Chapter 9

Severus

Hij legde Violet in zijn bed en pakte Bommel uit de tas. Hij legde de beer naast haar in het bed en liep terug naar de Grote Zaal. Ze dronken thee en koffie en aten cupcakejes. De tijd ging redelijk snel voorbij en het was opeens 6 uur. Hij dacht aan Violet en liep naar zijn kamer toe. Violet was wakker toen hij de deur opendeed. Ze was met Bommel aan het praten en keek op toen hij binnenkwam.
'Het is tijd voor het avondeten, Violet,' zei hij. Violet kroop naar de rand van het bed, daarna draaide ze zich om en gleed uit het bed. Ze keek naar de beer die nog op het bed lag en probeerde hem te pakken. Hij pakte de beer en legde hem op zijn bureau. Violet liep er naar toe en wou hem pakken. Hij hield haar tegen en zette Violet op het bureau. Hij besefte dat het dom was om haar en de beer op dezelfde plek te leggen. Violet greep Bommel en ging hem knuffelen.
'Violet, zometeen mag je weer even met Bommel spelen. Eerst moet je even je jurkje aan,' zei hij. Violet stopte met knuffelen en keek hem met grote oogjes aan. Ze drukte de beer stevig tegen zich aan en verstopte haar gezichtje in de buik van de beer. Hij zuchtte, het leek erop dat Violet geen zin had om een jurkje aan te doen.
'Lieverd, kijk jouw mooie jurkje, nu kun je laten zien hoe mooi je bent.' Hij pakte het jurkje en liet het zien. Ze keek ernaar en duwde Bommel van zich af. Ze greep met haar handjes richting het jurkje en trok daarna aan het jurkje wat ze aanhad. Hij hielp haar om het jurkje uit te doen en deed het andere jurkje bij haar aan. Ze stond op en sprong van het bureau af, in zijn armen. Hij ving haar op en pakte Bommel van de grond. Samen liepen ze naar de Grote Zaal, waar het heerlijk ruikende eten al op tafel stond. Hij zette Violet op de grond en zag dat er een kinderstoel tussen zijn stoel en die van Dumbledore in stond. Hij zuchtte en zette Violet in die kinderstoel. Violet trok een pruillipje en strekte haar armpjes naar hem uit. Hij hoopte, eerlijk gezegd, dat ze niet ging huilen. Hij stond, ook bij de leraren, bekend als een streng en medogenloos persoon. Zonet, voor ze ging slapen, huilde ze ook, maar stopte zodra ze bij hem zat. Een pruillipje bij Violet betekende huilen. Hij gaf haar de beer en die propte ze bij zich in de kinderstoel. Ze keek naar het kleine bordje wat voor haar stond, maar liet het gelukkig staan. Ze keek naar het eten wat op tafel stond en gooide Bommel naast zich op de grond. Bommel mocht nooit bij het eten zijn, altijd als ze aan het spelen was liet ze hem liggen. Hij pakte haar bordje en schepte wat sla en komkommer op. Slablaadjes en komkommer vond ze een van de lekkerste dingen, ze mocht het altijd met haar handjes eten.
'Is dat niet teveel?' McGonagall keek naar de grote berg slablaadjes en het randje komkommer wat er om heen lag.
'Nee hoor,' zei hij. Hij zette het bordje voor Violet en legde een vis op zijn eigen bord,
'Mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm,' zei Violet, met een extra lange m. Ze pakte een stukje komkommer en stak in haar mond, ze smakte even "deftig" met haar lippen en pakte weer een blaadje sla. Violet legde dat op zijn bord en hij stak het in zijn eigen mond. Verwachtingsvol keek ze hem aan.
'Mm lekker hoor Violet, dankjewel,' zei hij. Thuis deden ze meestal een wedstrijdje wie het langst de m kon zeggen. Nu zei hij hem kort, te kort, want Violet was het er niet mee eens. Ze legde nog een blaadje sla op zijn bord. Hij stak in zijn mond en zei; 'mmmm.'
Nog steeds te kort. Ze legde weer een blaadje sla op zijn bord. Met tegenzin stak hij het in zijn mond en zei weer; 'mmmmmm.'
Ze legde weer een blaadje sla op zijn bord en hij negeerde het. Hij voelde haar paarse oogjes in zijn rug brandden. Hij keek haar aan en zag een pruillipje, ze keek verdrietig. Er klonk een kleine zachte snik.