Afscheid 2

Ik zit op die mooie zachte roze (OMG, roze! Ahum…) fluwelen bank. Ik zie naast me een muur, nu denk je waarschijnlijk: een muur? wat bijzonder *proef de sarcasme*, maar er zit een raampje in. Ik kijk even rond en zie dat er niemand is, ik sta op en loop naar het raampje. Wat?! Is hij nou aan het huilen? Hij leek zo sterk! Ik zie de jongen van district 12 (ik kom er later wel achter hoe hij heet). Hij huilt, maar ik zie alleen maar een familie die totaal NIET op hem lijken! Wat zou er aan de hand zijn? Ik hoor iemand deze kant op komen en plof snel weer op de mooie zachte, nou ja nu weten jullie het wel. Correctie: en plof snel weer op de bank. Dan gaat de deur open en zie ik een onbekend meisje staan, ik schat een jaar of 12. Ze heeft een aparte stem die me doet me denken aan Fabiënne.

“Ahum, wie ben jij?” vraag ik. “Wie denk je?” zegt ze met die gekke stem. “Geen idee!” ik probeer diep na te denken. “Als je naar mij kijkt, aan wie denk je?” “Ehh, mijn zusje Fabiënne, maar dat kan echt niet!” Ze trekt haar pruik af en ik zie gewoon Fabiënne staan! “Maar, maar, maar… Dit kan niet! Toch?” “Ik wou nog even zeggen dat ik gewoon weer jouw plek in neem en jij met pruik wegloopt. We zijn een eeneiige tweeling, niemand ziet het verschil, hoor!” “Nee! Ik ga jouw niet de arena in laten! En nu weg!

Fabiënne POV
Ik laat Bianca niet in mijn plaats gaan! Grappig trouwens dat ze me niet had herkend. Hoe zorg ik dat ik ga en zij niet? Ehh… Shit! Het leek zo uitgedacht! En nu? Ik voel dat een vredesbewaker me vast pakt pas en mee neemt terug. “Je moet winnen, doe het voor mij!” Shit, dat was met mijn eigen stem. Zal de vredesbewaker me herkennen? Hij kijkt me vreemd aan en zegt: “Ben jij niet al eerder geweest?” Ik struikel bijna over mijn mantel, jurk, ding en zeg (met mijn nep stemmetje): “Ik? Al eerder geweest? Wanner dan? O ja, vorig jaar!” Hij kijkt me nog even wantrouwend aan en laat het verder rusten. Phoeh!

Bianca POV
Ze heeft haar eigen stem gebruikt? Gaat het goed met haar? Ik ga met mijn oor tegen de deur staan en hoor dat ze het al heeft opgelost. Wow, ik voel me 2x zo licht! Ik loop naar het raampje en zie dat er niemand meer is bij de jongen. Ik plof maar weer op de, wacht even schakelen, bank. Klop, klop "Mag ik binnen komen?" Vraagt een zware mannenstem. "Nee, geen zin in," antwoord ik. Toch komt hij binnen, waarom klop je eerst terwijl je toch binnenkomt, denk ik bij mezelf. “Bianca, meekomen!” zegt hij zacht en zoet (het sarcasme druipt er vanaf). Ik zucht luid en hij kijkt me gek aan, maar laat het verder rusten. We lopen naar de trein en ik plof neer op de eerste bank die ik zie, nou ja het is eigenlijk een grote stoel maar ik vind het een loveseat.