OO1

Een gefrustreerde kreet verliet mijn mond terwijl ik mijn spullen in de tas probeerde te proppen. Het bleek dus dat je gearresteerd kon worden als je als geselecteerde weigerde om uiteindelijk deel te nemen, dus dat was het verhaal van hoe ik besloten had om toch, met tegenzin, gewoon mee te gaan. Mijn ouders hadden me willen dwingen, maar ik had ze geen kansen gekregen om tegen me te praten. De afgelopen dagen was het tot me doorgedrongen dat ik hier dan ook echt weg zou gaan, en vandaag was het zo ver. Gisteren was ik de hele dag weggeweest, sporten. Want hoe dit ook af gaat lopen, mijn zorgzame leven is voorbij, waarschijnlijk evenals mijn sportcarrière. En daar was ik misschien nog wel het meest gefrustreerd en boos om, om het feit dat mijn sportcarrière, waar ik jaren aan gewerkt heb en dagelijks voor trainde, er nu aan was. Nog geen vijf seconden nadat ik mijn kreet had geslagen, kwam mijn moeder mijn kamer. Ze trok haar wenkbrauwen op bij het aanzicht, en draaide zich zonder een woord te zeggen weer om en liep de trap af naar beneden. Een zucht rolde ontevreden over mijn lippen en ik liet me op mijn bed zakken en stak mijn handen in mijn haren. Ze hadden gezegd dat je niks mee mocht nemen, maar ik kon niet de hele tijd in een jurk lopen, de hele tijd niks aan mijn training doen. Dat was onmogelijk. Op dat moment besloot ik dat ik daar gewoon zo snel mogelijk weg zou zijn, dat ik er gewoon voor zou zorgen dat ik me zó misdroeg, dat ze me wel weg moesten sturen. Ja, dat zou ik gaan doen. Mijn ouders hadden de afgelopen week toch een hekel aan me gekregen omdat ik er zo tegenop zag terwijl zij het een geweldig iets vonden, dus hen kon ik ook niet meer te verliezen.

Toen ik geklop hoorde, wat van de voordeur afkomstig moest zijn, sprong ik op. Ik wou hier niet weg. Ze mochten weg blijven. Ik zou geen jurk aan doen. Jurken waren vreselijk, en ik voelde me comfortabel in mijn spijkerbroek. De tas met trainingskledij trapte ik in een hoek, die mochten ze niet zien. Hij ging toch niet mee. Besluiteloos draaide ik me rond in mijn kamer, en rende pas van de trap af toen ik mijn moeder mijn naam hoorde roepen. Eenmaal beneden aangekomen dwaalden mijn ogen over de mensen die zich hadden verzameld in onze woonkamer. Een drietal meisjes die niet veel ouder konden zijn stonden dicht bij elkaar, en een kwartet paleiswachten stonden allemaal een beetje uit elkaar. Hun houding stijf en mijn eerste reactie was om me weer om te draaien en naar boven te lopen, maar ik weet dat ik dat niet kan maken. Met lichtelijke moeite forceerde ik dan toch een glimlachje rond mijn lippen, terwijl ik mijn handen door mijn haar haalde. Een van de paleiswachten sprak, zijn stem formeel, alsof alle emotie er uit geslagen was.
      "Miss Lois, u wordt verzocht om samen met uw dienstmeisjes u klaar te maken voor vertrek richting het paleis. We vertrekken over een uur."
Ik zuchtte en draaide me om, de trap weer oprennend en mijn kamerdeur open te trappen. De dienstmeisjes volgden me, natuurlijk. Ik rolde even met mijn ogen.

Een uur later stond ik beneden klaar. Met heel wat moeite heb ik ze over gehaald dat ik geen jurk aan zou doen, en toen ze eenmaal doorhadden dat ik het ook echt niet aan zou doen, gaven ze op. Een lichte grijns sierde mijn gezicht. De sportkleding had ik niet mee mogen nemen, al had ik het wel gevraagd. Ze zeiden dat alles wat ik wou hebben, daar zou zijn. Maar daar was ik niet zo zeker over. Mijn dagen van intensief trainen waren in ieder geval open. En dat met nog de helft van het outdoor seizoen te gaan. Het irriteerde me dat ik niet deel kon nemen aan de grote wedstrijden door dít. Door iets waar ik ook maar geen beetje zin in had. Maar toch kon ik het niet maken om me als een bitch te gedragen en alleen maar chagrijnig te zijn, ook al was het enkele uren wel in me opgekomen als strategie, ik ging hem niet toepassen. Want zo was ik niet, ik kon me dan wel als een bitch gedragen, maar diep van binnen was ik niet zo. Het was enkel zo dat ik gewoon gaf om mijn training, om mijn sporten. Om mijn vrijheid.
      "Bent u er klaar voor, Miss?" vroeg Emma, het dienstmeisje met het bruine haar. Dat was nog iets, de meisjes waren daadwerkelijk aardig. Ze hadden het afgelopen uur geprobeerd me zoveel mogelijk de leuke kanten van de selectie te laten zien. Ondanks dat ik ze niet had verteld waarom ik er zo tegen op zag, hadden ze het toch gemerkt.
Ik forceerde een kleine glimlach op mijn gezicht, "Ja, ik denk het wel," zei ik alvorens ik naar buiten stapte, waar al camera's foto's aan het maken op het moment dat de deur open ging. Afscheid had ik al genomen en het was allesbehalve moeilijk geweest. Behalve het afscheid met mijn twaalfjarige broertje, want hij begreep me, en ik hield zielsveel van hem.