Hoofdstuk 16~ "welkom op Qecue, meneer Huiswegen"

Met grote ogen keek Huiswegen naar de man voor hem. Was Feron echt op Qecue geweest en daar magie geleerd? Maar dat was onmogelijk. Qecue bestond pas een week of zoiets. En omdat het op deze wereld lag, liep de tijd normaal.Of toch niet? Feron had gesproken over een krachtveld. Misschien had ook die ervoor gezorgd dat de tijd anders was daar. Gespannen nam Huiswegen nog een slok van zijn koffie. Het smakkte ineens niet meer zo lekker als voorheen, het had haast geen smaak meer.
"Maar hoe is dat mogelijk?" Eindelijk had Huiswegen zijn stem terug gevonden. Hij begreep erg niks van. Hoofdpijn gaf het hem, zo verwarrend was het.
"Het krachtveld," antwoordde Feron simpel. "De tijd staat er niet stil, maar gaat zo langzaam dat niemand het merkt."
"En. Maar hoe. Ik begrijp er niks van. Waarom? Hoe? Wat?," bracht Huiswegen verwarrend uit. De woorden wouden er niet uit komen. Zoveel vragen waren er in zijn hoofd en bij elkke die beantwoord werd, kwamen er meer. Wat hij zich vooral afvroeg, was waarom Feron een steen had gemaakt die al het leven in de hand had.
Wonder boven wonder leek Feron precies te begrijpen wat hij bedoelde.
"Simpel. Elke ding op de wereld heeft een zwak punt. Technische gezien heb ik de steen niet gemaakt, maar gevonden. Maar nu ben ik hem weer kwijt. Er zijn wat wezens die er in opdracht naar zoeken. Ik denk dat de bedenker ook aan een zwak punt dacht, en dus een steen heeft gekozen. Best wel dom, maar ook wel begrijpelijk. Maar goed, wilt u erheen of niet?" Feron hield op met ijsberen en keek Huiswegen met vragende ogen aan, wachtend op antwoord.
De professor was al de informatie aan het bewerken. Het liefst had hij allang alles opgeschreven, maar nergens vond hij een en papier en hij vond het onbeleefd om ernaar te vragen. Dus probeerde hij in zijn hoofd een schema te maken, maar merkte algauw dat er nog zoveel onduidelijk was. Zo kon hij geen goed overzicht maken. Luid zuchtte hij.
"Hoelang duurt dat dan, op Qecue. Om te steen te vinden, als dat toch Qecue kan vernietigen?" vroeg hij uiteindelijk op zijn hoede. Hij bereide zich alvast voor op alle erge antwoorden.
"Weet ik niet. Tijd is vreemd daar, weet je. En de steen, zo makkelijk is het niet. Als je hem vernietigd, dan heb je duizenden moorden op je geweten. Je heb dan geluk dat alle wezens dood zijn, anders stierf hij ervoor in de plaats. Dus, gaan?"
Dat waren de antwoorden die Huiswegen juist niet wou horen. De woorden 'weet ik niet' irriteerde hem zoals muggen die hem wakker hielden. En de moorden, wat maakte hem dat uit? Als hij maar af was van Qecue en al die problemen eromheen. Waarom hadden ze dan ook dit project gestart? Hadden ze maar geluisterd naar de mensen die dit een slecht idee vonden. Want nu vond Huiswegen het het slechtste idee van de wereld.
Maar toch. Als naar Qecue gaan de enige manier is om het probleem op te lossen, had hij niet veel keuze. Mensen zouden hem als held zien en belonen voor zijn goede daad. Hij zou beroemd. Als hij geluk had, zouden mensen heel dat Qecue gebeuren vergeten. Dan was de wereld zoals hij was, rustig en Qecue vrij. Zoals iedereen het graag wou zien.
