Chapitre Soixante

Amelia Rousseau

O nee, o nee, o nee! Dit kan niet waar zijn!
"Precies vandaag! Hoe kan dit?", zeg ik geschrokken. Ik laat mijn ogen over de dikgedrukte teksten glijden. Dit kan tocg niet echt zijn?
"Wat is er vandaag dan?", vraagt Ines mij. Ze weet het natuurlijk niet. Liam heeft het alleen aan mij verteld omdat eerst het gesprek nog moest komen.
"Liam heeft vandaag het gesprek met de CEO over een hogere functie. Dit kan geen toeval zijn", antwoord ik op haar.
"Wilt hij een hogere functie?", vraagt ze verbaasd. Ik knik en kijk dan met een bonzend hart naar de krant. Dit is echt niet goed. Het staat gewoon in de krant, en niet zomaar een dorpskrantje, maar ook één van de grootste in Parijs. Liam kan er niet onderuit komen als hij het gesprek heeft met de CEO. Dit blijft niet onopgemerkt. Mijn benen beginnen langzaam te trillen. Zo snel mogelijk grijp ik naar een stoel en begin dan het hele artikel te lezen. Een foto van mijn gezicht van gistermiddag staat erin. Een foto waarop Liam een glad champagne achterover gooit. Een foto waarop Liam zijn winkelkar in laadt met veel flessen drank. In het artikel zelf word er geschreven over een drankprobleem en mishandeling. Het enige wat er gebeurd is, is dat Liam is aangevallen geworden.
"Hoe komt iemand hier bij?", vraag ik me af, vol walging. Het blijft stil. Ik kijk op naar Ines en zie dat ze peinzend voor zich uit staart. "Wat denk je?", vraag ik haar. Maar dat krijgt ze ook niet mee. "Ines!"
"Huh?" Ze schrikt op uit haar gedachten en kijkt me vragend aan.
"Wat dacht je?", herhaal ik.
"Dit is zo vreemd. Het moet Luca wel zijn."
"Waarom Luca?", vraag ik meteen. Een beetje geïrriteerd. Ze denkt natuurlijk meteen weer aan Luca. Ze mag hem niet en dan schuit ze dat op hem af.
"Ik betrapte hem in de supermarkt toen hij Liam volgde. Precies bij waar die foto is genomen. En waarom zou Luca jou en Liam een lift aanbieden naar het ziekenhuis. Dat is toch niet toevallig? Die jongen voert wat in zijn schild. Dat gevoel heb ik al de hele tijd." Ik ben even stil en laat het inzinken. Alhoewel het allemaal wel erg vreemd klinkt, kan ik me niet voorstellen dat Luca tot zoiets in staat zou zijn. Hij zou Liam niet zo op grote schaal vernederen. Dit heeft namelijk echt grote gevolgen voor hem.
"Ik ga Liam bellen", deel ik mee. Ik ga naar mijn kamer toe waar mijn telefoon zich op het nachtkastje bevind. Eerlijk gezegd hoop ik dat Liam het al heeft gezien en ik het hem niet als eerste hoef mee te delen. Dat vind ik echt niet leuk. Ik zoek het nummer op en klik op het groene telefoontje. Terwijl de telefoon over gaat, hoor ik de voordeur in het slot vallen. Wacht... Ines? Zo snel als ik kan sta ik op en sprint ik naar de woonkamer met de telefoon nog aan mijn oor.
"Goedemorgen mooiste, liefste", klinkt aan de andere kant van de lijn.
"Wacht even." Op mijn blote voeten trek ik nog een keer een sprintje, dit keer naar buiten. "INES!", roep ik zonder te kijken. Het galmt over de hele galerij. Ines is nergens te bekennen. Niet hier en ook niet beneden op straat. Shit, ze is naar Luca!