013

'Nog een glaasje?' ik kijk Alex aan terwijl ik een plakje cake neem. Verlegen knik ik en Alex schenkt nog wat kinder champagne uit in mijn bekertje. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. 'Hoe ben jij in LA terecht gekomen, Heather? Woon je hier al altijd, of sinds kort?' ik kijk naar mijn handen, ik heb hier nog nooit echt over gesproken buiten met Iris. 'Wel uhm, ik woon nog maar een jaar hier in Los Angeles.' 'Oh echt?' zacht knik ik. 'Waarom ben je hier komen wonen?' ik kijk Alex aan, een zucht ontsnapt uit mijn mond. 'Ik wilde thuis gewoon ontsnappen.' Alex zijn blik was nog steeds op mij gericht, wachtend op het volledige verhaal. Heel diep haal ik adem. 'Oké, ik wilde thuis ontsnappen omdat ik nogal vaak ruzie met mijn ouders had. Zij wilden dat ik rechten ging gaan studeren, maar dat zag ik niet zitten. Ik wilde gaan acteren, of iets anders doen hier in LA, maar dat vonden zij weer niet goed en dat leidde tot enorm veel ruzies. Op een dag heb ik gewoon mijn spullen genomen en ben ik vertrokken. Sindsdien heb ik niets meer van mijn ouders gehoord.' Alex kijkt mij een lange tijd aan. Ja het is niet zo'n leuk verhaal, maar het kan erger. 'Wauw, wat naar voor je.' zacht trek ik mijn schouders op en zeg Alex dat sommige kinderen het erger hebben dan dat. Zijn blik verandert meteen en ik kijk naar Alex. 'Hé wat is er? Heb ik iets verkeerd gezegd.' Een zucht ontsnapt nu uit zijn mond. 'Ik praat hier niet graag over, maar ik wil het je wel vertellen.' wat wil hij mij vertellen? 'Ik ben één en al oor.' zeg ik zacht en ga wat dichter bij hem zitten. Hij lijkt het moeilijk te hebben, maar toch laat hij de woorden uit zijn mond komen. 'Mijn vader heeft mijn moeder en mij achtergelaten toen ik klein was.' meteen zakt mijn mond verbaasd open en ik grijp de hand van Alex vast. Hij tovert een glimlach op zijn gezicht maar in zijn ogen zie ik verdriet. Het doet hem pijn om hierover te praten. 'Ik ben de oudste thuis, dus heb ik altijd moeten zorgen voor mijn jongere zus en jongere broer. Ik ben daardoor enorm snel opgegroeid, volwassen geworden, maar soms heeft het ook zijn nadelen. Ik heb het soms echt moeilijk om dat te verwerken. Niet dat ik mijn vader mis, ik bedoel wie laat zijn gezin nu achter, maar gewoon, een vaderfiguur in mijn leven hebben, dat mis ik toch wel. Mijn moeder is geweldig, ze heeft echt haar best gedaan om ons zo gelukkig mogelijk te maken, maar weet je, het is niet hetzelfde.' Een traan loopt langs zijn wang en ik streel die voorzichtig weg. Verbaasd kijkt alex mij aan, hij heeft niet eens door dat er tranen over zijn wangen lopen. 'Wat erg voor je Alex.' fluister ik zacht en open mijn armen voor hem, meteen zoekt hij er troost in. 'Dat is niet alles.' brengt hij zacht uit en ik kijk hem aan. 'Wil je erover praten?' 'Waarom niet...' ik hoor dat hij onzeker is, maar ik probeer hem toch aan te moedigen om open te zijn. Alex kijkt weg van mij en begint opnieuw te spreken. 'Ik zou moeten gelukkig zijn, en ergens ben ik dat wel, maar ergens ook niet. Ik voel mij zo vaak depressief en weet vaak niet wat ik moet doen. Ik grijp dan naar...' even blijft Alex stil en ik ben bang voor wat er uit zijn mond zal volgen. 'Naar wat grijp je dan Alex?' hij kijkt mij aan, nog meer tranen rollen over zijn wangen. Alex opent zich helemaal voor mij, en het moet vast moeilijk zijn. 'Dingen waarmee ik mijzelf kan snijden.' verbaasd kijk ik Alex aan, zijn blik verlaat meteen de mijne. Hij schaamt zich. Ik zie het aan zijn gezicht, hij schaamt zich hiervoor. 'Je vindt mij nu waarschijnlijk een aansteller...' brengt hij uit en meteen schudt ik mijn hoofd. 'Nee Alex, helemaal niet, ik vind het echt moedig dat je mij dit vertelt.' 'Echt?' ik knik. 'Je moet mij wel heel erg vertrouwen als je dit alles aan mij vertelt.' Alex trekt zijn schouders op en kijkt mij aan. 'Ik ben liever gewoon eerlijk tegen de persoon die ik leuk vind.' mijn wangen kleuren rood, roder dan een tomaat, roder dan rood. Heeft hij mij nou net gezegd dat hij mij leuk vindt?