Opdracht 4 = DataDrain565

-Een gewone dag in Sauropolis-

De mensen bewonen het land, de vissen het water. Dat weet iedereen wel. Maar de aarde...Wie woont daarin? Of liever: Wat? Wel, Monsters. Ze hebben een hoofdstad: Sauropolis. De monsters zijn eigenlijk afstammelingen van de dino's van miljoenen jaren geleden. Ze zijn slimmer en kleiner dan hun voorouders, maar hun breincapaciteit is nog steeds zeer klein. Maar soms, heel soms, wordt er een slim monstertje geboren. Meestal wordt dat meteen afgeslacht, omdat hij 'anders' is. (Monsters vinden het ook heel erg stom als iemand slimmer is dan hen, zeker als dat niet zo hoort te zijn.) Maar Goron overleeft deze problemen met datgene dat hem speciaal maakt: Zijn hersenen.

Hij zette zijn bril recht, sloeg een rat uit zijn zwarte haar, en strekte zich uit. De rat liep naar hem toe en beet boos in zijn oranje vel. Goron schreeuwde boos van de pijn en pakte de rat op. Hij sloeg hem in zijn gezicht en at hem op. Een nieuwe dag in Sauropolis. Goron strekte zijn arm uit naar een beker die eigenlijk veel te ver stond om te pakken. Maar aangezien Goron de gave beschikt om zijn armen en benen zo ver als hij wilt te verlengen, was dat een peulenschil. Hij dronk zijn beker helemaal leeg, die vol zat met 'Monster Milk'. Sterk goedje, maar Goron vond het lekker en goed om wakker te worden. Goron keek nog even in de spiegel. Sommige monsters zeiden hem dat hij iets weg had van een bovenwoner, en dat was in zekere mate zo. Hij was veel slanker dan de andere monsters, en zijn lichaam had een menselijke vorm. Maar zijn armen waren te lang om die van een mens te zijn, en hij had drie ogen. Verder was zijn huid ook oranje, niet echt een menselijke huidskleur. Hij liep zijn kleine huisje uit en begroette een passerend monster: 'Yo." "Yo, Goron! Waar ga je naartoe, gast?" Goron dacht even na wat hij nu moest zeggen. Goron zou natuurlijk liever beleefd zijn en "Hallo, hoe gaat het?" zeggen, maar dat was niets voor een normaal monster. Zo had hij al die tijd overleefd: doen alsof hij dom was, net zoals de anderen. "Gewoon een wandelingetje maken, gast. Even frisse lucht enzo." "Oké, dan. Zie je later!" "Later!" Hoewel Goron deze manier van praten maar niets vond, moest hij ze toch toepassen: in plaats van beleefd en aardig, onbeleefd,lomp en soms zelfs grof. Bijna alle monsters waren gemeen en wreed, vechten voor het plezier en doden zo een van hun kameraden zonder nadenken. Maar Goron was altijd vriendelijk tegen iedereen, daarom had hij geen vijanden. Niet dat je de andere monsters vrienden kunt noemen... En toch was er een ding waar Goron net zo veel plezier in had als de andere monsters: Monster Rumble. Monsters vechten tegen mekaar in de arena, maar nooit tot de dood, dus Goron zag het meer als een manier om fit te blijven. En je kon veel van de monsters zeggen, maar ze zijn allesbehalve slechte verliezers. Naast Monster Rumble, dat toevallig vandaag plaatsvond, las Goron graag boeken uit de bovenwereld, en vond vissen ook wel wat. Maar dan zonder vishengel, maar met zijn lange, verlengbare handen. Boeken lezen uit de bovenwereld was soort van verboden, maar Goron was zeer goed in het verstoppen van dingen. Hij liep de Monster Rumble Arena binnen en besloot maar wat te oefenen: op dit uur zou er nog niemand zijn. Normaal gezien. Maar de arena was vol en er vond een hevig gevecht plaats in het midden van de Arena. 'Astra VS Magmon' stond er op het matchbord. Een groot groen monster was in gevecht tegen een nog groter rood monster met grote spierballen en vurige ogen. Astra, het groene monster, werd al snel de arena uitgeslingerd: Magmon was veel te sterk. "Het lijkt erop dat mijn ochtend-oefeningen wat serieuzer dan anders worden..."

