Chapitre Soixante-Deux

Liam Payne

Ik stap m'n auto uit en maak de achterdeur open. Eerst strijk ik mijn overhemd nog eens glad en pak dan mijn colbert van het hangertje. Het ziet er heel netjes uit allemaal want vandaag heb ik het gesprek met de directeur en de CEO. Als dat allemaal goed gaat is de kans groot dat ik ga beginnen met het traject van een jaar om van afdelings manager, de baas van de gehele vestiging te worden. Dat is wel een hele grote stap vooruit. Het is echt te hopen dat dit gesprek goed gaat. Ik had vanochtend nog in de spiegel gekeken, maar de paarsblauwe vlekken in mijn gezicht zijn bijna helemaal verdwenen. Het zag echt een stuk beter uit dan ik had verwacht. Alleen mijn pols zit nog in het gips, alhoewel dat niet heel erg opvalt met mijn overhemd en colbert er overheen. Ik kan altijd zeggen dat het een ongevalletje in huis is geweest. Ik gooi de deur dicht en maak de auto op slot terwijl ik al weg loop. Ik ben ruim op tijd. Er is nog tijd om even langs mijn kantoor te gaan. Het is toch al bijna een week geleden dat ik voor het laatst hier ben geweest. Ik heb Pièrre gevraagd of hij me wat kon doorsturen zodat ik er thuis aan kon werken, maar er zal nu denk ik toch veel werk op mijn bureau liggen, op mij te wachten. Ik loop het kantoorgebouw binnen en stap met mijn nieuwe schoenen over de marmeren tegels. Ik zeg gedag tegen de jongedame aan de balie, maar ze geeft gen reactie terug. Oke, dan neem ik maar de lift naar mijn verdieping. Er staan nog drie andere mensen in de lift en het is weer net zo stil als dat het altijd is. Ik check de tijd nog eens op mijn horloge. Nog drie kwartier. In die tussentijd kan ik Hannah nog wel even vragen naar wat er de afgelopen dagen binnen is gekomen. Wanneer ik de lift uit stap, merk ik meteen dat iedereen naar me kijkt. Het geroezemoes stopt meteen en er hangt nog een ijzigere stilte dan in de lift daarnet. Ik voel alle ogen op mij gericht, maar zodra ik iemand aan kijk, word er weg gekeken. Nou zeg... Ik loop verder richting mijn kantoor, maar tot mijn verbazing is Hannah er niet. Ines hoeft pas over een paar uur te werken, dus die is er ook nog niet. Ik sla dan mijn kantoor over en loop meteen door naar die van Pièrre. Ik klop nog even op de deur en stap dan zonder op reactie te wachten, naar binnen.
"Hé Liam", zegt hij als hij opkijkt en mij ziet staan.
"Pièrre, heeft Hannah zich bij jou afgemeld?", vraag ik hem.
"Ja, ze heeft gisterochtend gebeld dat ze zich niet goed voelde, dus ik heb haar maar gezegd dat ze beter een paar daagjes kan uitzieken", antwoordt hij terwijl hij weer terug naar zijn papieren kijkt. "En de heer Geraud heeft net ook gebeld om een afspraak af te zeggen." Ik frons meteen mijn wenkbrauwen. Wat? Wat? Afgezegd? "Ik wist niet dat je een afspraak met hem had."
"Ja", mompel ik, "heeft hij nog een reden gegeven?"
"Reden? Liam, die heeft die wel in de krant gelezen. Of heb je dat nog niet gezien?" Hij kijkt me aan alsof ik gek ben.
"Waar heb je het over?" Pièrre tikt wat op zijn tablet en laat mij dan een krantartikel zien. Vlug laat ik mijn ogen over de tekst glijden en langzaam word ik overspoeld met een gevoel van waanzin. Dit is echt misselijkmakend! Ik sla mijn hand voor mijn mond en vol afschuw laat ik het tot me door dingen wat dit is, waar het vandaan kan komen en vooral wat de gevolgen kunnen zijn van deze onzin.