5.2: Ongeriefelijk

Met moeite slik ik pijnlijk. Mijn ogen houd ik met moeite open en de zenuwen lijken het enigste gevoel dat er op deze wereld bestaat.
"Lewis, het is echt beter voor je als je ontspant. Dan kan ik me beter beheersen.” Onbeweeglijk reageer ik niet op Harry die duidelijk steeds meer zin heeft om me te bijten, maar verbazend geduldig en kalm is gebleven... Ondanks mijn versnelde hartslag kijkt me indringend aan. Zijn adem ruikt fris, al ademt hij maar heel af en toe. Alsof hij er aan denkt dat hij nog net menselijk moet blijven. Het enige geluid in de kamer is mijn angstige ademhaling. Mijn ademhaling vertraagt even als ik merk dat hij echt serieus en rustig is.
"Oké," antwoord ik dan toch maar zachtjes. De heer knikt even bevestigend waarna hij zijn hand voorzichtig over mijn wang laat gaan. Iets waar ik eerlijk gezegd alleen maar de kriebels van krijg. De schoonheid van Harry valt me niet meer zo erg op als anders als ik bang ben, lijkt het wel. Wat wel verteld hoe bang ik echt ben. Nog steeds oppervlakkig ademhalend merk ik hoe hij zijn handen via mijn schouders laat afzakken naar mijn hemd om dat langzaam open te maken, hij wilt het echt proper houden. Een rilling gaat door mijn lichaam en kippenvel verspreidt zich over mijn lichaam als zijn koude ring contact maakt met mijn schouderblad. Zijn ogen volgen mijn reacties nauwgezet en vanaf het moment dat ik opkijk zie ik het weer. Een paar rode ogen dat me aankijkt terwijl er zwarte aders over zijn gezicht lopen. Zijn weelderige lippen blijven op elkaar geperst als hij dichterbij komt en met zijn handen tegen mijn schouders duwt. Ik hap naar adem en in plaats van te panikeren probeer ik nieuwsgierigheid op te wekken voor de kleurverandering van zijn ogen. Het is donkerrood, je zou nooit gezegd hebben dat zijn ogen eerst grijsgroenig en groot waren. De aders liggen dik en onbeweeglijk onder zijn ogen. Zonder dat ik het merk rijkt een vingertop van me naar een van die aders. Hoe zouden ze voelen? De angst keert terug als Harry een keer diep kucht. Geschrokken trek ik me terug tegen de muur, mijn armen verstijfd naast mijn lichaam.
"Gewoon ontspannen." Zijn stem is een lage fluistering en gemoedwillig kantel ik mijn hoofd voor hem. Het is pas als ik vier scherpe punten in mijn hals voel dat mijn hartslag terug omhoog gaat en ik krampachtig en verlamd blijf staan. In plaats van te bijten voel ik hoe een zacht paar lippen eerst de plaats beroerd. Ik voel een hete adem en passievolle zoenen. Passie naar mijn bloed. Ik snak naar adem en net als ik uitadem voel ik hoe hij doordringt in mijn huid. Alles rondom me wordt stil. lk kan alleen maar denken aan hetgeen wat ik voel. Een paar trekkende, scheurende tanden die begerig mijn bloed omhoog zuigen. Harry lijkt redelijk snel voldaan te zijn aangezien hij zich snel en keurig terugtrekt. Met een likje van zijn magische tong is de wond weer verdwenen. Verbaasd en stil staar ik naar de jongeman die afstand van me neemt en me terug met emerald groene ogen tevreden aan kijkt. Hij zegt niks en ik ook niet. Wat zeg je na zoiets? Oh bedankt, ik kom nog wel een keer terug? Klootzak? Mijn vingers knopen mijn hemd terug toe terwijl ik Harry’s blik voel brandden op mijn ontblote borst. Ongemakkelijk knoop ik de kraag van mijn linnen hemd ook terug toe. Harry heeft zich inmiddels omgedraaid en staart naar een spleet tussen de gordijnen. Veel van zijn kamer, behalve het bed, kan ik niet zien.
