O34 - Wool's Orphanage

Draco en ik stonden op het perron. 'Ik ga je missen, deze twee weken,' zei ik. 'Ik jou ook, waar ga je eigenlijk naar toe?' vroeg Draco. 'Terug naar Wool's, dat moest van Dumbledore.' Draco keek mij spijtig aan. 'We schrijven nog,' zei hij. Met mijn hoofd knikte ik bevestigend. Ik gaf hem nog een knuffel, voordat ik het station uitliep. Ik sleurde mijn zware hutkoffer achter mij aan. Ik liep naar één van de taxi's. 'Hallo, jongedame, wil je een taxi?' Ik knikte met mijn hoofd. 'Naar Wool's Orphanage, in London.' De taxichauffeur knikte. De man tilde mijn koffer in de bagage bak. Ik stapte in de taxi. Na een korte rit, waren we bij het weeshuis. Ik betaalde de man, en ik liep naar het sombere gebouw. Ik sleurde wederom de zwarte hutkoffer achter mij aan. Ik opende de ijzeren poort, die piepend open ging. Met enigszins wat moeite tilde ik de koffer het trapte op. Toen ik de deur opende, kwam een warme en verwelkomende lucht mij tegemoet. 'Sarah Delaney! Eindelijk! Je bent weer terug, voor de vakantie. Zet je koffer daar maar neer.' Klonk de stem van Lissinda Cole. Ze was een jonge vrouw, en vrijwilliger in het weeshuis. Ik glimlachte even naar haar, voordat ik naar mijn kamer ging. Kamer 29, dezelfde kamer als Tom Riddle. Had Dumbledore mij verteld. Ik herkende de kamer, en ik liet mijzelf vallen op het bed. Ik dacht na over mijn tijd op Hogwarts. Over hoe anders het was, en hoe erg ik mijzelf er thuis voelde. Dat was hier wel anders.

Die avond zat ik aan het diner. Het was niet zo veel, of zo lekker als op Hogwarts. Ook de sfeer was anders. Nu pas besefte ik hoe erg ik Hogwarts miste. 'Sarah?' zei een meisje dat naast mij zat. Haar naam is Samantha. Zij was mijn enige vriend die ik in het weeshuis had. Alhoewel, ik kon haar geen vriend noemen. Ik keek haar vragend aan. 'Hoe is het op je nieuwe school?' vroeg ze. Ik zuchtte. 'Het is daar zoveel anders, en ik mis mijn vrienden.' 'Heb jij vrienden, dan?' vroeg een blond harig meisje, Jennifer. Hoewel ze er anders uitzag dan Pansy Parkinson, deed ze mij toch veel aan haar denken. 'Toevallig, wel,' siste ik naar haar. Het meisje lachte nog even, maar gunde mij toen geen blik meer waardig. Ik zuchtte even. Ik was vergeten hoe erg ik een hekel aan deze plek had. 'Ik ga naar mijn kamer,' deelde ik mee, toen ik mijn eten op had. 'We zullen je niet missen,' zei Jennifer. Ik negeerde haar. De regel was, geen magie buiten school. Dat was ook de enige reden dat ik haar niet vervloekte. Toen ik op mijn kamer was, haalde ik mijn tekeningen tevoorschijn. De draak, die ik had getekend toen Dumbledore mij kwam vertellen wat ik was, keek mij aan. Uit zijn bek kwam vuur, en zijn ogen stonden woest. 'Waarom ben ik niet gewoon op Hogwarts gebleven?' fluisterde ik.