Part 1.

Ik lach en gooi mijn hoofd in mijn nek. Mijn haar kietelt over mijn rug. Mijn lach klinkt hard en heerlijk. Ik voel me goed. Ik voel me gelukkig. De lucht is zo blauw.
Ik richt mijn blik weer op de weg. Een paar meter voor mij loopt mijn vriend. Mijn schat. De mijne.
Zijn krullen zitten ruig op zijn hoofd. Ik zie hoe hij gezweet heeft. Er zitten vlekken op zijn witte shirt.
Zijn bruine armen, zijn bruine gespierde armen, steken trots onder de mouwen uit.
Het liefst zou ik van achteren hem bestormen. Op zijn rug springen. Vallen en boven op hem liggen. Lachen en hem dan zoenen. Heerlijk zoenen zoals altijd.
Maar we moeten doorlopen en naar de bus. We kunnen beter niet te laat komen.
Amy geeft een kort knijpje in mijn hand en wijst naar de drie broers voor ons. Nick heeft Joe bijna laten struikelen en Kevin geeft hem de kieteldood. Amy en ik lachen en ze maakt een flauw grapje over Nick en mij. Ik kaats snel een opmerking terug en ontwijk haar hand. Straks laat ze me weer over de grond rollen.
Het was een geweldige middag. Niet dat we zoveel bijzonders hebben gedaan. Het zou een stukje door het park zijn. Maar het draaide uit tot een rugbyspel en watergevecht.
Als ik opnieuw begin te lachen kijkt Nick om. Hij kijkt me lief aan en glimlacht om mijn aanstekelijke lach. Ik geef hem een kusje in de lucht. Als hij lacht trekken zijn spieren bij zijn ogen samen.
Amy prikt in mijn zij. ‘Hou op jij! Jij bent ook niet bij Joe weg te slaan,’grinnik ik.
Hoelang zijn ze nu al samen? Misschien drie maand, maar ze kunnen elkaar bijna niet loslaten. Wat ik ook heb, maar dat zeg ik er niet bij.
Ik was er natuurlijk bij toen Joe Amy aan ons introduceerde. En sindsdien zijn we zoveel met elkaar op stap, dat we een natuurlijke vriendschap hebben opgebouwd. Wat echt geweldig is gezien de hele omstandigheden waarmee wij te maken hebben als vriendinnen van deze twee supersterren.
Nick draait zich om en loopt achterstevoren. ‘Gaat het nog lieverd?’vraagt hij.
‘Het zweet plakt aan mijn hele lichaam. Ik heb verschrikkelijke dorst, maar het gaat prima,’lach ik.
Nick glimlacht. ‘Goed zo. We zijn er bijna, denk ik.’ Hij draait zich weer om en richt zijn aandacht op de weg voor ons. Het is een drukke weg en altijd opletten bij het oversteken.
Aan de overkant is het station. Daar staat de bus. Die zal ons meenemen naar het hotel. Ons afzetten en overleveren aan de invulling van de avond.
Ik zie er tegenop. De hele avond moet ik Nick weer delen met allerlei mensen en andere fans. Een afterparty en laat naar bed. En de volgende ochtend er even vroeg als altijd uit.
Soms wil ik dat hij niet het leven van een superster heeft. Dat we ‘s avonds gewoon rustig op de bank tegen elkaar aan kunnen zakken en tv kunnen kijken. Gewoon lekker niets doen, maar wel genieten.
Ik kijk op van mijn schoenen en kijk links, rechts om over te steken. Het is bijna niet te doen, maar ik haal de overkant veilig. Net als Nick.
Als hem ook iets zou overkomen.. Ik ril bij de gedachte.
Aan de overkant is het druk. Iedereen krioelt om elkaar heen. Mensen komen en gaan. Taxi’s rijden aan en af. Mensen gaan of komen terug. Misschien komen ze hier voor het eerst. Ik vraag me altijd af hoe zij dit alles zien. Ik vraag me altijd af hoe mensen dingen anders zien. Het fascineert me.
Aan de linkerkant van het station is een grote parkeerplaats. Waar mensen elkaar afzetten en afscheid nemen. Waar mensen staan die niet meer voor elkaar over hebben dan ze af te zetten. Mensen die niet zo’n goede relatie hebben als familie of vrienden. Mensen die haast hebben. Maar ze nemen afscheid.
Ik loop precies een meter achter Nick. Ik let sluw op zijn bewegingen. Alles wat hij doet is lief en laat me smelten.
Ik zie de bus al staan. Big Rob staat met zijn armen over elkaar ons op te wachten. Ik weet dat hij vindt dat we te laat zijn. Ik zie het aan zijn houding. Ik hoop dat zijn preek uitblijft vandaag. Het is zo’n perfecte dag.
Ik schrik op van het geluid van gierende banden. Mijn blik schiet direct die kant op waar het vandaan komt.
Er komt in volle vaart een zwarte auto aangescheurd. Hij knalt de stoep op en remt met piepende banden voor de deuren van het station. Vanaf de andere kant hoor ik het geluid van een ronkende motor. Er schieten nog twee auto’s op het station af.
Mijn blik schiet alle kanten op. Ik kan het niet meer volgen. Alle mensen lopen door elkaar als kippen zonder kop en zaaien volop paniek. Het is een chaos. Mensen schreeuwen en vrouwen gillen.
Ik grijp Amy bij haar arm en kijk angstig om me heen.
Ik hoor aan alle kanten van mij geschreeuw. Maar alles wat er gebeurd vormt een wazige vlek en ik krijg geen beelden meer scherp. Ik heb het gevoel dat ik steeds lichter in mijn hoofd wordt.
Ik weet niet wat er gebeurd, maar Amy duwt mij vooruit. Er wordt aan mijn arm getrokken en ik struikel over mijn eigen voeten. Ik grijp me vast aan de bus en klim snel naar binnen.
‘Loop, loop,’zegt Amy. Ik schiet op een willekeurige plaats en hoor het sissen van de busdeuren.
Big Rob geeft de chauffeur bevel dat we weg moeten. De bus trilt als hij op gang komt. Ik zit met mijn knieën op de stoel, achterstevoren en grijp me vast aan de rugleuning. Mijn blik volgt alle mensen langs de bus rennen.
‘Wat..’ Ik blijf hangen in mijn vraag. Naast me zit Joe. We kijken geschrokken uit het raam.
Opeens kijk ik op. ‘Nick!’ Ik kijk om me heen in de bus. ‘Joe? Waar is Nick?’ Mijn woorden en klanken worden gevormd door paniek.