Seventeen

"Ga af." Zeg ik streng tegen m'n telefoon terwijl ik mijn blik strak gericht houd op de smartphone. Het is al richting de avond aan het gaan en Ashton heeft nog niets van zich laten horen. Hoe kon ik zo stom zijn om te verwachten dat hij daadwerkelijk iets van zich zou laten horen? Met een beetje pech kan hij zich er niets van herinneren en ben ik nu zonder reden boos op hem.
"Lennie, lieverd! Eten!" Schreeuwt mama van onder. Zuchtend sta ik op van de vloer waar ik op zat en werp nog een laatste blik op m'n telefoon die op het midden van m'n bed ligt.
"En jij blijft hier, ik laat mijn leven niet door jou bepalen!" Zeg ik streng, meer tegen mezelf dan tegen m'n telefoon. Snel storm ik naar onder, ik heb best veel honger.

Onder zit mama al aan de eettafel terwijl papa in een pan roert en een vrolijk deuntje fluit.
"Ik dacht dat we gingen eten?" Zeg ik een beetje knorrig.
"Ja, ik kan er niets aan doen dat het normaal een half uur duurt voordat je eindelijk onder komt!" Lacht mama terwijl ik naast haar ga zitten.
"En wat staat er op het menu vanavond?" Vraag ik mama's laatste opmerking negerend. Als ik daar op in ga komt er toch alleen maar geruzie waar ik geen zin in heb.
"ossobuco met rijst." Zegt papa terwijl hij even van de saus proeft.
"Lekker!!!!" Brul ik lachend door de keuken heen terwijl ik overdreven over mijn buik wrijf. Door mijn reactie schiet iedereen in de lag.
"Kijk eens aan!" Zegt papa terwijl hij de grote ketel van het vuur pakt en op tafel neer zet.
"Oh, volgens mij hebben we bezoek." Zegt papa dan rustig terwijl hij over mama en mij heen kijkt naar de achterdeur. Vliegensvlug draai ik me om. En ja hoor, daar staat Ashton met een grote glimlach op zijn gezicht naar binnen te zwaaien. Snel voel ik mijn wangen rood worden. Ik moet onmiddellijk aan iets anders zien te denken. Mama staat meteen op om hem binnen te laten.
"He Ashton!" Zegt mama vrolijk terwijl ze hem binnen laat.
"Goeden avond Mevrouw. Sorry, ik wist niet dat jullie aan het eten waren." Zegt hij verlegen, ik durf hem niet aan te kijken, bang dat ik dan echt ontplof.
"Wil je mee-eten? Er is meer dan genoeg!" Zegt papa terwijl hij al naar een van de keukenkastjes loopt om een extra bord te pakken.
"Oh nee dat hoeft echt niet!" Zegt Ashton meteen. Geen slimme zet, papa is heel trots op zijn kookkunsten.
"Onzin, alleen even proeven." Zegt hij streng. "En anders laat ik je nooit meer in de buurt van mijn dochter." Vervolgt hij met een kleine glimlach.
"Pahaaaap." Sis ik terwijl ik hem een dodelijke blik toewerp, nu heb ik in ieder geval wel een excuus om te blozen.
"Oke Meneer. Natuurlijk eet ik graag een hapje mee." Zegt Ashton meteen. Hij loopt de keuken door en neemt plaats op de stoel naast papa's zitplaats. Tegenover mij.
"Hej." Zegt hij uiteindelijk stilletjes met een kleine glimlach.
"Hej." Fluister ik terug terwijl ik mijn glimlach probeer te verbergen. Ik merk niet aan hem of hij zich nog iets van gister kan herinneren.
"Ik wilde je eigenlijk nog bellen, maar je nam niet op. Dus ik dacht, ik kom even langs." Zegt Ashton dan harder waardoor iedereen hem hoort.
"Oh, ja m'n telefoon ligt boven." Zeg ik snel en zo normaal mogelijk. Papa schept iedereen een flinke portie op waarna we allemaal vlijtig beginnen te eten. Ashton vind het, zoals verwacht, heerlijk. Het is ook heerlijk. Papa kan ontzettend goed koken, hij heeft er helaas niet zo vaak tijd voor. Niet dat mama niet lekker kan koken, maar niet zo goed als papa.