O42 - The day I joined

Terwijl ik mezelf afdroogde besefte ik wat er ging gebeuren. Ik zou een Death Eater worden. Ze zouden weten dat ik Zijn dochter was, en ik zou mensen moesten vermoorden en martelen. Ik hield mijn handen voor mijn mond, en voelde tranen opwellen. Verwoed knipperde ik ze weg. Langzaam liep ik de badkamer uit, en toen ik terug in de slaapkamer was, zag ik dat er een zwart jurkje op het bed lag. De bovenkant was versiert met glinsterende steentjes. Mijn hand gleed over de de zwarte stof, het voelde zacht aan. Met een zucht trok ik het jurkje aan; het zat als gegoten. Ik stapte in de hoge, zwarte pumps, die naast het bed stonden. Geschrokken keek ik op, toen hoorde hoe de deur zachtjes open ging. Narcissa kwam naar binnen, en ze had een angstige blik in haar ogen. 'Sarah,' zei ze zacht, 'Het is nu half 7, en je wordt over een halfuur beneden verwacht.' Ik knikte. 'Dank je wel, Narcissa.' Een gemaakte glimlach ontstond op mijn gezicht. Narcissa sloot de deur zachtjes, en hoorde hoe het geluid van haar voetstappen langzaam verdween. Ik zuchtte even, en ik wierp een blik in de spiegel. Mijn haar was al opgedroogd, en lag wild op mijn schouders. Ik pakte een zilveren borstel, en ging ermee langzaam door mijn haar. Het kreeg al snel zijn model terug, en het hing krullerig over mijn schouders. Daarna keek ik naar mijn gezicht. Ik was erg bleek, aangezien ik wekenlang martelingen had ondergaan. Ik zuchtte even, en begon aan make-up.

Een halfuur later, liep ik trillend door de gang. Mijn ademhaling was snel. Ik speelde met een zwarte ring om mijn vinger, terwijl ik de trap af liep. Ik wilde niet dit, was het enige dat door mij heen ging. Maar ik wist dat ik geen keus had. Niet meer. Mijn besluit stond vast. Veel te snel bereikte ik de deur van de eetzaal. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik de deur opende. Deze ging met een zacht gekraak open. Voordat ik de kamer vol met Death Eaters en Voldemort binnen liep, haalde ik nog een keer diep adem. 'Je komt op het perfecte moment, Sarah,' klonk een kille stem, toen ik de deur achter me liet dicht vallen. Ik draaide mezelf om, en ik keek in zijn rode ogen. De hele zaal was stil, en staarde mij aandachtig aan. Sommige hadden een blik van angst in hun ogen, anderen vol met aanbidding. Ik knikte enkel kort naar Voldemort. 'Kom, ik heb een plaats voor je vrijgehouden,' zei Voldemort, en hij gebaarde naar de stoel rechts van hem. Langzaam liep ik naar de stoel die hij aanwees. Het getik van mijn schoenen was het enige geluid in de hele zaal. Iedere aanwezigen in de zaal volgde mijn bewegingen. Ik had moeite om mijn ademhaling in bedwang te houden.. Maar ik wist dat ik mijn angst, en emoties onder controle moet houden.