sinds die ene nacht niet meer met hem geslapen, door dat Michael hem heeft opgeeist als slaapbuddy. Nu deel ik een kamer met Dylan en het is niet dat ik niet graag een kamer deel met Dylan hoor. Toch mis ik Luke zijn armen, zijn grappen, zijn rustige ademhaling als hij slaapt, zelfs zijn geur.
Samen loop ik met Luke naar het zwembad van ons hotel. Het is niet erg druk, enkel een ouder koppel en een gezinnetje met kleine kinderen. Luke zucht opgelucht, dit betekent dat hij niet herkent zal worden en als dat wel zo is, is het maar beperkt.
Ik weet niet hoe ik met die roem zou omgaan. Ik sta echt niet graag in de spotlights en dat is wat deze vier jongens ieder dag moeten doen. Iedereen weet altijd alles wat ze doen en niks kunnen ze eens zonder dat er wel een paparazzi het vast legt op camera. Ik en Dylan werden tot nu toe gelukkig goed buiten schot gelaten. Dylan werd af en toe omschreven als de nieuwe bodyguard van de jongens, maar ik was nog nooit ergens verschenen. Dit hoefde ook niet hoor, ik roep er totaal niet om.
Luke had me ooit ingeschreven voor The Voice en ik mocht door naar the blinds, maar dat heb ik toen om deze reden afgewezen. Zelfs als ik niet doorging, ik wou niet dat mensen me zouden herkennen. Wat zouden ze van me vinden? Hoe zouden ze me behandelen? Zouden ze me leuk vinden? Zouden ze vinden dat ik goed kan zingen? Ik weet het niet en eigenlijk wil ik het wel weten hoor. Maar het is de haat die ik zou kunnen krijgen, die ik er niet bij wil. Dus dan maar niks.
“Jade, waar ben jij met je gedachten?” Luke kijkt me bezorgd aan en een waterige glimlach speelt rond m’n lippen. “Ik dacht aan hoe het voor jullie moet zijn om altijd in die spotlights te staan.” Luke kijkt me twijfelend aan. “Het is best een dubbel gevoel. Het is fantastisch om te weten dat je geliefd bent door je fans en dat je door hun de wereld kan rondreizen. Maar het is verschrikkelijk om nooit iets te kunnen doen zonder herkend te worden, door fans of paparazzi. Je moet altijd op je hoede zijn, dat je alles goed doet. Want in hun ogen ben je perfect. Nooit heb ik nog het gevoel van een gewone 19 jarige te kunnen zijn.” Luke bijt op zijn lip en een zachte zucht verlaat zijn lippen. Zijn ogen staan somber en automatisch sla ik mijn armen om hem heen.