O45 - Return to Hogwarts

De volgende dag werd ik al vroeg gewekt. Ik moest zo snel als mogelijk terug naar Hogwarts. Toen ik één van de vele ramen voorbij liep, zag ik hoe het nog donker was. Met mijn koffer in mijn hand, liep ik naar de haard. Zodra ik hier was gekomen, zag ik Severus Snape hier staan. 'Riddle,' zei hij, toen hij mij zag. Ik knikte een keer met mijn hoofd. 'Heb je eerder gereisd met Floo Powder?' vroeg Snape. 'Nee, professor.' Snape zuchtte een keer. 'Laat je koffer maar hier, die neem ik wel mee.' Ik knikte, en ik liet het handvat van mijn koffer los. 'Het is heel simpel,' zei Snape, die begon te lopen naar een schaaltje. Hierin bevond zich een soort poeder. 'Je neemt wat hiervan in je hand, en je laat dit vallen in de haard. Vervolgens zeg je duidelijk waar je heen wilt.' Ik knikte, en ik nam wat Floo Powder in mijn handen. Daarna ging ik in de haard staan, en liet ik het poeder vallen. 'Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry.' Groene vlammen winkelden zich om mijn lichaam, en voor een seconden was ik bang om verbrand te worden. Al snel besefte ik dat de vlammen niet heet waren. En voor ik het wist, stond ik in het lokaal van professor Snape. Het duurde niet lang Snape er ook was. Hij hield zijn koffer in zijn hand. 'Ga nu naar de Slytherin Common Room, en verschijn zoals normaal gesproken bij het ontbijt,' zei Snape. Ik knikte, en ik nam mijn koffer over. 'Maar-' 'Ik heb alles al met Dumbledore geregeld. Maak je geen zorgen.'

Nadat ik mijn spullen in de Common Room had afgezet, ging ik op weg naar de Great Hall. Het was inmiddels tijd voor het ontbijt. Langzaam vervolgde ik mijn weg. Wat zouden mensen denken? Ik was immers sterk vermagerd, en enkelen van mijn verwondingen waren nog zichtbaar. Al veel te snel voor mij, bereikte ik de Grote Zaal. Ik werd aangestaard door alle leerlingen, en de helft van de gesprekken vielen stil. Was mijn afwezigheid zo erg op gevallen? Ik deed alsof ik het niet zag, en liep naar de tafel van Zwadderich. Ik ging naast Jasmine zitten. 'Sarah!' zei Jasmine, en haar stem sloeg over, 'waar was je? Ik was doodongerust! Je weet dat je een week te laat bent op school? Een week!' 'Ik weet het, Jasmine,' zei ik kalm, terwijl ik een hap nam van een verse appel. 'Sarah!' 'Jasmine, doe rustig,' zei ik, 'ik zal het je allemaal vertellen. Maar heb geduld.'