"Waarom doe je de gordijnen niet open?" Onbehagelijk beweeg ik me dichter tot aan de gordijnen. Mijn zelfvertrouwen sijpelt langzaam terug, zoals een waterdruppel in een grot op de grond valt.
"Ik hou niet van zonlicht." Zijn stem klinkt oud en zeer. Hij draait zijn hoofd naar me toe. Het valt me op dat hij braaf achter het gordijn blijft staan. Hoe graag zou ik het zonlicht willen zien dansen op die krullenbol van hem? Ik herpak mezelf snel en bevochtig mijn lippen.
"Klopt het dat... jullie in brand schieten als het zonlicht jullie raakt?" Ik heb immers nog nooit een vampier echt buiten gezien wat de roddel enigszins wel kan bevestigen. Een minuscule glimlach heeft zich rond Harry’s mondhoeken gevouwen. Zijn gezicht lijkt in eens een pak vriendelijker, jonger, amoureuzer.
"Probeer maar." Nog een beetje op mijn hoede blijf ik even staan tot Harry weer een bevestigende knik geeft en zijn onderarm ontbloot. Als hij echt in brand schiet sta ik wel niet erg veilig. Mijn hand reikt nieuwsgierig naar het gordijn en trekt het verder open zodat het lentezonnetje zijn stralen kan loslaten op het wezen naast me. Verbijsterd trek ik mijn ogen verder open. Hij brandt niet, gelukkig. Wel lijkt de huid bij zijn handen doorzichtig terwijl zijn onderarmen schitteren. Ik frons en onbewust ga ik dichterbij tot ik zijn onderarm vastheb.
"Hoe..." op Harry’s onderarm verschijnen wel zeker 30 littekens in verschillende groottes. Ze reflecteren het licht terwijl de rest onzichtbaar en licht blijft. Harry kijkt me enkel onderzoekend aan. Zijn ogen zien er even liefhebbend uit. Hoe kan iemand zo mooi zijn... Het lijkt wel alsof zijn voorhoofd en kaaklijn gezegend zijn met de mooiste wensen van iets bovenaards, goddelijks.
"Je staart. En niet naar mijn arm deze keer." Hij grinnikt en alsof ik uit een betovering ontwaak laat ik zijn arm terug los en richt ik mijn blik terug naar buiten.
"Je stelt me enigszins teleur heer Harry, geen vuurtje." Mijn stem klinkt hoogmoedig terwijl er zich een glimlach ontwikkeld bij beide kanten. Kuiltjes vormen zich in zijn wangen door mijn gespeelde gedrag. Het lijkt hem te bekoren. In alle rust haalt hij een stuk gebroken spiegel uit een lade van de oud eiken kast naast hem. Hij strekt zijn arm en laat het zonlicht zijn witte huid strelen. Opnieuw ziet hij er bovenaards uit. Geen idee of het een engel of een duivel is. Het stuk spiegel weerkaatst het licht en roerloos blijft Harry staan. Na een goede 10 seconden hoor ik een sissend geluid. Die beschadigde bleke huid van hem wordt omgezet tot vreselijk diepe smeulende donkere brandwonden. Ook zijn vinger die de spiegel vasthoudt ziet er pijnlijk uit. Toch blijft zijn gezicht onveranderlijk, van staal.
"Stop, stop!" Angstig kijk ik naar zijn stalen gezicht als hij de spiegel abrupt laat vallen en zijn arm terugtrekt. In trance bekijk ik zijn arm die verbazend snel en krachtig terug geneest. Harry beweegt zijn arm even en trekt dan het gordijn toe. Even sluit hij zijn ogen waarna hij terug naar mij kijkt.
"Genoeg tovertrucjes voor vandaag, ik moet nu naar een vergadering." Beledigt valt mijn mond open, maar Harry lijkt meer geïnteresseerd in het dichtknopen van zijn mouw. Zonder dan nog iets te zeggen verlaat ik zijn vertrek. Belachelijk. Hij behandelt me net als een klein kind. Even kan hij normaal doen, maar dan is het ook voorbij.