Eerste dag arena

Ik wordt in de buis omhoog geduwd en ik voel claustrofobische trekjes. Ik knijp in mijn eigen handen en hoop dat het zo licht wordt. Ik zie licht, yes licht. Ik voel blijdschap en dan bedenk ik me dat ik in de arena zit en dan komt de angst van alle dagen weer terug. Geluidloos glijdt er een traan over mijn wang. "57, 56, 55," ik kijk om me heen. Rechts staat de jongen van 2 en links de jongen van 4. Lekker dan, ik voel nog meer tranen over mijn wangen lopen. Dan denk ik aan Fabiënne, ik moet sterk blijven voor haar! "49, 48," ik kijk naar de Hoorn waar dit jaar vooral veel water ligt. Ik krijg een vreemd gevoel in mijn onderbuik. Ik kijk naar de Hoorn en zie nog net de rand van de pijl en boog. Ik weet dat er nog 2 andere meisjes zijn die de boog willen. "42, 41," ik kijk naar het water en zie kleine visjes zwemmen, zouden ze gevaarlijk zijn? Ik ga er maar vanuit van niet. Achter me liggen kleine eilandjes en een kano! Ik benummer de eilandjes voor mezelf en ben dat na 1 seconde al weer vergeten. "37, 36,". Oké, ik spring in de kano en kano richting de Hoorn, ik probeer de pijl en boog te pakken en als dat niet lukt ga ik naar 1 van de eilandjes achter me, waar ook nog spullen liggen. "25, 24, 23" ik kijk naar de jongens naast me die me allebei dodelijk aan kijken. Als blikken konden doden... Ik wordt nog banger maar hou de tranen in bedwang. Voor Fabiënne! "16, 15, 14," oké, richt je op je plan, richt je op je plan. "10, 9, 8," ik voel mijn hart sneller kloppen. "5, 4, 3, 2, 1, 0, let's the Hunger games begin!" Een kanonschot gaat en ik spring in de kano achter me, ik ben nu al buitenadem. Ik kano richting de Hoorn tot ik merk dat ik zink! Dangit! Ik spring uit mijn kano en zwem zo hard als ik kan richting de Hoorn. Dan zie ik dat het meisje van 7 de boog heeft en maak rechtsomkeer naar een van de eilandjes met spullen van de Hoorn. Ik ben als enige, maar ik weet dat ik hier niet super lang kan blijven. Ik pak een rugzak en 3 broden ik waterdichte zakken en een gevulde liter fles met water. Ik benummer de eilandjes opnieuw en zie iemand aankomen, angst voel ik, pure angst. Ik zwem naar het eilandje 8 en klim in een vrij hoge boom ik bekijk wat er in mijn rugzak zit; een slaapzak, aluminiumfolie om dingen langer goed te houden, een paar speerpunten, touw en een flesje jodium. Dat is wel oké denk ik. Ik zie dat op het Hoorn eilandje waar ik net was Maarten uit het water drinkt waar je doorheen zwemt. Hij valt ik 1 keer dood neer en ik hoor een kanonschot. Ik pak mijn slaapzak en maak die vast met touw in de boom. Ik hoor 6 kanonschoten wat betekent dat het bloedbad afgelopen is. Ik zie meerdere hovercrafts en dan wordt het stil. Het wordt schemerig en ik denk aan wat ik net allemaal gezien heb; Marten, de beroeps die zonder pardon mensen doden. Ik krijg rillingen over mijn rug en ik bedenk dat de beroeps bij de Hoorn zitten. Het volkslied klinkt luid door de arena en ik zie de doden als laatste komt Daan, mijn districtgenoot. Ik bedenk me dat ik het te rustig vind op het eiland en wat is er aan de hand. Het lijkt wel of de zijkanten van het eiland muren worden en op mij afkomen. Ach ik ben gewoon moe, denk ik. Ik sluit mijn ogen. Dan val ik in een onrustige slaap.