Chapitre Cinquante-Neuf

Amelia Rousseau

"Wil je naar huis?", vraagt Liam mij. Ik knik.
"Liever wel", antwoord ik zacht. Ik hoop dat Liam dat niet vervelend vind, maar op dit moment heb ik even behoefte aan mijn eigen plekje. En ik denk dat Ines ook wel graag wil weten wat er aan de hand is. Het is maar goed dat ik nog niet verteld heb wat er is gebeurd, anders was ze meteen naar het ziekenhuis gekomen. Moet je voorstellen, Liam, Luca en dan ook nog Ines bij elkaar in één kamer. En ik lig er dan, half bij bewustzijn, bij. Daar had ik echt niet aan willen denken. Liam en Luca samen was al erg. Luca alleen was ook al erg genoeg geweest. Pff.. Ik laat mijn hoofd op mijn hand steunen en kijk naar de auto naast me. Alles voelt nog steeds raar en vooral wazig. Ik voel een hand van Liam op mijn been en het kleine kneepje wat hij erin geeft. Dan wend in mijn gezicht naar hem en schenk hem een klein flauw glimlachje. Het begint nu wel pijn te doen. Graag had ik nu heel dicht tegen hem aan willen liggen en gewoon even mijn ogen dicht kunnen doen, maar ik kan niet eens mijn hoofd op zijn schouder leggen omdat het helemaal open is. Er is een grote witte pleister op mijn wond geplakt en ik ben er nu al bang voor om die straks af te moeten. Ik heb echt een trauma met open wonden en pleisters. Ooit op de basisschool had ik een wondje op mijn knie en hadden ze er een pleister opgeplakt. Het wond was opgedroogd en begon dicht te groeien en toen de pleister eraf moest worden gehaald, bleef de korst van de wond aan de pleister plakken. De gedachte bezorgt me flinke rillingen over mijn rug.
"Wat is er?", vraagt Liam zachtjes.
"Vervelende gedachtes over wondjes", antwoord ik op hem. "Van die gedachtes waarvan je de pijn kan voelen."
"Die gedachte die ik had toen je vanmiddag zo naar me toe kwam", beaamt Liam het.
"Sorry.." Het geeft me een heel erg schuldig gevoel. Zijn wenkbrauwen schieten meteen al omhoog en maakt zijn ogen groter.
"Nee, nee, zo bedoelde ik het niet", gaat hij er tegen in. Hij kijkt me serieus aan en geeft me dan een kusje op mijn voorhoofd, dat wel nog in tact is. "Alleen maak ik me heel erg zorgen als ik zie dat er iets met je is. Zorg maar dat je verder niks overkomt, want ik wil graag nog heel lang van je genieten."
"Dame, heer, we zijn er", zegt de taxichauffeur voordat ik op Liam kan reageren. Ik kijk naar buiten en herken het meteen. Het uitzicht van gebouwen dat ik altijd zie als ik naar buiten loop.
"Je bent echt de liefste", fluister ik naar Liam. De glimlach op zijn gezicht doet me goed. We nemen afscheid en dan is het tijd om uit te stappen. Ik zwaai nog een keer achterom en maak dan de voordeur open. Ines verrassen...

"Amelia?" Ines kijkt me geschrokken aan als ze me ziet. Ze springt op en trekt een sprintje naar mij toe. "Wat is er gebeurd?" De vraag die ik natuurlijk had verwacht. Ik begin het haar allemaal uit te leggen terwijl ze nog steeds net zo geschokt blijft kijken. Ze bestudeert mijn gezicht en luistert ondertussen aandachtig naar wat ik vertel. Ik probeer het een beetje te sussen en het minder erg te maken dan dat het lijkt, oftewel werkelijk is.
"Ga lekker zitten meid, ik maak wel een paar broodjes voor je. Wil je soep hebben? Zal ik een dekentje voor je halen? Of wil je het liever met ijs koelen?" Ze vuurt de vragen op me af en hoewel ik weet dat het uit bezorgdheid is, hoeft het niet.
"Ines, dat hoeft allemaal niet. Doe maar rustig, het valt wel mee", stel ik haar meteen gerust. "Alhoewel, een broodje zou lekker zijn, als je het toch voorstelt. Doe maar met kersenjam." Ik glimlach en ga lekker op de bank zitten. Ines gaat al naar de keuken toe om het te maken terwijl ze maar vragen blijft stellen over dit alles.

"Wat is dit?!" Ik word wakker als ik Ines in haarzelf hoor praten. "O my god!" Wat is er aan de hand? Ik ga rechtop zitten en wrijf door mijn ogen. Ik krijg niet eens de tijd om wakker te worden want Ines komt mijn kamer binnen stormen met een krant in haar hand. Het is niet de Paris Financial Times. Ze is ergens op de tweede pagina en houdt het me voor, met haar vinger wijzend op een artikel dat de hele pagina in beslag neemt. Als ik er mijn blik naar wend en het kort door lees schieten ook mijn ogen open. Ineens ben ik klaar wakker.