20

Ik besloot Viktor toch maar even een appje te sturen, voor het geval dat. Hey, waar wilde Frank over praten? x Ik zag de twee vinkjes al snel verschijnen en ik legde mijn telefoon aan de kant. 'Mil..' begon ik voorzichtig. Ze keek op van haar computer. 'Kan je dansen?' vroeg ik, en ik moest moeite doen om mijn lach in te houden. Mila knikte. 'Ja, ik heb op salsa dansen gezeten. Waarom wil je dat weten?' Shit! Nu moesten we iets nieuws bedenken. 'Oh, gewoon. Ik vond dat je zo goed kon dansen afgelopen vrijdag, dus ik dacht laat ik er eens naar vragen.' Mila keek me met samengeknepen ogen aan. 'Je bent iets van plan jongedame..' Ik keek onschuldig. 'Niet!' Mila rolde met haar ogen en richtte zich weer op haar computer. 'Jij kan écht niet acteren.' mompelde ze.

Om elf uur had Viktor mijn appje wel gelezen, maar hij had nog steeds niet gereageerd. Ik stond op en keek uit het raam naar buiten, waar ik de spelers partijtjes zag spelen op het veld. 'Heeft hij nog niet gereageerd?' Ik hoorde hoe Mila nog een cappuccino zette. 'Nee.' was mijn korte antwoord. Mila gaf me een latte macchiato. 'We gaan zo lunchen, dan zal je het wel horen.' Ik knikte en we keken in stilte naar het veld, terwijl we naar de spelers keken. Ik besloot de stilte te verbreken. 'Heb je nog met Nic gesproken?' Vroeg ik terwijl ik Nicolai volgde met mijn ogen. Hij rende rondjes langs de zijlijn met Lasse. 'Ja! Hij wilt deze week uiteten.' Mila klonk blij. 'Zullen we vrijdag weer uit gaan?' 'Ja, ik ga sowieso met Viktor, jullie kunnen natuurlijk mee.' antwoordde ik, en ik liep terug naar mijn bureau. 'Goed idee! Ik ga het hem zo vragen. Maar nu eerst verder werken! Nog maar een uurtje tot de lunch, dan krijg je antwoord op je vraag.' Maar eerlijk gezegd wist ik niet of ik nou blij of bang moest zijn.
De tijd kroop voorbij en toen het icoontje op mijn computer eindelijk aangaf dat het 12 uur was, stond ik snel op. 'Hey, het is vast goed nieuws! Rustig maar!' zei Mila lachend terwijl ze me naar buiten volgde, maar op de één of andere manier had ik er geen goed gevoel over. We waren de eerste die in de kantine aankwamen, en de kantine vrouw zwaaide naar ons. Ze bestelden onze lunch en gingen aan onze vaste tafel zitten. De kantine stroomde vol met Ajax werknemers en nog geen minuut later kwam ook het eerste binnen. Nicolai en Jasper kwamen bij ons zitten, maar Viktor bleef een beetje bij de deur hangen. Zijn ogen zochten de mijne en hij wenkte me me zijn hoofd. Mila zag het ook en kneep onder de tafel even in mijn been, terwijl ik opstond en Viktor naar buiten volgde. Ik voelde de ogen van de spelers in mijn rug branden. Viktor liep langzaam de trap af naar buiten en ik volgde hem snel. 'Wat is er?' vroeg ik terwijl ik hem inhaalde. Hij pakte mijn hand maar zei niks, terwijl we richting de tribune liepen. 'Zeg nou!' zei ik zacht terwijl ik in zijn hand kneep. Hij slikte terwijl hij plaats nam op de tribune. Ik ging voorzichtig naast hem zitten. Hij haalde diep adem. 'Ik mag nog niet spelen. Frank vindt me niet fit en nog niet sterk genoeg. De kans is klein dat ik dit seizoen speel, en daarmee is de kans dat ik een transfer kan maken naar een grotere club ook van de baan.' Ik zag dat hij moeite deed niet te gaan huilen. Ik kneep in zijn hand. 'Maar.. Wil je weg bij Ajax dan?' Het idee dat hij niet voor altijd in Nederland zal blijven, was nog nooit bij me binnen geschoten. Viktor trok zijn hand los. 'Ja. Nou, nee. Ik vind Ajax geweldig, maar ik moet ook aan de toekomst denken. Ik kan niet altijd voor Ajax blijven spelen, dat is de realiteit.' Ik knikte. 'Ik vind het vervelend voor je. Kan je ook niet een niveau lager spelen? Gewoon tot je weer fit bent.' Viktor schudde alleen zijn hoofd. Ik wist niet zo goed wat ik hiermee aanmoest, ik had Viktor nog nooit zo gekwetst gezien. 'Je moet gewoon blijven vechten, dan kom je er wel. What doesnt kill you, makes you stronger.' Hij knikte. 'Dat weet ik ook wel, maar ik mis het zo erg. Nu ik geen wedstrijden kan spelen, realiseer ik me pas hoe erg ik thuis mis. Vooral nu mijn zusje er is... Ik heb hier niet zoveel mensen. Buiten het team om eigenlijk niemand.' Hij was even stil en keek op van zijn voeten. Hij pakte mijn hand weer vast. 'En jou, natuurlijk. Ook al ken ik je nog maar een week.' Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder. 'Ik ben er altijd voor je hoor, dat weet je. Ik heb een idee!' Ik keek weer op en Viktor keek me nieuwsgierig aan. 'Ik ga je opvrolijken. Ik neem je mee uit eten! Vanavond! Met je zusje!' Hij keek me lachend aan en drukte spontaan een kus op mijn wang. 'Dat hoeft niet. Je vrolijkt me al op door naast me te zitten en mijn hand vast te houden.' Ik bloosde en hij trok me in een omhelzing.