"Wie durft mij uit te dagen? Wie wilt er nog vernederd worden in de arena?" riep Magmon het publiek toe. Hij was de kampioen van de arena, en dat wist hij maar al te goed. De arena was speciaal voor hem extra vroeg geopend, dus vandaag voelde hij zich extra speciaal. "Ik durf wel." Opeens stond daar een gebrild onderdeurtje voor hem. "Jij?" Magmon's lach bulderde door de arena. "Zeker? Ik kan je niet verzekeren dat JIJ de arena levend zal verlaten als ik klaar met je ben!" "Kom maar op, grote aardbei." "Wat zei je tegen me?" Maar naast zijn verlengbare armen en benen is Goron ook snel, in bewegen en in denken, dus hij aarzelde niet om de eerste klap uit te delen. Hij verlengde zijn arm en vormde die om tot een bal. Hij sloeg hard op Magmon's hoofd, en sprong dan naar achteren, uit zijn bereik. Zijn arm ging terug naar normale lengte en Magmon stond op. "Hm, je bent beter dan ik dacht, onderdeurtje. Maar nog steeds niet goed genoeg!" Hij sprong op Goron af en deelde een ferme klap uit. Goron vloog tegen de muur van de arena aan, maar verzachte de pijn door razendsnel een schild van verlengde armen te maken. Daarna veranderde hij zijn beide armen in ballen gemaakt van verlengde arm, en sloeg ze als twee giga-bekens tegen Magmon's hoofd. Daardoor was Magmon even duizelig, en Goron nam zijn kans. Zijn armen werden wat minder lang en wikkelden zich dan rond Magmon. Hij hief hem op en sloeg hem tegen de muren en de grond van de arena. Opeens brak Magmon vrij en raasde razend op hem af. Hij slloeg Goron in het gezicht en die vloog de muur in, dit keer zonder schild van armen. Zij bril vloog gebroken op de grond en hij viel er naast neer, ook gebroken. "Haha, onderdeurtje, je bent misschien sterk, maar nog steeds niet genoeg! Zie je nu liggen, verslagen! Je hebt misschien goeie aanval, maar je verdediging is prut! Hahahaha!" Magmon's lach bulderde nogmaals door de arena. Boos door zijn gebroken bril en Magmon's woorden stond Goron op me een nieuwe kracht die in hem vrijkwam. Hij werd groter en er verschenen overal spieren. Opeens was hij een onverslaanbaar monster geworden, en ging de kracht zijn hersens te boven. Hij en zijn kracht groeien en groeien, gevoed door razernij en woede. Hij sloeg Magmon met een klap bewusteloos en toen hij de genadeklap wou geven, kwamen zijn hersens weer boven: Als je hem dood, ben je nog dommer dan alle domme monsters samen. STOP! Goron krom weer en pakte zijn gebroken bril op. "De winaar van deze Monster Rumble is... GORON!" Hij hoorde het gejoel en gejuich uit de arena achter zich komen, want hij was zo snel als hij kon huiswaarts gegaan. Hier had hij over gelezen, in een oud boek van de monsters. Er was een soort monster dat als hij heel boos werd onbegrensde kracht kreeg, en hij was zo'n monster. Hij was een kruising tussen een longus Igianous en een Iratus Magma. Deze ontdekking vond hij zelf fenomenaal, en hij besloot voor de rest van de dag over de twee monster-soorten te gaan lezen. "Lijkt erop dat dit een dagje lezen wordt..." En die gewone dag in Sauropolis ging voorbij, terwijl Goron nog tot laat in de nacht met zijn nieuwe bril zat te lezen...