Hoofdstuk 5 - bij Bella

Ik pak de deurklink vast en duw hem naar beneden. Ik adem diep in en doe de deur open.. Het is een kleine kamer met 2 bedden het bed het dichtste bij de deur is leeg. En bij het raam ligt Bella. Ze heeft haar ogen dicht en ziet er nog al wit uit. Ik bijt op me lip.. durf ik wel? Durf ik wel naar haar toe te gaan? Ik zet een paar stappen vooruit. Ineens bedenk ik me dat haar ouders dit nog niet weten! Ik kijk op mijn horloge maar die staat stil. Shit.. Ik had hem net nieuw! Die is zeker kapot gegaan in het water... Ik pak mijn mobiel. Maar mijn mobiel heeft het ook al weer begeven! Maar dat is nu helemaal niet belangrijk! Ik loop om het eerste bed heen en verder naar het volgende bed.. Om haar heen staan verschillende apparaten.. Naast het bed staat een stoel. Ik loop erheen en ga zitten. "OW Bella!" Ik begin te huilen.. Dit kan niet gebeurd zijn,, Dat kan gewoon niet! Ik pak haar hand vast maar die is koud dus leg ik hem maar snel weer neer.. Zit haar been nu in het gips?? Ik leg de deken opzij en zie dat haar enkel en voet in het gips zitten.. Maar..? hoe kan dat?? Ik denk na .. Hoe kan dit? Natuurlijk! ze is gevallen en met haar been tegen de boom gekomen.. Arme Bells... Op het moment dat ik de deken weer terug leg komt er een dokter binnen.. "Ow hallo... Ik wist niet dat er iemand bij haar was..." "Ehm.. ja.. ikkk b b ben haarrrr vrrrriendin.. ik wasss bbbij haar..." "Ow ja.." "Kkk unt u mij verrrrtellen hoe hettt mmmmet haar iss? En www wweten haar ouders het alll? Ze zullen v vast ongerust zzzijn!!" "Ja.. Haar ouders zijn ingeligd.. In haar broek zat haar ID ... Over haar toestand.. Zoals je misschien hebt gezien is haar enkel gebroken en haar voet op 2 plaatsen.. Verder is ze onderkoelt waardoor ze in coma is gekomen. " " Inn COMA?" Ik staar voor me uit.. Coma? daat .. COMA?? "Wees maar niet bang.. We denken dat ze er binnen 24 uur nog uit komt..." Ik zak door me benen heen... Ik kan het nog steeds niet bevatten wat er nou allemaal gebeurd is. Ik probeer mijn hoofd leeg te maken maar dat is moeilijker dan dat het lijkt. Ik kan me niet focussen. Oke,, wat ik nu moet doen is rustig blijven. "Rustig maar. Ga maar even zitten. Weten jou ouders al wat er is gebeurd?" "Nnneee! ikk moet zze bellen! Mmijnnn ttelleffoon doet hett ook niett." Het lukt me niet om nog te praten zonder zo te bibberen en te klappertanden. "Rustig maar als jij mij een telefoonnummer geeft om je ouders te kunnen bereiken dan zal ik zorgen dat iemand je ouders inligt, wil je misschien nog een warme chocolademelk??" "Jjaaa lekkkerrr. hhoe llaattt iss het eigenlijkk?" "Het is nu half tien. 's Avonds." "Wwaat! All zo laat?? O nnee!" "Ga maar rustig zitten. Ik zorg dan wel dat je wat drinken krijgt en dat je ouders worden ingeligt. Als het goed is kunnen de ouders van je vriendin elk moment komen.. En er komen af en toe dokters lang om nog even te checken hoe het met je vriendin gaat." "Okee.." De dokter loopt weg en ik ga weer zitten. HEt is een donkere grouwe kamer.. ZOals een ziekenhuiskamer dus. Inmiddels is het weer begonnen met regenen. Hadden we tennis maar afgezegd dan hadden we dat meisje niet gevonden en dan.... Het meisje! Zou zij nog leven? Als ik een dokter zie zal ik nog wel vragen. De deur gaat open. Daar staan de ouders van Bella...