Hoofdstuk 39

(Jazz pov)

Kerstmis

Mijn adoptie ouders kijken me vrolijk lachend aan. Zelfs mijn irritant adoptie broertje lijkt blij me terug te zien.
"We hebben niet heel veel cadeau's, maar ik ben er zeker van dat je er blij mee gaat zijn lieverd." Zegt mijn adoptie moeder. Haar naam is Clara, die van mijn vader John en die van mijn broer Jasper. Met een vriendelijke glimlach kijk ik ze aan.
"Laten we eerst gezellig aan tafel zitten, is dat een leuk idee? Een warme chocolademelk met slagroom drinken. Ik ben bevroren in de sneeuw net." Lach ik.
Even kijken ze me verbaasd aan, niet gewend dat ik contact met hen wil.
"Hogwarts doet je goed denk ik, zus." Lacht Jasper. Met grote ogen kijk ik hem in shock aan. Nog nooit heeft die kleine aap me zus genoemd. Na enkele seconde gegeneerde stilte sla ik mijn armen om hem heen.
"Dat heeft het zeker, broertje. Ik zit in Hufflepuff. Dat is het knuffel huis." Grinnik ik.
"Niet overdrijven hé. Je bent nog altijd een raar schepsel." Zegt hij plagend waarna hij naar de keuken rent.
"Jasper, jij bent nog steeds een chimpansee." Roep ik terwijl ik achter hem aan loop. Misschien zijn deze adoptie ouders niet zo erg als ik dacht.

*******************************************

Het inpak papier kraakt luid wanneer ik het verscheur. Mijn ogen worden even groot als ik mijn cadeau zie.
"Wauw! Dit is geweldig!!" Zeg ik met een brede grijns op mijn gezicht. Ze hebben me een hele mooie paarse haarkleuring gegeven.
"Straks zal ik je helpen met hem aan te brengen. Ik denk dat deze kleur je nog beter gaat staan dan je blauwe kleurtje." Zegt Clara met een lieve glimlach en Josh knikt enthousiast van ja. Een lach verlaat mijn mond. Hoe kan het dat ik nooit zag hoe lief ze wel niet zijn?
"Zeker weten, Clara." Zeg ik met twinkelende ogen. Even kijkt ze verbaasd, voordat ze trots naar me lacht. Het is de eerste keer dat ik haar bij haar naam noem. Sommige mensen zijn heel snel blij, merk ik nu. Ergens in mijn achterhoofd zie ik Draco naar me glimlachen. Shit, die jongen haalde me helemaal in de war! Alex heeft gemerkt dat ik afwezig deed de afgelopen weken. Ik heb Draco zo veel mogelijk ontlopen en het meest van de tijd was het ook geen probleem. Draco is immers vaak nergens te bekennen maar soms moest ik me echt voor hem verstoppen. Niet dat hij uit mijn hoofd wilt gaan en Alex weet gewoon dat er iets aan de hand is.
"Alles oké?" Vraagt John bezorgd.
"Natuurlijk, gewoon even helemaal in gedachten verzonken." Antwoord ik lief terug. Dan hoor ik een oorverdovende knal.

Melding: Ik wilde eerst wachten tot morgen maar ik zag dat ik niet meer kon wachten. Echt sorry dat je een week moest wachten.
De week is zo snel omgevlogen dat ik er geen erg in had dat het al daadwerkelijk een week was.
Ik heb bijna herexamens en ik heb 5 verhalen online staan waar ik niemand wil teleurstellen (stomme ik, teveel hooi op de vork xd)