Al iedereen. De woorden van Feron brachten hem aan de twijfel. Duizenden levens zouden weg gehaald worden,als takken in bomen wanneer het stormde. Hoe zou dat voelen? Zal het pijn doen of lossen ze gewoon op in stof? Misschien ging Feron dan ook weg. Ook al kende Huiswegen hem pas net, hij mocht de man welk ondanks alles. Hij zette zijn hoofd op stil en haalde doel adem.
"Als ik, of anderen de steen krijgen en het leven vernietigen, gaat u dan ook weg? En is gaan ze weg, voelen ze het of vergaan ze gewoon tot as?," vroeg Huiswegen nadat hij zijn hoofd op stil had gezegd. Feron deed een wenkbrauw omhoog, als teken dat hij nadacht over de vragen die de professor stelde. Ze waren moeilijk te beantwoorden, vooral dat de steen nog nooit iest had vernietigd.
"Ik denk," begon Feron terwijl hij ging zitten op een houten stoel die vlakbij de tafel stond. "Ik denk dan dat het deel van mij die magie bezit weggaat. Dan bezit ik dus geen magie meer en ben ik een gewone man, om zo u eerste vraag te beantwoorden. De steen heeft de kracht van het leven, zoals u al weet. Dus als u, of iemand anders erop gaat slaan met een hamer, zodat de steen in stukken gaat, is die kapot. Hoe het leven wordt vernietigd is mij een raadsel. Ziet u, het is nog nooit eerder gebeurd, dus heeft niemand er ervaring mee. Veel kan ik er dus niet over zeggen. Ik heb er ook geen ervaring mee, ondanks mijn reputatie." Feron sprak rustig, alsof het heel normaal voor hem was. Het kon ook wel zijn dat het gewoon voor hem was.
Huiswegen knikte. "Weet u misschien wat je daar kan aantreffen? Is het gevaarlijk?" Eerst wou Huiswegen genoeg informatie voordat hij zijn keuze maakte.
Alweer trok Feron een wenkbrauw op. Maar deze vraag was niet moeilijk zoals de vorige. "Natuurlijk is het gevaarlijk."
Het gezicht van Huiswegen vertrok. Feron glimlachte. "Voor u, als wetenschapper is het gevaarlijk daar. Voor mij, als beroemde magiër is het ook gevaarlijk. Iedereen heeft vijanden en helaas heb ik die ook. Het irriteert me echt dat hij een verbond heeft gesloten met de Zwarte Elfen, die zijn echt erg. Totaal geen manieren, maar ja slechte mensen zoeken elkaar op, vind u niet? Terug komend op uw vraag, Qecue kan gevaarlijk zijn als je je plaats niet weet. Maar maakt u geen zorgen, ik leer u er wel van alles wanneer we er zijn. Heeft u al uw vragen gesteld?"
Huiswegen knikte alleen maar. Hij was sprakeloos van dit alles. "Ik denk dat we kunnen gaan. Als tijd daar toch langzamere gaat, heeft u alle tijd om het uit te leggen," bracht Huiswegen glimlachend uit. Feron glimlachte terug en stond snel op. Met een gebaar maakte hij duidelijk dat Huiswegen naast hem moest staan. Aarzelend deed die dat.
"Pak mijn hand maar, meneer. Anders bent u straks nog hier, of nog erger ergens achter. Huiswegen deed snel wat Feron vroeg. De magiër mompelde zachtjes een paar woorden. Hij verstond er niks van, maar vreemd genoeg wist hij wel waar het voor diende. Fel licht scheen in zijn ogen. Snel knipperde hij een paar keer, maar het hielp niet. Het witte licht werd eerst paars, toen blauw en uiteindelijk groen. Een felle pijnscheut ging door zijn hoofd heen. Hij voelde geen grond meer onder zijn voeten. Lichte paniek laaide binnenin hem op. Maar voordat het zijn tol kon eisen, voelde hij de grond weer veilig onder zijn voeten. Het licht ging langzaam weg. Verbaasd keek Huiswegen om zich heen.
"Welkom op Qecue, meneer Huiswegen," sprak Feron plechtig.