Chapitre Cinquante-Huit

Amelia Rousseau

Ik kan me totaal niks meer herinneren. Ik wil mijn best er voor doen om wat terug te krijgen, maar de inspanning is me te veel.
"Ik weet het niet", antwoord ik op de verpleegster.
"Dat is niet erg, meid, het zal één dezer dagen nog boven komen. En zoniet, dat is het ook niet erg als het niet meer duidelijk word", stelt ze me gerust. Ik stond op het balkon met Liam. Op een gegeven moment ging hij naar binnen toe en verder weet ik het niet meer. Totdat... nu? Ik weet niet eens hoe ik hier ben gekomen? En waarom is Luca er ook bij? De arts bekijkt me zorgvuldig en doet een paar kleine testjes. Hij stelt me vragen zoals wat ik gisteren heb gegeten, welke dag het vandaag is en hoe mijn lerares van groep acht heette. Over dat laatste moest ik nog even goed nadenken.
"Het lijkt me niet nodig om nog foto's te maken", beslist de arts dan. "Kun je de pijn voelen?"
"Niet echt." Ik schud mijn hoofd Alles voelt wazig. Alsof ik het niet helemaal mee maak. Het liefst wil ik mijn ogen dicht doen en slapen.
"Mannen, hebben jullie enig idee van wat er gebeurd kan zijn?" Ik bekijk Liam en Luca. Luca kijkt meteen al met een geïrriteerde blik naar Liam
"Ik vermoed dat ze over het opstapje van het balkon is gevallen", antwoordt Liam. Luca fronst zijn wenkbrauwen. Bij mij komt er totaal geen enkele herinnering boven. Ik kan me niks herinneren van het balkon. Ik kan me totaal niks meer herinneren. Niet eens hoe ik hier binnen ben gekomen. Toch staat die blik van Luca mij niet aan.
"En wat is er met jou gebeurd?", vraagt de verpleegster aan Liam wanneer de arts al vertrokken is.
"Een soort aanval", antwoordt Liam. "Gewoon een trieste actie van iemand." Liam legt er de nadruk op en wilt Luca wat duidelijk maken.
"Triester als je beschuldigingen maakt zonder ook maar iets te weten", gaat Luca erop in. Ik weet nu al dat dit niet goed gaat komen. Ik zie de verpleegster ook al naar de twee mannen kijken.
"Zal ik eens even naar de wonden kijken?", stelt ze voor. Liam kan er moeilijk nee op zeggen, ook al wilt hij het waarschijnlijk niet. Zo blijf ik alleen achter met Luca.

"Waarom kijk je zo als Liam wat zegt?", vraag ik. Hij komt in de stoel naast mij zitten.
"Weet je echt niet meer wat er gebeurd is?", vraagt hij serieus. Tè serieus.
"Doe niet zo", ga ik meteen tegen zijn gedachtes in. "Dat jij dat soort dingen zou doen, zegt niks over Liam. Eerst zelf wat flikken en vervolgens hem de schuld van dit geven." Het komt er allemaal uit voordat ik er over na denk. Ik zeg bijna nooit wat ik precies denk, als het over zoiets gaat, maar Luca snapt er niks van.
"Ik heb je al gezegd dat ik daar niks mee te maken had", zucht Luca. Hij legt zijn hand op die van mij, maar ik trek hem gauw een beetje weg. Dat hoeft dan ook weer niet. "Amelia, vertrouw me alsjeblieft als ik zeg dat ik totaal geen kwaad wil doen. Vooral niet naar jou." Het maakt me even stil. Hij maakt het allemaal zo lastig, dat ik niet meer weet wat ik moet denken.
"Dat maak je wel niet erg makkelijk", reageer ik op hem. "Misschien moet je je er gewoon helemaal over heen zetten en je niet meer met mij bemoeien."
"Je bent ook erg dankbaar, zeg. Het enige wat je kan geloven is het slechte."
"Hmm, volgens mij kwam jij net met het vermoeden dat Liam mij wat had aangedaan."
"Jij kan het je zelf niet eens herinneren..." Wat wil hij daar nou allemaal mee zeggen?
"Kun je alsjeblieft gaan?", vraag ik zacht. Hij kijkt kort met een bezorgde blik maar staat dan al op.
"Prima." Zonder verder nog een woord los te laten verdwijnt hij al. Op dat moment komt ook Liam weer terug. Hij kijkt verbaasd naar dat Luca verdwijnt, maar schijnt het niet erg te vinden. Logisch ook.
"Mag ze met mij mee naar huis?", vraagt Liam aan de verpleegster. Ze knikt als toestemming. Ik glimlach zwakjes. "Kom maar lekker met mij mee, knapperd."
"Nou...", reageer ik wat ironisch. Zo knap ben ik op dit moment toch niet.
"Echt wel." Hij geeft me een kus en helpt me overeind. "Ik heb je schoenen hier." Ik wil me al bukken, maar zie het dan zwart worden.
"Shit", mompel ik. Ik word overeind geholpen en dan worden ook mijn schoenen aan getrokken, door Liam. Met een glimlachje van genot bekijk ik het. "Je bent zo lief", fluister ik zodat alleen hij het kan horen. Hij kijkt op met het meest perfecte glimlachje en de meest mooie ogen. Hij maakt alles zo veel mooierwat een ander zojuist verpest leek te hebben.